(483) SAM70+, over anderhalve eeuw handwerk en de Vesuvius

Dinsdag 12 april 2016

Aragonese en Antonio

Op Ischia hebben we flink gewandeld, naar Forio, Lacco Ameno en Casamicciola. Gevolgd door heerlijke maaltijden met bijpassend drankje. Verder hebben we rustig aan gedaan, soms een onderdompeling in het hotelbad vol heilzaam water op lichaamstemperatuur. Buitenissig warm, badmuts vereist.

Een uitstapje naar ‘Giardini La Mortella’ was toereikend. Het tuinbezoek vergde een wandeltochtje van een uur heen en dito terug, geen zin in overvolle bussen. In de tuinen zelf volgde ook nog een stevige afstand te voet. Wandelen naar de top van Mount Epomeo op 787 meter reikte ons boven de pet. Zo ook een bezoek aan Ischia’s symbool ‘Castello Aragonese’. We zagen het imposante bouwwerk vanaf de veerboot, ruim honderd meter boven een rots uitstekend. Een stenen dam van 220 meter lengte leidt erheen.

In Lacco Ameno ontdekten we artistiek handwerk van ‘Monti Artigianato’. Onder een luifel zat een oude baas, niet te verlegen om een praatje met te maken - in het Italiaans -, om ons op het kunstzinnige handwerk te wijzen. De shop van Antonio Monti is sinds 1865 een van de oudste handcraft-winkels van Italië. Betovergrootmoeder Maria Giovanna Catuogno was de drijvende kracht met creatieve vaardigheid. Zij begon de zaak met kunstig raffiawerk, Antonio heeft hem voortgezet. Door de jaren heen heeft de familie het geheim van oude productiemethoden bewaard. Ieder jaar opnieuw vervolgt Antonio de familietraditie van originele creaties met uniek modieus handwerk uit Ischia, bestemd voor de hele wereld. Manden, hoeden, tassen, paraplu’s.

Het was bijna onmogelijk om van de oude man los te komen. Hij wilde nog veel meer vertellen en natuurlijk ook een van zijn producten willen verkopen.

Het knusse karakter van kleine eilanden overviel ons ook op onze terugreis in een tussenstop van de veerboot op Procida, kleinste en minst toeristische van de Napolitaanse eilanden. Vroeger heette het ‘Prochyta’, dat ‘uit het water opgerezen betekent’. We hebben ze niet van nabij gezien, maar langs de kust van Procida liggen zeven vulkanische kraters. Wij gingen niet van boord, maar zagen vanaf het bovendek de gezellige drukte die mensen, auto’s en enkele vrachtwagens met zich meebrengen bij het verlaten en binnengaan van de ferryboot.

Op Procida staan rijen kleurrijke huizen dicht naast elkaar, als een soort barricade met vele bogen ertussen. Een bijzondere architectonische stijl. Op de rots ‘Terra Murata’ staat de abdij van San Michele Arcangelo, vernoemd naar de heilige schutspatroon van het eiland. Hier kwamen in een ver verleden de inwoners bijeen om aan de aanvallen van de Berbers te ontsnappen. Dat moet in de abdij in boeken en artefacten terug te vinden zijn, maar helaas … de veerpont blies zijn hoorn en voer weg, in de richting van Napels. 

De chauffeur van onze transferbus wees ons onderweg op paleizen en andere interessante gebouwen, vervolgens op de Vesuvius in de verte, wurmde zich door het Napolitaanse spitsverkeer en leverde ons keurig op tijd op het vliegveld van Napels af.

Na twee uurtjes vliegen, ook over besneeuwde bergtoppen, zetten we weer voet op Hollands vlakke bodem.