Brussel bruist, in volle gloria (1)

Op de zondag van het voorbije weekeinde liepen 65.000 Belgen - stadion vol dus - hun grootste protestmars ooit naar het Brusselse Jubelpark. Het ging de actievoerenden om aandacht voor het klimaat, terwijl wij op het eendere moment in onze thuisreis vanuit de Belgische hoofdstad buien druilerige regens om onze oren kregen. Lang leve klimaat, lang leve de klimaattop in Polen! Luid jubelend stapten Erna en ik - na geslaagd en gezellig bezoek - in een comfortabel droge, staalblauwe Citroën C1, kleinste telg uit de limousinereeks, die klimaatvijandig naar C6 oploopt. Wie het kleine eert, trekt (g)een geel hesje aan …

Onze zuiderburen uit Koningslo Vilvoorde, waarmee bevriend geraakt in veel zuidelijker gelegen Marrakech, omarmden ons vrijdaags tevoren hartelijk in hun gastvrije woning aan de Kievitlaan. Het romantische onderkomen van dochterlief in de achtertuin, houten bouwsel van Nederlandse makelij, heette ons voor een paar nachtjes riant welkom. Een sauna-tonneke ernaast als niet genuttigde uitdaging. De kater ten gasthuize - Ouistitie genaamd - vond de Hollandse visite maar zo zo. We hoefden de blik slechts naar hem te richten en weg was-ie, als een haas naar veiliger oorden.

Onze gastheer kon het uit de kluiten gewassen huisdier weinig aandacht geven, want diens gade, onze gastvrouw, sleepte vrouwmoedig een omgipste breuk in haar linker enkel met zich mee. Kakelvers blok aan het been. Onze gastheer zelve bleef niet achter in de wedloop om Murphy’s wet te tarten. Hij kluisterde rechter wijs- en middelvinger aaneen. De oorzaak: een onlangs uitgevoerde onhandige handeling om een loodzware boiler te stuiten, die op zolder aan de rol was gegaan. Een uit de kom geschoten vinger ten gevolge, die met de van vrouwlief in een val dubbelgeklapte enkel voor gedwongen taakverzwaring zorgde. Zij niet heel gemakkelijk uit de voeten, hij heel handig overeind.

Onder die omstandigheden zijn wij ter plaatse uitermate verwend. Als in een viersterren riad dan wel hotel genoten wij ons hapje en drankje. We babbelden er met elkaar lustig op los, vooral genoeglijke, aangename afleiding voor onze gastvrouw in benarde positie met gestrekt been op de bank. Als gezegd had onze gastheer zijn handen vol aan het bezoek. Op zaterdag bracht hij ons in zijn stoere Dacia Duster naar het Brusselse hart, waar hij ons in een omvangrijke voettocht voorging. Zijn geblesseerde echtgenote moest noodgedwongen thuis achterblijven, haar gips was nog te vers en niet van marathonkwaliteit.

Met ons drieën - stadsgids Serge voorop - hebben we in een handvol uren Brussel in geruime mate doorkruist. ’s Morgens tot begin van de middag prima wandelweer, in de loop van de middag helaas enige miezer. Het mocht de pret niet drukken, pret die voor mij onmiddellijk begon met een omloop naar en rond het voorhene Heizel-, tegenwoordig Koning Boudewijnstadion, waar het uitgestorven was omdat er zich nog nauwelijks wedstrijden afspelen. Op het bijveld stonden wel twee jeugdploegen tegenover elkaar, waarvan ik de ene dankzij paarse outfit kon inschatten als een team van Anderlecht. Amper publiek om het veld. Wij waren slechts rondgangers, die rap op weg naar de trekpleister ‘Atomium’ koersten.

(wordt vervolgd)