Bruisend Brazilië in vierkwartsmaat (5)

Van gids Zeca krijgen we nadere uitleg over de kathedraal van São Paulo, de op drie na grootste neogotische kathedraal ter wereld. In het Portugees betitelt hij Catedral da Se de São Paulo als ‘Catedral Metropolitana’. De bouw begint in 1913, de werkzaamheden verlopen traag. In 1954 is hij klaar en wordt het nieuwe gebouw ingehuldigd. Er kunnen achtduizend mensen in. De torens zijn nog niet voltooid, die zijn pas in 1967 af. Het bouwwerk - plattegrond in kruisvorm - is de grootste kerk in São Paulo, 111 meter lang, 46 meter breed. De twee hoektorens bereiken een hoogte van 92 meter. De koepel, geïnspireerd op die van Santa Maria del Fiore in Florence, is dertig meter hoog. Binnen zijn versieringen met gebeeldhouwde Braziliaanse producten als koffietakken, ananas en inheemse dieren, zoals gordeldieren. De crypte onder het altaar is zeer groot. Hierin liggen alle bisschoppen en aartsbisschoppen van São Paulo begraven. De laatste informatie van onze begeleider gaat over het orgel, een van de grootste in Latijns-Amerika. We kunnen het haast niet geloven. “Het orgel heeft twáálfduizend pijpen. Doze mil, niet meer, niet minder!”.

São Paulo is geen echte museumstad, zijn we ook niet voor gekomen. We staan wel voor Museu de Arte de São Paulo - MASP -, maar gaan alleen even de museumshop binnen. Voor speuren naar boekenleggers ben ik altijd in. Het gebouw zelf, opgetrokken in 1968, is gedurfde architectuur van ene Lina Bo Bardi. Zo gebouwd dat uitzicht op Bela Vista gevrijwaard blijft. We hebben geen tijd om op ons gemak naar binnen te gaan, hoewel dit het boeiendste museum van heel Zuid-Amerika moet zijn. Meer dan vijfduizend werken, waaronder honderden topstukken van grote Europese kunstenaars, gaan aan ons voorbij. Jeroen Bosch, Rembrandt, Botticelli, Modigliani, Titiaan, El Greco, Van Gogh, Picasso, Goya, Turner en vele anderen. Vooral het missen van werk van laatstgenoemde vindt Erna spijtig.

Wat ik heel jammer vind, is het missen van Museu do Futebol. Dat ligt te ver weg, in de wijk Pacaembu, aan Praça Charles Miller, genoemd naar de held die eind 19-e eeuw de voetbal letterlijk vanuit Engeland naar Brazilië bracht. Het spelletje is eigenlijk de enige echte godsdienst in dit land. Graag had ik door de vijftien museumzalen gesjokt om de grote momenten uit het nationale en clubvoetbal te zien. Vooral bij grote sterren als zwarte parel Pelé en Garrincha had ik mijn adem even ingehouden.

Op de terugweg naar ons hotel - deels lopend, deels met de bus - stap ik nog een boekwinkel binnen. In mijn beste Engels vraag ik naar bookmarks en books about football. De verkoper begrijpt er geen snars van. Uit de winkelcatacomben treedt plots een dame naar voren, de cheffin, die in ieder geval Engels verstaat. Gevolg: ik word overladen met boekenleggers. En … de jongeman komt met een pil over Brazilië’s passie aanzetten: ‘Roots of the myth’. Beetje zwaar, tamelijk prijzig. 

Mijn lief Erna zegt: “Als jij dat voetbalboek graag wil, krijg je het voor je verjaardag”. 

Ik ben de koning te rijk.

Leve Koning Voetbal.

(wordt vervolgd)