Bruisend Brazilië in vierkwartsmaat (7)

Reisorganisatie ‘Jacaré’ (Kaaiman!) weet van wanten. Een taxi komt ons om zeven uur in de ochtend up-picken voor een rit naar vliegveld Campinas Viracopos. Niet naast de deur, maar zo’n vijf kwartier rijden, tot ver buiten São Paulo.

‘Please make you sure you don’t be late!’. 

Wij zijn nooit te laat - altijd voor de wekker uit wakker -, maken ons dus geen zorgen. Er staat opnieuw een fikse reisdag te wachten. Foz Plaza Hotel in Foz do Iguaçu is einddoel, via vliegtocht in twee fasen. Van VCP Campinas Viracopos naar CWB Curitiba, waar de overstap twee uurtjes geduld vergt. De transfer brengt ons vervolgens van Curitiba naar IGU Foz de Iguaçu ofwel ‘Cataratas’, waar we in de middag moeten arriveren.

Ruim voor zevenen ’s ochtends ontmoeten we een Braziliaanse éminence grise, eveneens wachtend in de lobby. Hij lacht ons toe, poogt vriendelijk contact te realiseren. Jammergenoeg spreekt ook hij alleen Portugees, onverstaanbaar op typical Braziliaanse toonzetting. Het wordt handen- en voetengevecht om elkaar enigszins te verstaan. Totdat gezelschap hem aanvult tot kwartet, te weten zijn echtgenote - niet aanspreekbaar, chagrijnig - en een bevriend echtpaar, waarvan de man wat Engels spreekt. Hij mag als tolk dienen om van ons te weten te komen dat we Hollanders zijn.

“Aaah, Holandês”, klinkt spraakmakend luid door de hotelhal.

Op het moment suprême nemen we op hun initiatief allerhartelijkst afscheid, inclusief Braziliaanse hugs en kisses. Ik veroorloof mij de vrouw van de tolk tweemaal te zoenen, op linker- en rechterwang. De hilariteit die ontstaat, heeft gids Zeca mij niet aangeleerd. Big smiles van alle kanten beschuldigen mij van een huwelijksaanzoek, de Braziliaanse vertaling van tweevoudig zoenen. In noodgedwongen spoed voeg ik een derde kiss aan mijn handelwijze toe. 

“Voilà, dit is Belgische gewoonte”, leg ik uit. Daarna stappen we in een splinternieuwe, chique Hyundai. 

“Bom día”. De chauffeur spreekt Portugees, meer niet.

Binnenlands vliegen in Brazilië blijkt net zo’n beproeving als elke andere vlucht. Sterker, op relatief korte afstanden van een tot anderhalf uur, zijn vertragingen schering en inslag. Op onze overstap in Curitiba is de verwarring groot als een ander dan het op de tickets vermelde toestel wordt ingezet. We zijn gedwongen aan een stoelendans mee te doen, want de zetelverdeling geschiedt volgens marktwerking. Toegekende plaatsen op boardingpasses gelden niet. Wie het eerst komt, wie het laatst uitstapt, zoiets.

Curitiba is met 1.600.000 een grote moderne stad in het binnenland, gelegen op een hoogte van ongeveer negenhonderd meter. De meest Europese, netste en best georganiseerde van alle grote steden van Brazilië, met transparante architectuur en talrijke parken. Curitiba is vertrekpunt voor schitterende uitstappen naar de kust van Paraná, waar ongerepte stranden wachten.

Wij komen niet verder dan Aeroporto Afonso Pena, ons tussenstation dat achttien kilometer buiten de stad aan de Avenida Rocha Pombo ligt. Deze supermoderne luchthaven heeft alles aan boord. Geldautomaten, wisselkantoren, toeristische info, autoverhuur. Wij willen liefst snel naar Foz, naar Rua Marechal Deodoro, om door persoonlijke gids Silvio naar Hotel Plaza te worden gebracht.

Dat lukt met wederom een aimabele privé-gids.

(wordt vervolgd)