Bruisend Brazilië in vierkwartsmaat (2)

In São Paulo zijn slopende reis - vertraging, amper geslapen - en zomerse klimaat niet de enige brandende kwesties. Met credit card en bankpas op zak zitten Braziliaanse reals nog niet in onze portemonnee. Om aan reals te komen, bestaan twee opties. Geld wisselen of de geldautomaat, waarvan in Brazilië talrijke exemplaren moeten staan. Op de luchthaven lukt het niet, onze pick-up-driver Beny staat al klaar om ons naar het hotel te brengen. Sight seeing door São Paulo, veel meer dan 25 kilometer, roept Cubaanse herinneringen op. Kriskras door ongekende verkeersdrukte maakt ons richtinggevoel in ruim een uur morsdood. Wij kijken onze ogen uit, horden motorrijders halen links en rechts in, handig buitenspiegels ontwijkend. Zigzaggend ontwijkt Beny de gaten in de wegen - soms reusachtig zwembadformaat - alsof wij door Havana hobbelen. De sigaar blijft achterwege, die worden we niet. We worden keurig voor de deur van ons wolkenkrabbende Comfort Nova Paulista Hotel afgeleverd. Waar we ons op elf hoog gaan nestelen in een tweepersoons bed, waarin zich zelfs drie Braziliaanse dikbillen gemakkelijk naast elkaar zouden kunnen wentelen. Slaapcomfort troef. Helaas blijkt de kamer nog niet klaar, we zijn te vroeg. Met bijbetaling mogen we aan het ontbijt en dan wel een kamer betrekken, ons teveel van het goede. Hoe moe ook, we wachten onze beurt af.

Eerst nog aan wat reals zien te komen. De receptionist beveelt Banco do Brasil aan, om de hoek. Voor de hotelentree, in de middenberm, botsen we tegen de eerste armoede in deze metropool. Gezinnen leven onder plastic zeiltjes, aan boomtakken vastgemaakt. Ongelovelijk. Gauw naar de bank. Een handvol eigenhandige pogingen en evenzovele met hulp van een bankassistent leveren geen stuiver op. Dan maar verderop zoeken. We passeren verschillende winkels. Voor de etalages bivakkeren gezinnen, zelfs met baby’s, in kartonnen dozen op straat. Geen cent te makken, klaarblijkelijk. Plots zien we een Banco Santander. Het lijkt erop dat wij ook hier met lege handen blijven. Keuzes via Engelstalige teksten ingetoetst, toch: nothing, nada uit de geldgleuf. Wel onze geldpas terug, ook de bon, echter geen pecunia. Hier is - tot onze mazzel - eveneens een bankbeambte in de buurt. Geen Engels, alleen Portugees sprekend, maar hij kent de weg en de pappenheimers op zijn duim. Met ervaringsgevoel tast hij onder het klepje boven de gleuf en … voilà. Inderdaad hebben zich daar de ons toekomende biljetten verzameld, zij het enigszins verfrommeld. Wij vissen ze er opgelucht uit. Het totale bedrag klopt, gelukkig is van phishing geen sprake. Voor kleine betalingen hebben we cash, al kunnen naar men zegt ook die meestal met de credit card worden afgerekend. Je zult toch gewoon weggelopen zijn bij die bankautomaat. Diezelfde bank wordt toch al slapend rijk van je, want hij rekent niet minder dan vijf procent provisie over het met pijn en moeite uitgespuugde bedrag.

’s Middags hebben we slaapschade ingehaald. Daarna een korte verkennende wandeling vanuit ons hotel, waar we in een belendend restaurant de avondmaaltijd nuttigden. Flinke nachtrust bereidt ons voor op de komende City Day Tour met privégids Zeca.

(wordt vervolgd)