(44) SAM69, over recreatief duinfietsen

Donderdag 29 januari 2015

Becak of Riksja

In het voorjaar van 2008 beschik ik over een opvallende, kleurrijke becak. Mijn driewieler is geschikt om twee personen, naast elkaar gezeten in een comfortabele kuip, voorzien van een inklapbaar dakje (tegen zon of regen), op aangename wijze te vervoeren. Zelf ben ik de (aan)drijvende kracht in het zadel, breeduit sturend, drie versnellingen schakelend en op spierkracht van mijn kuiten zwoegend achter de passagiers. Een bijzondere onderneming.

Drie zomerseizoenen lang maak ik meer dan honderd recreatieve tochten door het Noord-Hollands duinreservaat. Op telefonische afspraak, in principe alleen bij mooi c.q. goed weer (geen regendagen dus), met als opstapplaats ‘halte Restaurant Johanna’s Hof’ aan de Zeeweg naar Castricum aan Zee. Restauranthouder Dokter biedt mij de gelegenheid om mijn fietstaxi in een van zijn opslagruimtes te stallen. Dat heb ik onmiddellijk geweten. Twee dagen voor mijn eerste rit ga ik kijken hoe ‘de vlag erbij hangt’. Dat is niet best. Onverlaten hebben zich toegang tot de stalling verschaft en gepoogd door krachtig te fietsen het kettingslot op het achterwiel te ontsluiten. Succes verzekerd, maar niet voor mij. De achterwielconstructie inclusief het nieuw aangebrachte versnellingensysteem volledig aan barrels.

Slechtere start is ondenkbaar. De restauranthouder voelt zich om onduidelijke, maar mij welkome redenen verantwoordelijk en biedt na mijn jammerklachten hulp. In zijn paardentrailer vervoert hij mijn gehandicapte fiets naar de gerenommeerde fietsenzaak in mijn dorp. Deze ‘Giant’ doet zijn naam eer aan, ondanks de Javaanse komaf van het vehikel, dat uit onderdelen van Britse origine bestaat. Zij het met een lichte wielkreupel kan ik mijn eerste afspraak met de becak door het duin toch maken.

Een uitgestippelde tocht van ongeveer vijf kwartier langs Brabantse Landbouw, zweefvliegveld, boetje van ‘Onze Kees’, waterinlaat de ‘Kwal’ en aalscholverkoloniës. In zo’n toer vervoer ik op eigen mankracht - niet elektrisch aangedreven - een geschatte driehonderd tot driehonderdenvijftig kilogram over een afstand van twaalf tot vijftien kilometer. Met hier en daar een venijnig klimmetje, waarmee ik tot mijn eigen vreugde het nuttige – lichaamsbeweging – met het aangename – passagiersgenoegens - verenig.

Mijn sierlijke roodmobiel-on-the-road trekt veel belangstelling van de media. Alle lokale en regionale kranten besteden volop aandacht aan de unieke verschijning in het duingebied. Een verslaggever van RTV Noord-Holland stapt in voor een tochtje en doet live verslag. De Wereldomroep maakt filmopnames, speciaal bedoeld voor kijkers in het overzeese Indonesië. Zij weten immers wat een becak voorstelt, maar eentje door de Hollandse duinen? …

Overigens kent haast niemand de naam becak (spreek uit: betsjak). Gebruik de naam riksja en iedereen weet waar je het over hebt. (De riksja heeft zijn passagiers achter de bestuurder zitten). De Indonesische vlag (Sang Merang Putih) in top maakt elke rondrit door het duin tot een feest. Tientallen gastenreacties bewijzen het:

“Superervaring” – “Zeker voor herhaling vatbaar”- “Een KNAL-dag” (lekke band) – “Helemaal top” – “Déjà vu” – “We komen zeker terug” – “Dag met een gouden randje” – “Prachtige Castricumse ‘rijstvelden’ gezien” – “Zeer onderhoudend, een aanrader” – “Heel plezierige verjaardagsrit” – “Na zestig jaar weer eens door duin” – “Zoveel zwaaiende mensen onderweg”, enz. enz.