(419) SAM69+, over spektakel in de lichtstad (3)

Maandag 8 februari 2016

Extase, explosie

Voor de tweede helft zoek ik mijn riante plaats weer op. We zullen elkaar na afloop bij de achteruitgang treffen om de stad in te gaan. De voorstelling blijft boeiend. In ‘Indiana Lido’ imponeren de heuse helikopter en echte onderzeeër. Voor het oog van de zaal schitteren Bluebellgirls met weelderige sieraden en bekoorlijke kostuums in ‘Paleis van de Maharadja’. Alleen al die kostuums kosten enkele miljoenen.

Het laatste tableau toont de Bluebells in optima forma. De oogverblindende maalstroom van decors kolkt van elegance. Twaalfhonderd paar ogen fonkelen. Zuid-Amerikaanse ritmes en jazzy klanken creëren losbandige tango’s en romantische walsen. Ritmische bewegingen in een waterfontein brengen vervoering teweeg, het raffinement van een schaatsdans op kunstijs extase.

De ‘Grote Finale’ sleept de toeschouwers hartstochtelijk mee. 

“Bravissimo, bravissimo!”. 

De explosie van vreugde in liederen en muziek is onvergetelijk. De werveling van technisch vernuft maakt de ambiance compleet, met zondvloed en al. Helaas is fotograferen niet toegestaan, het kost me moeite mij aan de code te houden. Een uur na afloop komt ‘mijn diva’ naar buiten, een taxi rijdt voor.

“We kunnen kiezen”, zegt ze. “Ik stel voor om naar Boulevard Saint-Germain te gaan, dat is vlakbij. Daar zitten Café de Flore, oud en prestigieus, en Les Deux Magots, populair bij toeristen”.

“Is La Coupole niet beter?”.

“Mmm, vind ik niet. Die is om middernacht al gesloten, volgens mij”.

“Alors, dan gaan we naar Flore, jij bent ten slotte beroemd”.

Bij een drankje zet mijn sympathieke gesprekspartner haar fascinerende levensverhaal voort. Ze geeft haar huidige woonplaats er van langs.

“Ik was laatst een weekje in New York. Zoals mensen daar met elkaar omgaan, vind ik sympathieker. Parijs is keihard, soms ondoorgrondelijk. In ieder geval zijn Parijzenaars verre van vriendelijk.  Ga hier als meisje maar eens met de metro. Dat kan gewoon niet, krijg je gegarandeerd narigheid. Je bent een seks-object, dat is in Parijs honderd keer erger dan waar ter wereld ook. Bijt je in New York van je af met fuck off, springen ze weg. Doe je dat in Parijs, springen ze juist op je. Beter is om niets te zeggen, al blijft het niet bij kijken alleen. Oh, ze raken je hier zo graag aan!”.

De Hollandse Bluebell laat duidelijk doorschemeren dat voor haar het einde van het Lido in zicht is. Parijs blijft haar thuisbasis, waar zij denkt in de verdere toekomst weer aan de slag te kunnen, dansend of met ander werk.

“Het Lido houd ik spoedig voor gezien. Nieuwtje: ik heb een contract bij de grootste cruise-company van Frankrijk getekend. Eind april vlieg ik naar Singapore om op het luxe cruiseschip ‘The Pearl’ in vier maanden de aardbol rond te reizen. Indonesië, Thailand, Korea, China, Japan, Australië, Nieuw Guinea. Met vier collega’s, vier shows per week, voor gasten van overal vandaan. Inderdaad, rijken der aarde”.

Ik hoef niet zo nodig te cruisen. Dansend ben ik ook geen ster. Ik bedank Wendy hartelijk en wens haar veel succes.

(Einde)