Bruisend Brazilië in vierkwartsmaat (14)

De avond valt als wij ons Majestic Rio Palace Hotel in Copacabana aan ‘Straat van de Vijfde Juli’ verlaten. We hebben ons geïnstalleerd en willen een hapje eten. Vind in een fonkelnieuwe omgeving in bruisend donker maar een eetgelegenheid die je aanspreekt. Nog lastiger, een supermarkt waar je wijntje-biertje-aqua minerale op de kop kunt tikken. Ook dit keer lukt dat toch, hoewel we onmiddellijk een levendig grote-stadsleven binnentreden. Bovendien blijft de temperatuur onbehoorlijk hoog.

Een spraakzame Braziliaan met plastic boodschappentas spreekt Frans en legt uit waar de supermarché is. Bij de vrijwel ontoegankelijke entree heerst chaos rond de kassa’s. Lange rijen zijn niet waar wij trek in hebben. Eerst een hapje eten, waarna goede nachtrust wacht …

Op zondagochtend schijnt de zon al vroeg en vrolijk. Wijk Copacabana ziet er meteen anders uit, ook veel rustiger, wanneer we ons ruim op tijd naar ons doel begeven. Vandaag gaan we niet naar de kerk, maar een fietstocht van drie tot vier uur maken, die om negen uur begint. Het ontmoetingspunt is net geen half uurtje lopen - Nossa Senhora de Copacabana 1085. Rond half negen melden we ons bij RiobyBike - ‘Inside of a gallery, on our right-hand side’. De fietsbusiness is in handen van twee naar mijn mening wijsneuzige Nederlanders, journalisten annex fietstoergidsen, waarvan de ene de fietsen buitenzet als de ander eraan komt. De laatste vraagt - redelijk dwingend - of we onze rugzakjes binnen in de zaak willen achterlaten. 

“Die houden we liever bij ons”, antwoord ik. “ We zijn dat ook met fietsen wel gewend, bovendien dragen we onze spullen bij ons. Paspoort en zo meer”.

“Dat kan niet, dat doet niemand”.

“In Nederland móet je identiteitspapieren bij je hebben. Hier niet?”.

“Iedereen draagt een kopie bij zich en laat het origineel ergens veilig achter. Ook in de hotelkluis, bijvoorbeeld”.

“Nou, ik draag het liever bij me. Hoe groot is de veiligheid van hotelkluizen en wat als je de code vergeet, of als die niet werkt?”.

“Wil je straks een pistool tegen je hoofd krijgen?”.

“Huh. Wat bedoel je?” …

Enfin, weinig zinvolle discussie, maar de rugzakjes gaan gewoon mee.

De andere eigenaar leidt onze fietstocht. Hij gaat een groepje van acht voorop. Gezelschap met internationaal tintje, waaronder Zuid-Afrikanen en Engelsen. Op zondag is de boulevard van Copacabana autovrij, daardoor domein van fietsers en voetgangers. Copacabana-beach ligt er verleidelijk bij. Dat zal vanmiddag anders zijn als vooral vrouwelijke zonaanbidders hun lijven komen vertonen. Onze ‘Urban cycling tour’ door een deel van Rio vergt zo’n vijfentwintig kilometer in totaal, met tussenstops. In eerste instantie voert hij ons in de richting van Sugar Loaf Mountain, waar we aan Praia Vermelha (Red Beach) halt houden. Een Zuid-Afrikaan uit ons midden heeft het warm. Hij koopt een Rio-cap met Olympische ringen tegen afgedongen prijs. De Spelen zijn achter de rug, wij hebben nog tientallen kilometers voor de boeg. Trappen-zon-drinken-doortrappen-hitte-doordrinken. Het is een vermoeiende, niettemin dankbare opgave. Op deze manier beleven we Rio behoorlijk van nabij.

(wordt vervolgd)