Bruisend Brazilië in vierkwartsmaat (19)

Lang geleden bezocht ik een immense, katholieke kerk in Mexico-Stad. Weliswaar atheïst zijnde staat dat imposante gebouw mij nog altijd voor ogen, de naam ben ik vergeten. In de moderne hoogbouw van Rio’s stadscentrum doemen achter het aquaduct opeens twee opvallende bouwwerken op. Catedral Metropolitana en het Petrobas-hoofdkantoor, gebouwen uit de jaren 1970. We stappen uit het busje en kunnen er niet omheen. Dat hoofdkantoor - uit 1967 - springt in het oog door zijn opmerkelijke kubusstructuur. Hoewel olieconcern Petrobas een grote jongen is in de wereld van de olieproductie, komen wij daar niet voor.

Wij zijn mooi op tijd voor de in november 1976 ingewijde Catedral, opgedragen aan Rio’s patroon São Sebastião. Deze kerk is ook een hele grote jongen, bijna honderd meter hoog; de diameter van de vloer bedraagt ruim honderd meter. Deze gigant representeert de wereld van een ander smeermiddel, religie. De constructie in futuristische stijl, in de vorm van een Mayapiramide, maakte vele tongen los. Misschien lelijk aan de buitenkant, eenmaal binnen is de kathedraal indrukwekkend. Vier gigantische glasramen in de kerk symboliseren respectievelijk de unieke, de heilige, de katholieke en de apostolische kerk. Een doorschijnend kruis, in een cirkel van dertig meter doorsnee, symboliseert Christus’ aanwezigheid onder de mensen en laat een warm licht door. Door het lichtspel van de gebrandschilderde ramen hangt er een mystieke sfeer. Fraai zijn de kolossale deuren van de hoofdingang met bronzen reliëfs.

Na ons ‘religieuze’ kwartiertje maakt gids Adrian aan het eind van de middag nog even tijd vrij om het podium van Rio’s carnaval te bezoeken. Sambódromo heet het ‘stadion’ dat eens per jaar iedereen uit de stad in zijn droomwereld meesleept naar het grootste volksspektakel van onze planeet. Hier komen in februari praalwagens en met veren en glitters getooide meisjes duizenden toeschouwers vermaken. Wij zijn helaas te vroeg, ik had graag in de jury plaatsgenomen om de mooisten uit te kiezen.

De grote parade van de sambascholen vond hier in 1985 voor het eerst plaats. Architect Oscar Niemeyer ontwierp het stadion speciaal om een einde te maken aan het jaarlijkse opbouwen en afbreken van de tribunes voor het carnavalsdefilé. In december staren wij naar lege tribunes aan Rua Marquês de Sapucaí, vrijwel het hele jaar een doodgewone straat van dertien meter breed en zevenhonderd meter lang. Als je de achtergrond niet kent, vallen alleen de tribunes op, wanneer je erdoorheen rijdt. Zoals ieder jaar is de straat ook nu, in de weken voor het carnaval, afgesloten. De voorbereidingen voor de verschillende parades zijn al aan de gang. Is het hoogtepunt eenmaal daar, dan zitten er rond negentigduizend mensen op de tribunes. Onze gids wijst de duurste plaatsen aan. “Daar heb je het beste zicht op de parades”.

Op enige afstand zien wij een betonnen boog staan. Deze is door Niemeyer op het Plein van de Apotheose geplaatst, als markering voor het einde van de parade. Onze parade door Rio eindigt met een rit terug, dwars door een favela. We kijken wel rond, maar stappen hier niet uit.

(wordt vervolgd)