(394) SAM69+: ‘Tenerife, tijdje terug’ (34)

Donderdag 14 januari 2016

Bij het inzetten van het tweede nummer komt een vrouwelijke ‘drietonner’ op geroofd VIP-stoeltje - allemaal nog steeds onbezet - naast ons zitten. Ik kijk Erna aan, zie haar hardop denken: “Ikke dikke kont?”.

Het wordt drukker en drukker op de Plaza. Een echt openluchttheater ontspant zich. Achter de kiosk met ijs en knalrode zoete lollies hobbelen auto’s over de kinderhoofdjes voorbij. In een dorpje als dit lopen enorm veel lelijke mensen rond, valt mij op. Tamelijk veel gehandicapten, om niet te zeggen mismaakten, al of niet in rolstoel. 

Tja, wat gebeurt er allemaal in de romantiek van zo’n afgelegen dorp?

Om exact half één ebt het klaterend applaus voor Santamaria’s pasodoble, genaamd Santa Cruz de Tenerife, weg. De onzichtbare beiaardier grijpt opnieuw zijn kans. Dirigent Antonio en zijn muziekensemble laten zich niet uit het veld slaan. De klassieke muzikale tocht op het zonovergoten plein gaat onverdroten voort. Eerst een medley, dan een andante, tempo en moderato. Ook deze verdienen beschaafd applaus, waarna een medley van bolero's volgt.

“Als wij nu een walsje wagen, stelen we de show. Stel je voor, Erna y Pedro op Télévisión Tinerfueño!”, wijs ik mijn getrouwe partner op de aanwezige tv-camera. Erna weet dat ik bluf, kent mij door en door. Het is lang geleden dat wij onze laatste wals walsten. Er zijn evenmin andere waaghalzen. 

Opnieuw klinkt handgeklap. Achter mij hoor ik “Bravo”. Ik kijk om en vraag “Ben jij dat?”.

Het ís Erna, in helder, universeel Spaans.

Terwijl ‘Grease’ wordt ingezet, probeert een ‘Travolta’-schoffie de aandacht van twee meisjes op de voorste rang te trekken. Achter de dametjes gooit hij een plukje gras uit het perk in hun haar. De ‘Olivia’s’ laten zich niet verleiden, Juanito sluipt onverrichterzake naar de achtergrond, waar zijn gangleden staan te gniffelen.

Rond half twee volgt een toegift, die een klassiek, sprankelend uurtje muziek in de buitenlucht besluit. Een concert voor twee Hollanders - want gratis, gracias -, dus mag het ene van de drie (!) biertjes dat dubbel wordt berekend de pret niet drukken. Bravo, bravissimo.

Adiós biertje, adiós Dorada

De volgende dag staan we om half negen op. Het heeft de hele nacht stevig geregend. De regenpijp van het dakterras lekt luid en duidelijk boven ons openstaande slaapkamerraam. 

Tenerife laat weten dat we naar huis moeten!

Vandaag eindigt het genotvolle goede leventje van veertien dagen lang. Een leventje dat iedere dag begint met een schotel muesli, doorspekt met verse vruchten, het geheime recept met liefde door Erna klaargemaakt. Het zal weer wennen worden, terug naar Perla Americana in plaats van Dorada om elf uur in de ochtend.

We besluiten om bovenlangs in noordoostelijke richting naar het zuidelijk gelegen vliegveld te rijden. We hebben immers de godganse dag om daar te komen, onze vlucht gaat pas om 20.40 uur, ijs en weder dienende.

Om tien uur exacto sluit Erna voor de laatste keer het toegangshek van Las Brujas. Laat moeder-de-vrouw maar komen, met of zonder haar bezemsteel.

Adiós finca, adiós Restaurante Ribamar.

(wordt vervolgd)