Naar de Algarve, met cataplana de peixe

We vertoefden een weekje tussen twee uitstekende rotspunten, bebouwd met witte huizen in Moorse stijl. De inham van Carvoeiro is een delicaat juweel in serene omgeving. Het enigszins afgelegen, idyllische kustplaatsje trekt steeds meer toeristen. Rotsen worden door grotten onderbroken, voorzien van reusachtige stenen bogen en in kalksteen uitgehakte trappen. Ons verblijf lag een kwartiertje wandelen - steil omhoog en omlaag, goed voor kniegewrichten - uit het knusse dorpsleven vandaan. Daar was het, op de tuinmannen na, een oase van rust. Huurautootje voor de deur. Een flinke verkoudheid bedierf mijn pret in enige mate. Hoesten en proesten ging me niet in de zomerse kleren zitten. Zoiets is dan weer een goede smoes om de Algarve nogmaals te bezoeken … als de gezondheid dat toelaat.

Aan de meest zuidwestelijke hoek van Europa hebben zich avontuurlijke, grootse ontdekkingsreizen afgespeeld. Daar waar Atlantische Oceaan en Middellandse Zee samenvloeien ligt een Latijnse wereld onder de naam, die direct van het Arabisch is afgeleid. Al gharb, oftewel ‘ondergaande zon’. Het is een bewijs van de Moorse banden, waaraan deze afgelegen provincie haar charme ontleent. Nog steeds draagt dit deel van Portugal het onuitwisbare stempel van onstuimige tijden uit het verleden. Het komt tot uiting in architectuur, kunst en traditie.

De meeste toeristen gaan met name naar de Algarve om van het milde, betoverende klimaat te genieten. Zee, rotsen, lucht en zon zijn er dominant. Met fantasie en magie betoveren zij het hele bekken van de Middellandse Zee. Dat ruik en proef je meteen als je de vissersdorpjes bezoekt. De Algarve is een cocktail, die voor een deel uit een uit Arabië overgebrachte cultuur bestaat, verankerd aan de rand van het gematigde christelijke Europa. De bouw van hotels en toeristenverblijven heeft het contrast tussen heden en verleden, tussen moderniteit en traditie alleen maar benadrukt. Maar ondanks alle ontwikkelingen en veranderingen heerst nog altijd een betoverende oosterse sfeer.

De zee is hier, anders dan onze Noordzee, uitzonderlijk blauw. Schuimkoppen op de golven zetten het azuurblauw extra luister bij. De rotsen nemen een oorlogszuchtige houding aan, als middeleeuwse schildwachten met wapenuitrusting. Zon en lucht geven horizonten de meest betoverende kleurnuances. De lucht kan door de blakerende zon zo licht van kleur worden, dat het lijkt alsof hij is achtergelaten door terugtrekkende Arabieren.

Wij hebben ons tamelijk rustig gehouden en niet teveel kilometers gemaakt. Voor een poëtisch uitzicht bijvoorbeeld op Ferragudo, belendend aan Portimão, hoefden we niet ver te toeren. Het oude dorpje ligt op een uitstekende rots met uitzicht op de riviermonding. Wat we gemist hebben, is het plaatje van de bij nacht schijnende maan. Vanaf het kerkhof ter plaatse kan je de zilveren tong van de rivier aan de Middellandse Zee zien likken.

Wij likten onze vingers af in restaurante ‘A casa do Pão’, op loopafstand van ons onderkomen, aan Rua do Barranco in Carvoeiro. Tot de especialidades behoort daar todos os dias ‘peixe fresco’. Hoe verkouden ik ook was, we lieten ons de ‘cataplana de marisco e de peixe’ opperbest smaken. Met vinho verde om de keel te smeren.

(einde verhaal Algarve)