(99) SAM69+, over nieuw en oud op Lanzarote

Woensdag 25 maart 2015

Jachten en verjagen

Eilandgasten die wij zijn, maken we richting zomer een tussenstop op de stoerste van de Canarische eilanden. Klein maar fijn Lanzarote, warm klimaat met veel zonuren. Het ‘Vuureiland’ is voor het grootste deel met lava bedekt. Tussen een paar honderd vulkanische kraters liggen ook authentieke dorpjes. Mooie stranden omzomen het eiland, waar Spaanse levenslust de boventoon voert. Wij vinden aan een paradijselijke inham ongetwijfeld rust en romantiek voor twee …

Ons onderkomen is in Playa Blanca, de derde toeristenplaats van Lanzarote. Gelegen op de zuidwestpunt van het eiland, naast Puerto del Carmen en Costa Teguise. Het is een oud vissersdorp, dat tot badplaats is uitgebouwd. Een enkeling verdient zijn brood nog in de visserij. De accommodaties – onze in ‘Playa Limones’ – zijn opgetrokken in een stijl die bij de traditionele architectuur van Lanzarote aansluit. Ze staan op een voorgeschreven afstand van vijftig meter van zee. Naar wens van de plaatselijke bevolking, want ‘de kust is van ons allemaal’. Kom daar in Egmond aan Zee eens om, waar hotels adverteren met het strand op tien meter van de voordeur! Ik kom er achter dat de Spaanse wet regelmatig is overtreden en de afstand is aangepast tot twintig meter. Strafschopgebied, flinke kogelstoot.

Op de flaneerstraat van Playa Blanca kunnen we heerlijk slenteren. De promenade is fraai geworden. Hij begint bij de oude haven en loopt langs de nieuwe jachthaven Marina Rubicón tot aan het Castillo de las Coloradas. Dit kasteel is op landtong Punta de Águila gebouwd en van een klokkentoren voorzien. Met klokgelui werd de bevolking tijdig gewaarschuwd als piraten aan de horizon opdoemden. In 1742 hebben zeerovers de vesting verwoest, maar koning Carlos III liet hem weer opbouwen. Vanaf de ronde toren kunnen we een blik werpen op onze enige niet bezochte Canarische bestemming Fuerteventura.

In de oude haven kunnen we de veerboten naar Fuerteventura zien vertrekken. IJssalons, bakkers, boetieks, souvenirwinkels, we hoeven ons geen moment te vervelen, de ruimte is er tot de laatste centimeter benut om handel te kunnen drijven. De betere winkels zitten in de Calle Limones, waar flarden van geurende parfums ons tegemoet zullen zweven. Wij zoeken ons heil bij Bodegón Las Tapas – de intelligente lezer begrijpt het -, waar wij op het terras neerstrijken om van de tapas te proeven, ook al heeft zo’n hapje op die plek wel zijn prijs. Wij behoren immers tot het betere publiek, nou dan.

Nou ja, ook weer niet tot de categorie die zijn jacht in de enkele jaren geleden aangelegde Marina Rubicón heeft liggen. Ordelijke rijen afgemeerde exemplaren steken elkaar hier in schoonheid en glamour naar de kroon. Het zeewater van de haven is minstens zo schoon en helder, want je ziet vissen heen en weer schieten. Voor voormalige bewoners geldt een ander verhaal. Een paar overgebleven eenzame vissershuisjes op leeftijd met afbrokkelend pleisterwerk en een verweerd bootje boden lang verzet. ‘Om hier te kunnen blijven, hebben ze ons ter dood veroordeeld’. Als wij langskomen, zijn zij verjaagd. Eigenlijk grote schande.