(51) SAM69, over Papenberg en Vitesse’22

Donderdag 5 februari 2015

Duitse tankmuur, Duitse herder

Mooie herinneringen kleven aan de Beverwijkerstraatweg. In de jaren 1990 wonen wij bijna een decennium aan deze verbindingsweg tussen Castricum en Heemskerk. Elk etmaal passeren er duizenden auto’s. Toch kiezen we voor een knusse tuinderswoning in een blokje van twee onder één kap, onder de kastanjes. Met buurtjes waarmee we de steeg naar de achterkant delen, hebben we nog altijd bevriend contact. Hun drie dochters - de jongste zagen wij ‘aankomen’ - zijn inmiddels uit het ouderlijk huis uitgevlogen. Zij bouwen hun eigen nestje. Toen zij groter groeiden, schreef ik een artikel, waarin ik hun namen noem. De Volkskrant publiceert het onder de titel ‘Kleur in de buurt’, ik neem het op in mijn in 2009 verschenen verhalenbundel ‘Ervoor, Erna’.

In die jaren schrijf ik als ‘selfmade journalist’ vele stukken en stukjes voor plaatselijke en regionale ‘sufferdjes’. Soms lukt het mij om tekst in het Noord-Hollands Dagblad geplaatst te krijgen. Niet die keer dat een collega me belt en vraagt of ik rook boven de duinen zie. Hij weet waar ik woon en luistert in zijn nieuwsgaring regelmatig de frequentie van politie- en brandweer af. En inderdaad, turend door ons huiskamerraam ontwaar ik donkere wolken, die niet natuurlijk zijn. Jongeren stoken fikkie achter de ‘Papenberg’, wat een duinbrand veroorzaakt.

Zandhoop Papenberg, direct tegenover ons huis, is generaties lang een geliefd klimduin. Waar de naam vandaan komt, mag de paus weten. Ik beklom de puist voor het prachtige panorama van mijn woonplaats, omringend polderland en beboste binnenduinen. Rond de berg is in 1799 in de ‘Slag bij Castricum’ flink gevochten tussen een Engels-Russisch invasieleger en Frans-Bataafse troepen. De Frans-Nederlandse eenheid wint. De invasie mislukt, maar leeft voort in namen als ‘Russenberg’. Aan de voet van de Papenberg ligt het restant van een overblijfsel uit de Tweede Wereldoorlog: een Duitse anti-tankmuur. Mijn strijdtoneel hier was met een Duitse herder, die me op een zondagochtend tijdens het joggen in mijn achterste greep. Zijn tanden als perforator dwingen mij in nood naar de weekendarts. Op de fiets naar Heemskerk, met lamme benen van het staande trappen.

Aan onze overkant zijn de voetbalvelden van Vitesse’22. Net na de Eerste Wereldoorlog begint men op deze plek met de bouw van een villapark, dat op last van de Duitse bezetter wordt gesloopt. Hitler c.s. prefereren bunkers met anti-tankmuur en schootsveld. In 1997 is het groot feest voor de voetbalclub. Met twee clubadepten op leeftijd, vol historische kennis, realiseer ik het fraaie 75-jarig jubileumboek. In een oplage van vijftienhonderd exemplaren vindt het gretig aftrek. Als slogan van de blauwzwarten staat mij ‘Aan snelheid heeft het nooit ontbroken’ bij. Onverwachte bijkomstigheid bij de presentatie van het eerste exemplaar is de aanwezigheid van mijn Gooise jeugdleider, die ik een jaar of veertig terug voor het laatst spreek. Hij komt als bonds-bobo de jarige feliciteren. Daarin past geen babbel met een oud jeugdvoetballertje, voor mij een teleurstellend souvenir. Niettemin staat de herinnering aan een magistraal jubileumfeest als een huis, aan de Beverwijkerstraatweg.