Bruisend Brazilië in vierkwartsmaat (26)

Na een tussenstop met cappuccino bereiken we Guarulhos, luchthaven van São Paulo. Daniel meent dat wij in vertrekhal 2 moeten zijn. Hal 3 staat ons echter verderop op te wachten, we hoeven die afstand niet te lopen. Met ferme handdruk bedanken we onze chauffeur, checken op ons gemak in, passeren eeuwigdurende controles en wandelen wat rond. Koffers worden bij transfer in Madrid zonder onze tussenkomst overgeheveld. We besteden de laatste Braziliaanse flapjes aan een versnapering, kijken nogmaals rond. Brazil is finished, here we go …

Vliegen blijft een bezoeking, vliegen door de nacht helemaal. Geen kans om een oogje te sluiten, laat staan uiltje te knappen. Geluiden, lichten, geuren en andere verstoringen belemmeren een aangename zit. Overstappen in Madrid vergt tijd, de wandeling van aankomsthal naar vertrekpoort is een kilometer of twee. Eenmaal in de lucht - dageraad nadert - weet je dat het niet lang duurt voor brede rivieren traag door oneindig laagland stromen. Holland, here we are again …

Ergernis dient zich echter aan. De bagageband rolt een paar koffers voorbij. Uit Spanje gekomen passagiers hebben alleen handbagage en zijn vlot verdwenen. Erna’s koffer is als eerste in beeld. Iedereen trekt zijn spoor, mijn koffer laat het afweten. Het wordt ongeduldig ijsberen, tot het scherm meldt dat alle bagage op de band is geplaatst. 

‘Heb ik dat? Grumph!!!’ … Eindelijk bijna thuis, sta je met je goeie gedrag. Lege handen.

De KLM-gastvrouw in hemels blauw gekleed is akelig vriendelijk en wijst me de weg om de vermissing te melden. Geïrriteerd beantwoord ik de klinische procedurevragen.

“Ik mis m’n koffer, heb 24 uur niet geslapen, mevrouw”.

Regels zijn regels.

“M’n taxi staat te wachten. Ik wil even melden dat we later komen”.

Ik mag door deur 7 - om de hoek - terugkomen op rapport. De taxichauffeur is bereid om te wachten, een ‘heerser’ bij deur 7 ook. De grenswacht heeft tot mijn ergernis alle tijd, geen enkel mededogen.

“Meneer, u bent door de douane gelopen en wil weer terug. Dat gaat zo maar niet! Mag ik uw paspoort?”. 

Op z’n dooie gemak bladert hij door mijn identiteit en door wat paperassen voor z’n neus. Hij likt z’n vingers volgens mijn intuïtie met opzet extra langzaam. Hij heeft een Zuid-Afrikaans accent. Zal ik naar zijn identiteit vragen? 

Ik kom er doorheen, loop tegen twee gesloten schuifdeuren aan. Ik kijk om.

“Ik zal voor u op de knop drukken. Gaan ze vast wel open”.

“Grumphphph!!! …”. Leve de service op onze nationale trots van een vliegbasis.

KLM Arrival Services rapporteert even later - 27 december 2016, referentienummer AMSUX13172.

‘Wij bieden onze welgemeende excuses aan voor het feit dat wij op dit moment niet in staat zijn uw bagage af te leveren … Wij doen onze uiterste best om u zo snel mogelijk met uw bagage te herenigen’.

Thuis houdt een sms ons uit de slaap. Op de late avond klingelt de deurbel. 

“Uw koffer, meneer”.

Langs fenomenale fata morgana’s dromen wij naar een diepe slaap. Wat ’n land, Brazilië. Als een waterval donders imposant … 

Zelfs bagage wordt thuisgebracht!

(einde)