(447) SAM70+, over fietsspoor langs een autodidact (3)

Maandag 7 maart 2016

Kalverpoot of koeienvlaai

Op de driesprong staat nog een metalen kast, die het water in de Workumermeerpolder constant op peil houdt. Voorheen was deze taak voorbehouden aan het stoomgemaal dat op de tekening ‘Stoomgemaal in de Holle Mar’ uit 1990 is vereeuwigd. Bij dit voormalige gemaal sla ik linksaf en neem de eerste weg rechts. Die volg ik tot de T-kruising, waar ik links de Aaltjemeerweg in ga.

Aaltjemeer dankt zijn naam aan de vele paling die er was te vinden. De route gaat door drie verschillende ‘meren’, die rond 1880 zijn drooggemalen. Dat zijn Workumermeer, Parregaastermeer en Makkumermeer. De glooiingen in het landschap geven vrij nauwkeurig de oevers van toen aan. Ook hier gaan wel eens stemmen op om deze polders weer onder water te zetten. Wellicht betreft dat voorstanders van toerisme of waterberging. Krijgen zij hun zin, dan kan deze tocht per waterfiets worden gemaakt.

Op de Aaltjemeerweg neem ik de eerste weg rechts en ga over het betonpad, dat in een fietspad naar Makkum en Allingawier over gaat. Vlak voor het fietspad begint, passeer ik koffie- en theeschenkerij ‘Pypskoft’, een voormalige boerderij. Pypskoft is Fries voor een ‘korte pauze’. Die neem ik dan ook, want ik heb trek in een ‘bakje kofje mei in stik keallepoat’. Een kop koffie met een stuk koek, dat ‘kalverpoot’ wordt genoemd.

Waar het fietspad op zijn beurt weer in een betonpad naar links richting Allingawier over gaat, kom ik op een T-kruising met de Angterperlaan. Hier ga ik links richting Gaast en na ongeveer een kilometer zie ik in de verte het boomgroepje van de tekening ‘Boompjes bij Ferwoude’ uit 1993. Ik neem de boompjes in mij op, keer om en ga langs de T-kruising waar ik vandaan kwam na driehonderd meter naar links. Opnieuw links steek ik het houten bruggetje over het fietspad over om Allingawier via landerijen en soms bijna over een boerenerf te bereiken. Het pad is niet altijd even schoon, want de koeien hebben nu eenmaal geen vaste plek voor hun vlaaien. Het maakt de boer niet uit of de koe schijt of de stier. Dat zegt het spreekwoord ‘It is de boer allike folle oft de ko skyt of de bolle’.

Allingawier is trouwens een museumdorpje dat deel uitmaakt van de ‘Aldfaers Erf Route’. Aldfaers Erf is Fries voor ‘erfgoed van de voorvaderen’. Die Route vertelt het verleden van het Friese platteland. In het kruidenierswinkeltje, de smederij, de kerk en het skûtsje waan je je in de tijd van de oorspronkelijke bewoners. In Allingawier is ook te zien hoe ‘drabbelkoeken’ worden gebakken. In het kerkje zijn wisselexposities te zien.

Via de Meerweg kom ik langs Allingastate, een 20ste eeuws kasteeltje, dat op gezette tijden is te bezichtigen. Na ruim een halve kilometer sla ik in de bocht, bij een hoge ANWB-wegwijzer, linksaf de Brekkerweg op, in de richting van Idsegahuizum. Ik twijfel of ik een ommetje via Makkum zal maken, waar Jopie’s vriend ‘Euzie’ heeft gewoond.

(wordt vervolgd)