(421) SAM69+, over laatste dag jaar 69+

Woensdag 10 februari 2016

De laatste dag van mijn levensjaar 69+ begint met regen. Dat hoort erbij, mij hoort niemand klagen. Een mens wordt vanzelf ouder, in leeftijd tenminste. Het getal 69 is bijzonder, vooral in de Franse taal. Voor mij is dat morgen over, dan verandert het in een nieuw decennium van 70. Ze-ven-tig in Ve-ne-dig.

Draait de aarde in een jaar om de zon, Erna en ik draaien in mijn annum 69+ om delen van de aarde. Voor feesttooi naar Bilbao, meiboom naar Eckental (bij Neurenberg), vulkanen naar Lanzarote, Dom en Rijn naar Keulen, Tafelberg naar Zuid-Afrika, Blauwe Lagune naar IJsland en Kerstmis naar de Wassenaarse slag. Het kan minder.

De stap naar 70 maak ik in Venetië, met carnavaleske mombakkes. We verblijven in het riante Hotel ‘dei Dragomanni’, met vier sterren gehuld in tijdloze charme van een oud Venetiaans palazzo. De exclusieve keuze betovert met modern comfort en fascinerend interieur in het historische centrum van de stad. Het hotel ligt vlakbij San Marcoplein, Palazzo Grassi en Gallerie dell’Accademia. Romantische kamers hebben verleidelijke sierlijkheid, tot in de kleinste details verzorgd. Bovendien bieden zij zicht op het schitterende Canal Grande.

Ons hotel is ideaal om de charme van tijdloos Venetië te ontdekken. Een van de tempels van internationale muziek - Teatro La Fenice - is op steenworp afstand. Zo ook de antiekmarkt van Campo San Maurizio. Bovendien is de tentoonstellingsruimte van Palazzo Grassi nabij, evenals de kerk van Santa Maria del Giglio met enkele fresco’s van Tintoretto.

Wij steken in een beetje miezerregen de beroemde Ponte dell’Accademia over om bij de befaamde galerijen te komen, waar talrijke schilderijen uit de Venetiaanse schilderkunst van 14e tot 18e eeuw zijn bewaard. Waar Erna pertinent heen wil, is het Palazzo Venier, dat onderdak biedt aan de moderne kunstcollectie van ‘Peggy Guggenheim’. Als de regen is verdwenen, laat ik in de wijk ‘Dorsoduro’ uiteraard mijn gezicht even op Camp San Samuele zien. Dorsoduro - ‘harde rug’ - ontleent zijn naam aan de stevige bodem, waarop de wijk is gebouwd met de unieke techniek van de eerste Venetiaanse bouwers. De meeste van alle bouwwerken in Venetië zijn al meer dan vier eeuwen oud en staan op dennenhouten heipalen, die 7,5 meter de grond in zijn gedreven. Het zijn er vast veel meer dan het aantal palen onder het Paleis op de Amsterdamse Dam - 13.659 om precies te zijn -, want de Venetiaanse palen staan dicht tegen elkaar. Zo kan er geen zuurstof bij komen en wordt rotting tegengegaan.

Ons hotel bevindt zich in een oude, onlangs gerestaureerde Venetiaanse residentie. Het draagt sfeer van vroeger tijden met verfijnd, charmant interieur. Bouwkundig bijzonder is de dubbele traphal ‘alla leonardesca’, waarmee wij van onze kamer naar ‘Salotto dei Dragomanni’ kunnen gaan zonder de hal te passeren. Hierdoor voelt het alsof je in je eigen huis bent. Een ‘eigen huis’, waarvan de ramen uit fraai Murano-glas bestaan, die de natuurlijke charme van het palazzo versterken. Hier wil ik best zeventig worden, harde rug - dorsoduro - of niet.