(489) SAM70+, over zin in zon, zee en strand

Maandag 18 april 2016

Procol Harum, Pier en Phuket

De zon laat zich steeds vaker zien, zomerkriebels borrelen op. Ik denk terug aan mijn jeugd, waarin zon, zee en strand een belangrijke rol spelen. De jaren 1950, vakanties in aangenaam Egmond aan Zee. Houten huisje verstopt in de duinen, te voet met schep naar het strand om kuilen te graven. Logeren bij tante op kampeerterrein Bakkum en op boerderij in Groet. Enkele jaartjes ouder met paspoort en rijbewijs de grens over naar de Frans-Atlantische kust, naar het onontgonnen Lacanau-Océan - nu volop bedorven. Procol Harum met ‘A Whiter Shade of Pale’ in de hoofdrol. Bodysurfen bij springvloed, zand vastgekoekt in blonde haardos, poepbruine huid. Ja zeker, ik heb blauwe ogen!

Nu woon ik met Erna aan Hollands kust en lees over de badplaatsen van Nederland. Scheveningen is een van de bekendste. Wij flaneerden over de bruisende boulevard en de potsierlijk ogende Pier. Miljoenen worden gespendeerd om meer toeristen te trekken. Luchtkastelen, ons zien ze niet gauw terug, hoogstens voor zandkastelen.

Bij ons ‘om de hoek’ ligt het Egmonder zandstrand. Vaak fiets ik langs vuurtoren J.C.J. van Speijk en werp vanaf een boulevardvlonder een blik op zonaanbidders die een tintje bruiner willen worden. Aan de einder zwaaien windmolens waar blauwe zee en dito hemel elkaar zoenen. Ik maal mijn trappers door Noord-Hollands duinen in de richting van Bergen aan de Noordzee.

Bergen aan Zee is populair bij surfers. De golven halen het niet bij die van Lacanau, maar in Bergen zijn ze niet te hoog, niet te laag en dienen ze zich vaak genoeg achter elkaar aan. Op luttele kilometers ligt artistiek Bergen, kunstenaarsdorp met Ruïnekerk, galerieën en museum Kranenburgh. Op voorhand verheug ik mij op een treffen met e-mail-friend Jappie - kompaan van zo’n 55 jaar geleden - die het Thaise Phuket even laat voor wat het is en voor een kwartaal naar zijn Bergense standplaats komt. Dat wordt oude koeien uit zee opvissen, onder het genot van een goudgele rakker, vermoedelijk direct aan de kust, bij ZilteZoen.

Mij is noordelijker Callantsoog ook bekend, een van Nederlands oudste badplaatsen, knus centrum met winkeltjes, cafés en restaurantjes achter de duinen. Bij ‘Woest’ nam ik - geboren Amsterdammer - wel eens een ‘Broodje Mokum’, beloning voor een stevige trap door de duinenrij, met zijn trekvogelgebied van duinen, weidevlakten, moeras en dennenbos. In dit natuurgebied bevinden zich de grootste natuurlijk duinmeren van Europa.

Gewoonlijk keer ik in Callantsoog op mijn tweewieler huiswaarts, omdat me opnieuw een dikke veertig kilometer wacht. Toch wil ik nog eens doortrappen naar Texel, grootste Nederlandse Waddeneiland van 25 kilometer lengte, acht kilometer breedte en meeste zonuren van ons land. Niet om aan het achttien kilometer lange zandstrand de zon te aanbidden, maar op zoek naar de plekken waar ik mij voor even alleen op de wereld kan wanen. Met alleen het geluid van de stilte en de zeewind in mijn karige haren. Of moet ik doorfietsen naar het kleinere Ameland om niemand tegen te komen?