Bruisend Brazilië in vierkwartsmaat (18)

Eenmaal nederig afgedaald, wachtend op onze Thaise clubleden die Christo als Boeddha bleven aanschouwen, gaan we hongerig naar een BBQ-restaurant in de stad. Onze reisorganisatie heeft een tafel voor zeven gedekt, maaltijd inbegrepen, drankjes voor eigen rekening. Obers snellen af en aan, ieder met ‘shoarma-standaard’ en vlijmscherp mes, voorzien van diverse soorten vers ge-BBQ’d vlees. Wensen voor groenten, bonen, salade’s kunnen we uit self-service-counters invullen. Kortom, een ronde-tafel-conferentie zonder tolk, om te genieten. Een pilsje smaakt wat mij betreft wonderwel, een tweede ook, net als het sterke alcoholische drankje als toegift. Dat de rekening voor dorstlessers gepeperd is, konden we verwachten. Een handvol obers die een tafel van zeven bedient, moet zijn eigen brood terugverdienen. Niettemin … we voelen ons gesterkt voor het namiddagprogramma, dat ons haastje-repje naar Maracaña brengt.

Hoi, hoi, ik heb er gestaan. Voor de ingang, met een magistraal gevoel. Geen wedstrijd, wel een pluk grasmat, zichtbaar door de geopende poort. Arena vol voetbalhistorie, dat voel je aan alles. Al zou Edson Arantes do Nascimento - Pelé dus - zijn kunsten nogmaals vertonen, ik betwijfel of ik in een Braziliaanse massa mee naar binnen zou willen deinen. Cariocas gaan dwazer tekeer dan 010- of 020-malloten in de speeltuinen van ons eigen land.

Gids Adrian is allesbehalve voetballiefhebber. Hij is niettemin zeer vrolijk gestemd als wij hem over onze fietstocht vertellen. Over al die meisjes aan het strand van Ipanema en zo meer. Op spontane wijze laat hij horen het lied over hen te kennen. ‘The girl from Ipanema’ klinkt uit zijn keel zo gek nog niet. 

Daarna geeft hij ons volgende bezoek aan. In de wijk Lapa stappen we bij de Selaróntrappen uit. Deze wijk is er een om de nacht door te brengen, waar wij niet toe komen. Dit trefpunt voor alternatief en creatief Rio ontvangt alle bloedgroepen uit de stad: van club tot muziekcafé, van traditionele samba tot elektronische muziek. Tussen de bedrijven door verdringen de mensen zich in grote getale onder aan de trappen rond cocktailverkopers. 

Wanneer wij er zijn, schijnt de zon en is het nog steeds erg warm. We brengen het niet op helemaal naar boven te klimmen om onder de bogen van het aquaduct terecht te komen. Dat doen de nachtbrakers maar als daar een openluchtconcert plaatsvindt. Wij kijken rond en bestuderen de kleurrijke tegels. Adrian leidt ons naar een souvenirshop, waar we een vingerhoedje drank krijgen aangeboden, dat tot aankopen moet aanzetten. Helaas hebben we niet alle tijd, want de Sint-Sebastiaankathedraal wacht op ons, maar sluit zijn deuren om vijf uur in de middag. 

“Zeer de moeite waard om te betreden”, warmt Adrian ons op. “Moeten we er om kwart voor vijf zijn”.

Onze chauffeur slaagt erin precies op tijd bij de verrassende, in 1979 voltooide kathedraal - ‘Catedral Metropolitana’ - voor te rijden. Een nieuwe sensatie: in de afgeknotte piramide is plaats voor twintigduizend kerkgangers. Binnen komen glas-in-lood-ramen in de top bij elkaar op 96 meter hoogte. Geloof het of niet …

(wordt vervolgd)