(55) SAM69, over zijn ‘droomparadijs’

Maandag 9 februari 2015

Eilandhonger en vreedzame slaap

Voor mij lijkt het noodzaak om ieder jaar minstens naar één eiland af te reizen. Madeira, Malta, Mallorca, Tenerife, Tasmanië. Cyprus of schiereiland Cape Cod mogen ook. Deze voorbeelden staan in mijn paspoort, Griekse eilanden in veelvoud daarbij. Smaak naar meer heeft me in zijn greep. Mijn reishonger is niet te stillen, lekkere trek naar warme oorden kent geen grenzen. Heb ik achtereenvolgens van Cuba, Gran Canaria, Sardinië en de Azoren gesnoept, is een nieuwe, smakelijke hap in aantocht. De maag is nog steeds niet vol. Binnenkort ligt Lanzarote me op te wachten. De ‘zwarte parel’ van de Canarische eilanden, met zijn eigen aantrekkingskracht in de diepblauwe Atlantische oceaan.

‘Donkere rotsstranden omzomen het langgerekte vulkaaneiland. Schaduwen van purper duiken in het water onder. Stralen van een ondergaande zon weerkaatsen steenrode tinten. Dromend boven de Golf van Biskaje – Bilbao binnen bereik - zwerf ik als blanke te voet over dit eiland. Ik wiebel langs woeste kusten, bezoek alle hoeken en gaten. Ik heb het gevoel op een slapende vulkaan te waggelen. Slechts enkele meters onder de bodem heerst een temperatuur van bloedende hitte. Dit lijkt een meesterwerk van de elementen.

Op een mooie avond nodigt een Lanzaroteño mij uit om zijn avondmaal te delen en de nacht in zijn huis door te brengen. Als ik mij uitstrek, komt hij haastig naar me toe.

“Vriend, de politie komt eraan. Iemand heeft verteld dat je hier logeert.”

De politie? Vind ik dan nergens rust?

“Heb je een paspoort bij je?”

“Wil je dat ik ervandoor ga?”

“Is je paspoort in orde, kun je beter blijven”

Al gauw arriveert de politie, met z’n tweeën.

“Goedenavond. Wilt u met ons meekomen naar de stad?”

“Nee, dat ben ik niet van plan”

“Hebt u hier wel alles dat u nodig heeft?”

Wat zal hij bedoelen, wat zijn zíj van plan?

“Ik heb het hier prima naar mijn zin. Zie hier, mijn paspoort”

De agent weigert het aan te nemen, is er niet in geïnteresseerd.

“No, no, wij willen u niet lastig vallen. We kregen een seintje dat u zich hier bevindt. We dachten dat u misschien bent verdwaald. We willen u naar een hotel brengen. Maar als u het hier naar uw zin heeft, hoeft dat natuurlijk niet. Vreemdelingen zijn onze gast”

Ik barst in onbedaarlijk lachen uit, mijn bed trilt ervan. Een arrestatie, hoe kon ik mij dat inbeelden? De Guardia Civil is speciaal gekomen om mij te helpen. Ik geef de mannen een hand en blijf schudden. Hun gezichten glimmen van voldoening.

“Wat ben ik blij dat ik jullie heb mogen ontmoeten. Dat jullie lang mogen leven en vele zonen grootbrengen. Ik heb gegeten, thee gedronken en wil nu alleen nog slapen. Hier heb ik alles dat ik nodig heb. Buenas noches señores, welterusten!”

De Benemérita-agenten vertrekken. Een tijd lang lig ik in mezelf te gniffelen. Dan val ik een hele diepe slaap. In dromenland fantaseer ik mij al op dit eiland van eeuwige lente.’