Bruisend Brazilië in vierkwartsmaat (1)

Het kerstlicht van 2016 zullen wij niet licht vergeten. In de laatste maand van het jaar reizen wij voor het eerst in ons leven naar Latijns Amerika. Om van het enorme Brazilië - in oppervlak het vierde, met 190 miljoen inwoners het vijfde ter wereld - slechts een bescheiden deel te bezoeken. In vier stappen moet dat indrukwekkende indrukken opleveren. Ons reisritme loopt van São Paulo via Foz de Iguaçu langs Rio de Janeiro naar Paraty. Magistrale mondiale metropolen met miljoenen mensen, een middelgrote Nederlandse stad (Foz de Iguaçu) en een bijzonder karakteristiek kleurrijk kustplaatsje.

Kerstmis in Brazilië beslaat één feestelijke dag, bij ons eerste kerstdag genaamd. Onze tweede kerstdag beleven wij - naar huis terugreizend - hoog aan de sterrenhemel, met tussenstop in nachtelijk Madrid en ochtendspurt naar Schiphol. Wie wat van de wereld wil zien, ontkomt niet aan een atmosferische vlucht. Telkens opnieuw kost mij dat veel moeite om bijbehorende plichtplegingen te ondergaan en te doorstaan. Iedere keer uit ik hardop mijn voorkeur voor een tocht op de fiets, waarmee ik wachttijden en veiligheidscontroles vermijd. Ik wens niet - als ‘sardientje’ - continu in mijn rug te worden gepord. Ik wil twee oogjes kunnen sluiten zonder storende signalen van om stewardess-hulp gillende reizigers. Of luiken open- en dichtslaande types, die lippenstift of wat dan ook uit hun handbagage tevoorschijn toveren en weer opbergen. Grrr … uwelijk. Op de fiets hoef ik niet in de rij te staan om een door drankvoorziening (water, sinaasappelsap, cola, koffie) noodgedwongen plas te doen in het kleinste kamertje vol onhygiëne. Laat staan dat ik dat mij ten gevolge van culinaire verrassingen in het luchtruim voor een grote boodschap naar dezelfde minieme bestemming wil bewegen. Daar haal ik mijn neus voor op, een overigens onverstandige handeling vanwege de onaangename geuren die uit het aanstootgevende karretje dichtbij langs komen.

Je wordt een dagje ouder, je wilt wat beleven en neemt dus ongemakken op de koop toe. Het kan altijd erger. Waar ik mij verheug stadion Maracaña in Rio te zien, droomt het Braziliaanse voetbalteam van Chapecoense korte tijd voor onze trip van winst in de Copa Sudamericana. Het vliegtuig met de voltallige selectie crasht op weg naar een stadion in Columbia. De voorraad kerosine blijkt onvoldoende!? Zes passagiers, onder wie drie voetballers, overleven de ramp.

Eenmaal veilig in São Paulo geland, op luchthaven Guarulhos - ook wel Cumbica genoemd -, zo’n 25 kilometer buiten het stadscentrum, zijn we nog flabbergasted door het panorama van de grootste stedelijke agglomeratie op het zuidelijk halfrond. São Paulo is de op vier na grootste stad van de wereld en herbergt een gigantische concentratie van mensen, met wolkenkrabbers zover het oog reikt. Hier toeft een kleine tien procent van alle Brazilianen, opeengepakt op een reusachtig oppervlak dat niet eens een duizendste van het land beslaat!

In overdadig opstijgende kersthitte zetten wij onze eerste voetstappen op de bodem van Brazilië’s economische hoofdstad. Wie zaken wil doen, moet hier zijn. Wij komen voor de eerste maat van een kwatrijn vakantieverrassingen. Wie a zegt, moet b zeggen. Maatje Erna herhaalt: aabb.

(wordt vervolgd)