(422) SAM70, over file bij de Campanile

Donderdag 11 februari 2016

’t Is me vandaag het (verjaar)dagje wel. De zon aan de blauwe hemel straalt overdadig, het San Marcoplein loopt in de ochtend al vol. Wij zijn er als snelle duiven bij om ons voor een bezoek aan Basiliek San Marco te melden. Lange rijen willen we mijden. Het valt mee. De Chinezen zitten nog aan hun mie-ontbijt. Toch lopen er al met stokjes - nu selfiesticks - voor onze voeten in wat een eerbiedwaardig en indrukwekkend kerkelijk bouwwerk is. Hoe heeft men dat ooit kunnen bouwen, een raadsel. Maar het staat er, met prachtige mozaïekvloeren en kunstig gekleurde koepelplafonds, gratis te bezichtigen.

Dan willen we naar het Dogenpaleis, met ingang om de hoek van het plein. Op weg erheen zien we de rij voor de Campanile groeien. We besluiten hier bij aan te sluiten. Uitzicht van zeventig meter over Venetië wil ik op mijn zeventigste bij fraai weer niet missen, Erna evenmin. Per lift, in groepjes van acht, negen mensen, stijgen we op. Twee liftbediendes wisselen elkaar af in hun eentonig arbeidsbestaan. Aan de ene zijde stappen opstijgers beneden in, boven uit, waar neerdalers door andere deur boven in- en beneden uitstappen.

Houd je het boven op die Campanile voor gezien, mag je achter de nodige Chinezen in de rij aansluiten om op de begane grond te geraken. Ik twijfel even, maar helaas is er geen trap. Geduld blijft een schone zaak, ook als je jarig bent. En dat lukt met een lach, want eenmaal beneden constateren we een dubbel zo lange file. De drukte op het San Marcoplein neemt evenredige proporties aan. Benieuwd als we zijn hobbelen we door naar de entree van het Dogenpaleis, gebouw van enorme omvang. 

Daar kunnen we zo doorlopen langs de kassa, zonder twijfel te danken aan het mooie weer. Misschien dat de toegangsprijs van negentien euro er ook mee van doen heeft. Maar dan heb je ook wat. Niet alleen toegang tot het Palazzo Ducale, maar ook tot drie andere musea: Museo Correr, Museo Archeologico en Sala Monumental Biblioteca Marciana. Wandelfreaks die wij zijn, komen we langs al het bezienswaardige moois in een voettocht, waarmee we ons voor Nijmegen kunnen inschrijven. Ook hier geldt weer de vraag: hoe hebben ze zulks ooit kunnen bouwen, hoeveel rijkdom moet daaraan ten grondslag hebben gelegen. Ik moet er niet aan denken om hier te moeten stofzuigen of ramen te lappen.

Het mooiste bewaart Erna altijd voor het laatst, ha ha. Dat wil zeggen, na de voedingsbodem van koffie met heerlijk chocolade-verjaars-taartje. Het wordt de romantiek van een gondeltocht over Canal Grande en door smallere Venetiaanse kanaaltjes. Een echt feessie op het water, met uitleg van de gondelier en heel veel plezier. Dat is nog eens een mooie herinnering voor een oudere bariton, die wel kan brommen, maar niet luid kwelend ‘O Sole Mio’ kan fonkelen.

Tot besluit van de feestvreugde stillen wij onze honger in Trattoria da Gioia, omdat ik vermoed dat ‘Gioia’ iets met vreugde van doen heeft.