(68) SAM69+, over strijd tussen mens en mug

Zondag 22 februari 2015

Muggen en zandvliegen

Abel Tasman National Park in Nieuw Zeeland herinnert mij aan onze oorlog met zandvliegen. In Nederland vormen muggen wel eens een plaag, daar zijn mug én zandvlieg schuldig aan een eeuwige strijd met ons. De mythe verklaart de oorzaak: het slechte geweten van de mens. Het begint met een kano uit mensenhanden gemaakt. Mannen vellen bomen en hollen de stammen uit. Mensen, dieren, muggen en zandvliegen moeten helpen om de boten naar zee te trekken. In vrede helpt de ene buur de andere, de kano’s zijn namelijk zwaar. Klus eenmaal geklaard, openen de mensen hun braadkuilen met heerlijkheden. Iedere helper ontvangt zijn deel van het feestmaal. Alleen mug en zandvlieg worden verjaagd, bedreigd of zelfs doodgeslagen.

Chef Zandvlieg trekt zich in de moerassen terug. Strijdlustig wil hij met de zijnen de schande met bloed afwassen. “Volg mij, de zon komt al op!”.

Chef Mug werpt tegen: “Ga niet, we zullen allemaal sterven. Wacht tot het nacht wordt”.

Zandvlieg vindt dit stiekem gedoe van een lafaard. Hij wil met miljoenen aanvallen en overwinnen. Mug kijkt uit de verte toe en ziet zwermen in zonlicht schitteren en steken. Mensenhanden meppen terug, roeien hele stammen uit. Volgende krijgers storten zich op de vijand. Die blijft met slagen zo dicht als de regen aan de kust terugslaan. Zandvlieg blijft niet anders over dan te vluchten.

Alles lijkt vergeefs. “We zijn verloren”, murmelt Zandvlieg. “Er blijft ons niets dan lege watervlakten en het troosteloze huilen van de wind”.

Mug treurt ontroerd. “Ik heb je bezworen te blijven en te wachten. De hand van de mens doodt. En alles is verloren”.

Zandvlieg reageert trots en zingt. “Misschien zijn we gebroken, maar zoet op mijn lippen kleeft zijn bloed. Er is recht gedaan. We hebben ons gewroken”.

Nu is de taak aan Mug om Zandvlieg te wreken. Bij duisternis naderen vooruitgestuurde troepen zingend het linkeroor van de mensen. De vijand slaat toe en treft zijn eigen oor, want de troepen zitten allang op het rechteroor. Zo gaat dat een tijd lang, tot de mensen zich half doof hebben geslagen en van woede schuimbekken. Dan verschijnt de hoofdmacht muggen. Bij ochtendnevel is de vijand volledig verslagen. Half doof en met gezwollen gezicht kan hij niets meer zien. Sinds deze dag woedt de strijd heftig voort. De moed van de zandvliegen blijft groot, de muggen zingen nog steeds om wraak, elke nacht.

Mug en Zandvlieg hebben veel geleerd. De wapens van de vijand zijn uitgebreid. Stroomvallen, kleefstroken en bestrijdingsmiddelen maken veel slachtoffers. Maar dappere strijders vinden hun weg: door gaatjes in horren sluipen, of onder broekspijpen doorglippen. Eenmaal achter de vijandelijke linies richten zij hun monumenten van moed en triomf op. Kleine vulkanen op de oceaan van de mensenhuid die aanvankelijk zo vredig slapen, maar later zo driftig rood uitbarsten.

Wij kunnen uit ervaring over de oorlogszuchtige ‘Tasmaanse duveltjes’ meepraten. Je ziet ze niet, je merkt hun acties niet, maar je houdt er geruime tijd uiterst irritante, hevig kriebelende last van.