(418) SAM69+, over spektakel in de lichtstad (2)

Zondag 7 februari 2016

Parisienne du Pays Bas

Na twee onderdelen vol feeërieke kostuums en futuristische decors valt de pauze in. Ik verlaat mijn tafel, neem nog een slokje. Laserstralen, lichtprojecties, pracht en praal hebben de toon gezet. De superproductie met gratie en speciale effecten doet denken aan sterren uit Hollywood. Een vrijwel echte aardbeving met klaterende zondvloed vraagt om verademing.

Ik begeef mij achter de coulissen van het hoogst bereikbare podium voor show, dans en entertainment in Europa. Op zoek naar ‘Parisienne Wendy, du Pays Bas’. Het gezelschap Bluebells is internationaal, één Nederlandse ertussen. De baas heeft haar geïnformeerd, ‘La Hollandaise' staat me te woord - avec plaisir.

“Het Parijse Lido is de kroon op mijn carrière. Avond aan avond twee voorstellingen, zes keer in de week. Ruim elfhonderd staan er nu op mijn naam. Na twee jaar ‘Bluebellgirl in het Lido’ vind ik het wel genoeg”.

Ik besef dat ik - toevallig - net op tijd ben. De Noord-Hollandse is bijna aan het eind van haar contractperiode.

“Het optreden valt mij steeds zwaarder, het Lido geeft me geen energie meer. Nieuwe impulsen moeten voor mij de boel weer openbreken. Bovendien wil ik nog wat meer van de wereld zien, zoveel mogelijk. Voor je het weet, zit je in huisje, boompje, beestje”.

De blondine strijkt op haar zestiende al zelfstandig in Amsterdam neer. Na turnen en trampoline legt zij zich toe op ballet en dans. Ze doorloopt de Maria More Academie in sneltreinvaart. De ene invitatie na de andere lokt haar: dansen bij Lee Towers' gala’s, Ted de Braakshows, World Press Photo-gala’s en nationale songfestivals.

Wendy richt haar pijlen op la douce France. Na een auditie ontvangt de 1.76 meter lange danseres een contract in mondaine badplaats Deauville. De prima ballerina huurt een Parijse flat en reist vrijdags en zaterdags naar de Normandische kust. Voor de Tedshow pendelt zij doordeweeks naar Holland. Dan wordt een droom vervuld. De miljoenen verslindende, wereldvermaarde productie in het Lido van Parijs contracteert haar.

“In het begin heel moeilijk, helemaal alleen in die metropool. Bikkelhard wereldje zonder warmte. Ik ging mijzelf ontdekken, me gedragen als die stad. Parijs maakt mij volwassen. Nu heb ik een stabiele basis, spreek goed Frans. De voertaal hier is Engels. Mijn collega’s komen vooral uit Amerika, Australië en Engeland. Françaises voldoen veelal niet aan de vereiste van 1.75 meter.

Ik heb hier mijn vrienden. Met Bob woon ik inmiddels samen in ons appartement in het hartje van de lichtstad. Parijs is koel, minder vriendelijk dan Amsterdam. Je kan niet zomaar bij iemand binnenstappen, dat moet altijd via via. Parijs is hard, harder dan New York. Wat oprechte aandacht lijkt, blijkt hypocrisie. Jongens gaan hier voor de seks, ze weten wie je bent en wat je doet. Meisjes zijn jaloers. Na de show regelt het Lido niet voor niets een taxi om je thuis te brengen. Staan die jongens bij de achteruitgang. Het enige dat zij willen is jou in hun bed te krijgen. Ik ben daartegen gewapend, figuurlijk”.

(wordt vervolgd)