(65) SAM69+, over autosleutel en geheugen

Donderdag, 19 februari 2015

Horloge en sleutelbos kwijt

Wekelijks reis ik met leesbril op de neus door het plaatselijke sufferdje, dat Erna meeneemt bij boodschappen uit ‘t (Hei)Loo. ‘Nee-Nee-sticker’ op onze brievenbus, toch blader ik iedere keer - stikkend van het lachen - door pagina’s boeiende lectuur.

Weet ú nog hoe laat het is? Ik kan melden dat ‘op 12 februari jl. aan de Holleweg een herenhorloge is gevonden. Bent u dat sinds die dag kwijt, bel dan tel. 072-56*****’.

Veilig Verkeer Nederland reist ook naar Heiloo. In de lentemaand bezoekt deze vereniging het activiteitencentrum voor met name ouderen ‘Het Trefpunt’ om een ‘cursus elektrische fiets’ te verzorgen. Ik ben net 69, houdt op spierkracht alle e-bikers gemakkelijk bij, maar zou me toch echt te oud voelen voor een demonstratieve workshop over tweewielers met elektrische aandrijving. Beetje overdreven overdrive!

De mooiste van deze week vind ik de ingezonden brief onder de kop ‘Eerlijkheid in Heiloo’. Ene Leny schrijft:

‘Zondagavond had ik, samen met een vriendin, lekker een hapje gegeten bij een restaurantje aan de Heerenweg. Na afloop liepen we naar het parkeerterrein om de auto te openen, maar ik kon geen sleutelbos vinden in mijn tas!

Samen teruggelopen met een zaklantaarntje, naar waar wij hadden gegeten, om te zien of die sleutels misschien op straat lagen, maar geen sleutels gevonden, helaas. Bij mij ontstond toen toch wel paniek!

Wat nu te doen? Ik heb mijn buurman gebeld met de vraag om mij op te halen, wat hij gelukkig deed. Mijn vriendin is daarna naar huis gegaan en even later nogmaals gaan zoeken met grotere lantaarn en zij heeft heel erg goed om zich heen gekeken en … de sleutelbos gevonden! Niet op straat, maar bovenop mijn auto. Ze heeft me daarna opgebeld met alleen de mededeling: “Sleutels gevonden”.

De volgende ochtend heb ik die sleutels opgehaald bij haar, maar ik ben enorme dank verschuldigd aan diegene die op deze zondagavond zo ontzettend eerlijk is geweest die bos sleutels bovenop mijn auto te deponeren. Dank, dank, dank daarvoor!’

Zowel dankbetuiging als gedachtegang over het vinden van de sleutels treffen mij. Ik weet waar het restaurantje is en waar het parkeerterrein zich bevindt. Is het echt zo gebeurd dat iemand de sleutelbos ergens heeft gevonden en deze boven op de auto heeft gelegd? Ik waag het te betwijfelen. De bos is niet bij de auto gevonden, daar hebben de vriendinnen immers inspectie gehouden. Hoe weet een derde als vinder van welke auto de sleutels zijn? Het kan, maar het getuigt van veel toeval als de ‘elektronische knipper’ op afstand de juiste auto terugvindt. Kan het niet zijn dat de sturende dame vergeetachtig is of wordt, haar sleutel even op het dak legt om haar neus te snuiten met een zakdoek uit haar handtasje, of iets dergelijks? Nee, ik bedoel niet dat zij teveel heeft gedronken!

Moraal van dit verhaal: Sluit je geparkeerde auto goed af. Sleutel(s) kun je met een gerust hart op het dak laten liggen. Niemand in Heiloo gaat joyriden!