Bruisend Brazilië in vierkwartsmaat (20)

Met nog een dagje meer in ‘cidade maravilhosa’ die Rio is, zouden wij beslist geen moeite hebben gehad. Ons reisprogramma laat dit niet toe, anders waren we ongetwijfeld langer in wijk Lapa gebleven. Of naar Museu Nacional de Belas Artes danwel Museo de Arte Moderne gegaan, of Jardim Botañico binnengetreden. Dat deze stad met superlatieven als wereldwonder is beschreven, kunnen wij met onze impressies als meer dan terecht beoordelen. De sublieme locatie, de schoonheid, een wereldstad met zijn etalage: het strand. Naast de minder kleurrijke ‘achterkant’ - de andere wereld van de favela’s - zouden we in welk deel van Rio ook ons in een ‘botequin’ hebben willen laven aan chopp, bier of caipirinha. We zouden een ritje met de ‘Bonde’ hebben kunnen maken. Of, zoals cariocas liefdevol zeggen, met de ‘bondinho’ in een straattram vanaf Praça Carioca over het voormalige aquaduct - Arcos da Lapa - door kleine straatjes naar wijk Santa Teresa zijn geklommen.

Zoals wij vaker stellen: je kunt niet alles zien of meemaken. Na twee volle dagen ontvangen we de bevestiging dat Paraty Tours de volgende ochtend, opnieuw om half negen, voor de deur van ons hotel staat om ons naar Pousada de Aconchego aan Rua Domingos G. de Abreu in het hart van Paraty te brengen. Ook die rit in een personenbusje, samen met een trio cariocas, vergt een uurtje of vijf. Eenmaal ingestapt en rijdend over de boulevard van Copacabana bekruipt me het gevoel dat wij een ‘moordstad’ verlaten. Een miljoenenstad waar woonplekken van rijksten en armsten zo dicht bij elkaar liggen. Een bruisende stad met een historisch centrum, monumenten uit de tijd van het Portugese hof en opgeleefde, oude wijken. Eigenlijk is ons korte bezoek een ervaring die naar meer doet verlangen. Geldt dat niet voor heel Brazilië? Ooit …

Het koloniale stadje Paraty, tussen Rio en São Paulo aan de Atlantische kust gelegen, is in zijn kern mooi intact gebleven. Dat blijkt duidelijk als onze chauffeur het centrum binnenrijdt om ons voor de deur van Pousada de Aconchego af te zetten. Voorzichtig manoeuvreert hij, net als andere auto’s, in traag tempo over de kiezelkeien die de straatjes vormen. Geen kinderhoofdjes, maar erger: ronde keien in allerlei vormen en maten. Opvallend is ook het nodige straat- en zwerfvuil dat we zien. Waar ophalers hun best doen om met een oude truck, zelfs paard en wagen volgeladen, de troep op te ruimen. Waarin zijn wij terechtgekomen? Een vraag die nadrukkelijk opdoemt, wanneer we voor de ingang van ons onderkomen - deur in een lange muur - staan. We zijn er.

Met onze accommodatie in deze historische trekpleister van het Braziliaanse toerisme is niets mis. We moeten er nog aan wennen dat de architectuur van dit stadje een coherent geheel uit de 18e eeuw vormt. De tijd lijkt hier te hebben stilgestaan. Aan de receptie spreekt niemand Engels, toch weten we onze weg langs patio, zwembad en bar naar onze ruime kamer te vinden. Dat ziet er goed uit, hier kunnen we riant enkele dagen op ons gemak van onze reisinspanningen bijkomen.

(wordt vervolgd)