(424) SAM70+, over Venetiaanse rijkdom en briefjes van vijf

Zaterdag 13 februari 2016

Vlug en veilig per vaporetto

Vroeg in de ochtend komt Venetië langzaam op stoom. Wij zijn bijtijds opgestaan voor het ontbijt, voor de vijfde achtereenvolgende keer vorstelijk voorzien. Bediend door een vriendelijke serveerster, beetje Engelstalig, die zorgzaam als zij is ongevraagd na één ochtend door heeft dat wij beginnen met thee en besluiten met cappuccino. Het is niet nodig daar om te vragen, zij schat in wanneer wij zo ver zijn.

De serveerster legt uit hoe duur het leven in Venetië is. Zij woont buiten de stad, staat zes dagen van de week om vier uur op, komt per bus en lopend naar haar werk, dat tot begin van de middag duurt. Haar man is werkloos, dus vervult zij aansluitend nog twee andere werkkringen - schoonmaakwerk.

“Ik werk voor twee”, lacht ze.

Haar zoon werkt ook in het hotel, als receptionist. Hij is uiterst beleefd en heeft ons vriendelijk te woord gestaan. Zo moeder, zo zoon.

Vlucht KL1654 moet ons van Marco Polo binnen twee uurtjes naar huis brengen. Het is bloedje warm in de vertrekhal, controle gaat veel soepeler dan op Schiphol. Ook Erna’s glazen vogeltjes mogen, net als mijn tandpasta en deodorant, zonder probleem meevliegen. ‘Vriendelijke’ controleurs op Schiphol maken op onze heenreis nog problemen over mijn pasta voor m’n tanden en luchtje voor frisse uitstraling. Ik moet dat apart in plastic verpakken, wordt mij te verstaan gegeven.

Vóór onze vlucht stappen we in hartje Venetië in het Alilaguna-bootje, dat ons op tijd oppikt. Voor mij een geruststelling, want ik voel mij, van anderen afhankelijk, nooit zeker. Stel dat hij niet komt. Alternatief naar de luchthaven is watertaxi of lange wandeling naar busstation, en dan per bus. Dat is met de wetenschap dat van wandelen onze schoenen slijten en van watertaxiën onze portemonnee. Zo’n tochtje met een speedboot over Canal Grande en lagune naar Marco Polo kost niet minder dan honderdtien euro. Daar is de toeristenbelasting van vijf euro per dag per persoon een schijntje bij. Overigens zijn de Venetianen goed in het toepassen van vijf euro bedragen. Een couvert in het restaurant vergt die prijs, zo ook een fles water, zo ook het al dan niet gewenste broodmandje, even goed als een espresso van twee slokjes na afloop van de maaltijd.

Kortom, weet waar je aan begint als je een weekje Venetië verkiest. Het is een stad van grote rijkdom, met heel veel te restaureren vervallen paleizen, waarvan de staat van onderhoud ons aan Havanna doet denken. Droomstad Venetië, een once-in-our-life-time-experience, ter gelegenheid van mijn zeventigste verjaardag.

We hebben er volop van genoten, veel gezien en veel geluk met het weer gehad. Slechts een half dagje met regen mocht onze pret niet drukken. En de zonnige donderdag van de elfde februari was ‘top of the bill'. Afgedwongen, zoals wij dan altijd stoer tegen elkaar zeggen. Net als het staartje van het Venetiaanse carnaval, dat onverwacht op ons pad kwam. 

Precies op tijd huiswaarts, want donkere, grauwe weekendwolken dreigen.