Bruisend Brazilië in vierkwartsmaat (6)

Een enerverend dagje slenteren door São Paulo vliegt met de vele indrukken om. Gids Zeca heeft namiddagse verplichtingen en zet ons halverwege Avenida Paulista bij een metrohalte af. We nemen hartelijk afscheid van hem en besluiten per benenwagen naar ons onderkomen te gaan. 

“Dan moeten jullie een paar honderd meter verderop aan de overkant de tuin van het ziekenhuis bekijken. De moeite waard. Vraag maar permissie bij de receptie”. 

Zo’n advies slaan we verwachtingsvol niet in de wind. Inderdaad vinden we het hospitaal. We stappen door de schuifdeuren de enorme receptieruimte binnen. Een ondraaglijke brandstoflucht doet ons naar adem snakken, een aantal receptionistes draagt mondkapjes. Dit is een zie-ken-huis. De onafgebroken stroom auto’s over de Avenida P. loost in daghitte van rond 35 graden Celsius zijn uitlaatgassen door de steeds open- en dichtgaande schuifdeuren naar binnen. De aroma blijft daardoor heerlijk hangen. Geen Arbo-medewerker te zien.

Aan een ons niet-begrijpende jongeman achter de balie vragen we naar de ziekenhuistuin. Permissie om deze te betreden? Hij begrijpt ons totaal niet en haalt er een vijf woorden Engels sprekende collega bij, ook niet overlopend van al te veel begrip. São Paulo is niet op westers toerisme ingericht, dat wordt ons met het uur duidelijker.

“Uw paspoorten, faz favor”.

“???. Por qué?”, riposteer ik. Ik krijg geen antwoord, de knaap geen paspoorten.

Er wordt nog iemand bij gehaald en onze bedoelingen dringen door. Nog even wachten in de overheerlijke geuren, die een lichte hoofdpijn teweeg brengen. Dan komt een alleraardigst buigende slome duikelaar - onverstaanbaar Portugees - ons ophalen en wijst door de krochten van het ziekenhuis de weg naar de tuin. Doodse stilte, veel groen, mooie bloemen, fraaie planten. De jongen laat ons verstild achter. 

Staan we dan, het valt met hoop op botanische-tuin-dromen enigszins tegen. En eh … hoe kom je er nu weer uit en op straat? Beetje puzzelen en verkeerd lopen, langs behandel- en mogelijk operatiekamers (zonder paspoort te overleggen) vinden we ten slotte de achteruitgang. Gelukkig is de oriëntatie van Erna op het juiste moment altijd juist. Ik zou zelf zo weer naar het stadscentrum zijn gewandeld, terwijl we in tegengestelde richting moeten.

We verdragen de drukte zigzaggend over de stoep, kijken hier en daar wat etalages, maar stappen tegen Zeca-advies in nergens meer naar binnen. De schoenen wringen, een frisse douche, hapje eten in buur-restaurant en goede nachtrust lonken. Na de Avenida P. is het even zoeken om nog een behoorlijk eind over de lange weg te puffen en te ploeteren, waaraan onze huisvesting is gelegen. De ‘camping’ in de middenberm voor onze voordeur is druk bevolkt. Een legertje mensen met potjes en pannetjes staat voor de ingangen om armzaligen van vers voedsel te voorzien. Kindertjes juichen hun armpjes in de lucht, overstemd door langsrazend verkeer. De hotelreceptionist lacht ons boa tarde.

De volgende ochtend strijken we vroegtijdig kant-en-klaar in de leren bank van de lobby neer. Einde van ons bezoek aan São Paulo, opmaat voor vervolgavonturen in Foz de Iguaçu.

(wordt vervolgd)