Bruisend Brazilië in vierkwartsmaat (10)

Omtrek van een cirkel bedraagt twee maal pi maal de straal. Een halve cirkel is de helft, maar ik voel me een hele Pi - zeg maar Piet - die langs veel meer stralen dan ooit loopt. Piet-er E. met de E. van Emmers vol. Wat een water, wat een ‘Water Music’, het blijft de toon zetten, ook als wij allang naar huis zijn teruggekeerd. Voorlopig zijn we hier. Silvio brengt ons per treinritje door de jungle ook nog naar een heuse truck met zitplaatsen op de laadbak. Die hobbelt zijn passagiers een kilometer of vijf over ‘dirt roads’ naar een boot, om de watervallen te bevechten. 

In het groene regenwoud verblijven de mooiste vogels, vlinders, bomen en … ook nog luipaarden en ocelots. Wij treffen het (niet) dat vierpotigen uit die fauna zich niet vertonen. Wel zien we lizards van flink formaat langs de weg, eentje komt zelfs bijna onder de wielen. De parkwachter-gids probeert onder motorgeronk uit te leggen hoe flora en fauna zich tot elkaar verhouden. Opeens bereiken we de aanlegsteiger met boot die ons naar de rand van de keel van de duivel gaat brengen … 

‘Garganta del Diablo’, klinkt als vloek.

Silvio heeft nog zo gezegd: “Vooraf bikini en zwembroek aantrekken, jullie worden nat”. Nou, nat zijn we gegaan. Als Hollanders, gewend aan een regenbuitje, slaan we zijn advies in de wind. Het is immers bloedjeheet. Áls we nat worden, zijn we zó droog. Dat hebben we geweten. In een thriller voert de kapitein de spanning op. Onder luid gebrul en geloei van neerstortend water komen we heel dichtbij, zoals je bij de Niagara-Falls zelfs achter het regengordijn langs kunt. Dat gordijn hier maakt je in eerste instantie een beetje vochtig. Uitgereikte plastic bags dienen om camera en bijvoorbeeld schoenen een droge schuilplaats te bieden.

Opeens de zondvloed, erger dan een vorstelijke douche, sterker dan de tropische regenbuien in oververhit Australisch Tully, waar om de vijf minuten een scheepslading hemelwater naar beneden valt. Daar overigens met een weelderige, kleurrijke flora ten gevolge, die een onvergetelijk schilderij op ons netvlies heeft achtergelaten.

In rustiger vaarwater roept de kapitein in onvervalst Braziliaans en vervalst Engels: “Willen jullie meer of …?”. Zonder volksraadpleging reageert zijn rechterhand - badmeester en hofmeester-cameraman - positief. De schuit keert, draait en schuift ons opnieuw onder de jacuzzi. Iedereen vindt het grandioos, lachen, gieren, brullen. De meesten dringen naar het opstapje op de punt van de boot. Om een foto te maken, die hen aan het thuisfront tot filmsterren moet verheffen. Wij doen niet mee, houden niet van narcissen en zijn bovendien al beroemd …

Een droog T-shirt is snel aangetrokken, een droge jurk wat minder fluks. Toch lukt het ons na dit zeiknatte H2O-avontuur om ervan bij te komen, al blijf ik tot in ons hotel in mijn wandelschoenen soppen alsof ik langs de vloedlijn van het strand door zompig zand loop. Wil je wat beleven, moet je er wat voor over hebben. En vooral niet naar goede raad van een trouwe gids luisteren!

(wordt vervolgd)