(479) SAM70+, over hostess en bonnetje

Vrijdag 8 april 2016

Luciana en Lacco Ameno

Zlatan mist een penalty, Wolfsburg klopt Madrid’s Koninklijken. Buurman Sebastian uit Dortmund volgt het op de voet, ik sla het over. Na een weldadig nachtje wekt paradijselijk Ischia ons met sluiers aan zijn hemel. Het ontbijt wacht een etage lager, stuurman Dominico opnieuw aan het roer. We begrijpen waarom wij ons tafelnummer 39 moesten onthouden. Dominico neemt het avondmenu met ons door, om het zijn keukenbrigade wat gemakkelijker te maken. Dan verorberen wij een vorstelijk ontbijt. Om tien over tien zal onze hostess Luciana langskomen. Haar uitnodiging om alles over Ischia te vernemen, staat op hotelpapier.

Rond tienen chatten we wat met onze Duitse buren, die de laatste ogenblikken voor hun thuisreis aan het zwembad doorbrengen. Kwart over tien, half elf, geen Luciana. De barkeeper weet van niets. Hij belt de receptie, die tegen elven terugbelt. Wij hebben ons voorgenomen de pendelbus van twaalf uur naar Lacco Ameno te nemen. De barman roept mij aan de telefoon, de hotelreceptioniste legt uit dat onze hostess over een uurtje aanwezig is.

“Da’s lekker dan”, antwoord ik. “Een halve ochtend voor niks wachten en ook nog een busrit missen. Prettig geregeld, signora”. 

“Wil ik misschien Luciana zelf bellen?”.

Ik bedank voor de eer.

Om twaalf uur rijden we in de pendelbus met een net gearriveerd Hollands stel naar onze voorgenomen bestemming. Erna neemt plaats naast de Hollanders in de achtpersoonsbus, ik mag voorin naast de chauffeur zitten. Vlak voor ons vertrekt een kwartet ‘Italiaanse tuk-tuks” met Duitse passagiers voor een rondrit. Wij gaan ook op weg, maar stoppen om een Italiaanse jongen op te pikken. Dacht ik rustig naast een van origine Oostenrijkse buschauffeur te zitten, geraak ik tussen twee rap sprekende Ischia-Italianen, die van luide discomuziek op de autoradio houden. Ik draai mij om naar achterzittende landgenoten om te vragen of zij het naar hun zin hebben.

Gelukkig is het ritje is van korte duur. We worden aan de haven gedropt en kunnen met dezelfde bus terugkeren, naar keuze om vier, vijf of zeven uur. We zien wel, weten niet wat ons te wachten staat. We blijken in een toeristischer oord dan Forio verzeild en wandelen wat rond. Hier roept ‘Ristorante Il Delfino’ voor een lunch aan het water, waar we onze vingers opnieuw aflikken en een glas witte wijn beproeven. 

La vita è bella, je zou het verfilmen.

Daarna rest meer dan voldoende tijd op een bankje aan de haven om de terugrit naar onze hotelbasis af te wachten. In de supermarkt ontvangen we een kassabon bij de flessen wijn, water en cola, maar ik vraag de caissière of zij het papiertje in de prullenbak wil doen. Ze weigert, probeert uit te leggen dat ik de bon moet bewaren. Voor de politie, die er buiten de winkeldeur naar kan vragen. Wij begrijpen het niet, nemen onze bon mee en werpen deze in de prullenbak naast de winkeldeur. Even verderop verkiezen we met smaak een Italiaans ijsje. 

La vita è bella.