Bruisend Brazilië in vierkwartsmaat (17)

14 januari 2017 - Rio de Janeiro, Brazilië

Niets heerlijker om - in select gezelschap - in een personenbusje te worden gehaald en gebracht. Vooral in zo’n machtig mooie metropool als Rio de Janeiro, waar temperatuur net als te bezoeken bergrotsen behoorlijk oploopt. Vergeleken met vierhonderd meter hoog Suikerbrood slingeren we nu over Estrada do Redentor door het groen van Floresta da Tijuca (Bos van Tijuca), waar apen het naar hun zin hebben, naar boven om de Christusfiguur op de ruim zevenhonderd meter hoge Corcovado van nabij de ‘hand te schudden’. Geen schijn van kans op dat laatste, al spreidt icoon Cristo Redentor (Christus de Verlosser) zijn armen in een spanwijdte van twintig meter uiteen. Het beeld zelf - op exact 713 meter hoogte - is dertig meter hoog.

Wij wurmen ons trappen lopend tussen de massa bezoekers door. Het speciale treintje voor de trip omhoog - bondinho - vanaf station Cosme Velho, laten we links liggen. Het spoorlijntje stamt uit 1884, een project van keizer Pedro II. Boven is iedereen bezig met plaatjes te schieten vanaf het mooiste plekje. Liefst een selfie, waarmee het geloof in een bezoek overtuigend valt te bewijzen. Het uitzicht vanaf het artdecokunstwerk is fabelachtig fantastisch. Niet alleen Hij, ook wij omarmen de stad en zijn bewoners, de cariocas die een speciale band met het beeld hebben sinds het in 1931 door president Getúlio Vargas is onthuld.

Christo waakt over Rio, hoog verheven boven de stad, strak en hagelwit. In flarden van wolken omhuld of - als wij er zijn - stralend tegen een diepblauwe hemel. Dit icoon van Rio is van heinde en verre een herkenningspunt. Vanuit het oude centrum van de stad, vanaf de strandwijken Ipanema en Leblon, zelfs rijdend van het vliegveld naar de stad. Tien jaar geleden (in 2007) is het tot een van de zeven wereldwonderen uitgeroepen.

Onder de officiële naam Cristo Redentor heeft president G. Vargas het ontwerp van Carlos Oswald op 12 oktober 1931 onthuld. De indrukwekkende afmetingen vallen over je heen wanneer je als nietig wezen aan Cristo’s voeten staat en een blik omhoog werpt. In felle zon is de hagelwitte zeepsteen oogverblindend. De granieten sokkel herbergt een kapel. Wij betreden de trappen, maar voor moeilijk ter been zijnden is er een lift. Verlichting van het beeld is aan de eisen van de moderne tijd aangepast.

Wanneer wij in de wolken zijn, is het beeld dat gelukkig niet. Het panorama rondom laat een uitzonderlijk Rio zien. Van het enorme Maracaña-stadion in het noordwesten, over de kilometerslange brug naar Niterói en Pão de Açúcar, tot aan de rotsen die de zuidelijke wijken omzomen. We hangen als het ware boven Lagoa (Lagune) Rodrigo de Freitas, de immense begraafplaats São João Batista in Botafogo lijkt van bovenaf een stad op zich. Aan de einder schittert het bergland met buitenplaatsen Petrópolis en Teresópolis. Of je wilt of niet, je voelt je net paus Johannes Paulus II, die de stad op 2 juli 1980 vanaf deze plek zegende.

Door ons bezoek begrijp ik waarom grote namen van de bossanova de geruststellende aanwezigheid van het Christusbeeld hebben bezongen.

(wordt vervolgd)

Foto’s

2 Reacties

  1. Marijke:
    14 januari 2017
    Een mens is toch enorm bevoorrecht om onder de zegenende armen van Cristo Redentor te mogen verblijven. Of dat ook voor de flavelo-bewoners geldt? In ieder geval voor jullie als toeristen moet Rio de Janeiro een sublieme ervaring zijn, die jullie vast als onvergetelijk gezegende toevoeging aan jullie vakantiebestaan beschouwen.
    Al die Portugese benamingen...kun je die wel onthouden?
  2. Cor Kluijtmans:
    9 februari 2017
    Jullie trotseren de hitte om niet alleen die bruisende stad te verkennen, deels fietsend zelfs, maar ook om bij het Christusbeeld te komen. Dit zo kenmerkende beeld voor deze stad moet indrukwekkend zijn en niet alleen het beeld, zo blijkt uit het verslag. Een beetje meevoelen kan ik nadat ik ooit het Christusbeeld in Lissabon bezocht, een kopie van Rio, dat ook enorm is en eveneens onderin een kapel herbergt.