(90) SAM69+, over respectvol door het stof

Maandag 16 maart 2015

Toren van Pisa(ng)

In de tekst (86) SAM69+ schrijf ik over ‘Overleven in de sport’ en haal beelden uit het voetbalgevecht tussen het Londense Chelsea en het Parijse PSG aan. Vriend Reggy ‘Hamatata’ – what’s in a name – reageert onmiddellijk: ‘Net als het woord RESPECT, dat alle spelers dragen, en de rouwbanden … topsport is alleen maar ikke-ikke-ikke!’

Ik mail mijn oude pal – hij en ikke, beiden oud-voetbalcracks – per ommegaande zijn gelijk. Voeg er aan toe dat zijn opvatting niet alleen topsport betreft, maar een groot deel van de maatschappij. Kijk naast voetbalveld en –tribunes om je heen, op straat, in winkel, in bos of duin, eerste en tweede kamer, overal loop je tegen mensen aan die nog altijd het boek van Hector Malot eer betuigen. Zij praktizeren het verhaal uit 1878 over Rémi - ‘Alleen op de wereld’ - als hedendaags automatisme. “O sorry, hoor”, als ze op de fiets zonder omkijken linksaf slaan, is slechts eenvoudig en onschuldig voorbeeld. Behalve als ik in plaats van met mijn lichtgewicht tweewieler met een vierwielig moordwapen inhaal.

In een magazine lees ik een tekst over oudere mensen van 60+ en zelfs 65+, zoals Hamatata en ondergetekende. ‘Respect ouwe’ luidt de titel. ‘Zestig-plussers hebben bijzondere kwaliteiten … ze hebben veel boeken, weekbladen en kranten gelezen … weten dus meer … hebben ellende meegemaakt, zijn daar bovenop gekomen en dus wijs. Ze zijn ook niet zo bang om tegendraads te zijn, bijvoorbeeld om te zeggen dat iemand uit zijn nek kletst wanneer hij uit zijn nek kletst’.

Oudere mensen moeten dus worden gewaardeerd om hun kennis en wijsheid, zeker in een samenleving die de jeugd op een voetstuk plaatst. Waarom wordt de man die de Kamer Op Stelten zet dan zo verguisd? Wijlen Ronald Reagan en Nelson Mandela haperden ook. Toch krijgen zij tot op zeer hoge leeftijd respect. Mandela zelfs terecht als ‘vader des vaderlands’. Als bejaarde mastodont Ivo weifelt en twijfelt over een zoekgeraakt ‘bonnetje’ wrijven we onze handen voor de buis en moet hij uit zijn lijden worden verlost. Hij buigt krom als een pisang in het ‘Torentje’ en knelt zijn rechterhand af.

Daags na terugkeer in zijn burgerbestaan zie ik de dinosauriër de boel weer op stelten flyeren. Wat is dat toch, die ongebreidelde behoefte aan aandacht en … machtsuitoefening? Wees wijs Ivo, ga fietsen en steek je hand uit, zeker als je linksaf slaat. In je uppie of samen met je echtgenote. Je hebt een mooie carrière achter de rug, hou je verder buiten het politieke toneel. Laat dat aan anderen, jongeren.

De oud-burgemeester van Utrecht en Rotterdam is op zijn manier tegendraads. Hij vindt dat ik uit mijn nek klets. Dat zegt hij niet rechtstreeks. De man maakt zijn besturend leven lang alleen maar omtrekkende bewegingen. ‘Linksaf, ikke?’, zie je hem denken. Hij blijft zijn cluppie trouw, ondanks alle perikelen waarin de clubkleur een blauwtje heeft gelopen. Ivo is nog ouder dan Hamatata en Sam. Ook wijzer? Ikke-ikke-Ivo moest door het stof. Terecht!