‘Echte lezer’, nooit genoeg reisboeken

25 maart 2020 - Kaapstad, Zuid-Afrika

Onder het Corona-juk kan ik niet stoppen met letters vreten. Aangesloten bij de club van die naam verdwijn ik - ‘Echte Lezer’ - elke dag het liefst in een aansprekend boek. Daar heb ik DWDD’s boekenpanelstimulantia niet voor nodig. Mijn gewenste juweeltjes liggen vooral in de reisliteratuur. ‘De omweg naar Santiago’ van Cees Nooteboom, nog steeds onvergetelijk. De laatste parel van Geert Mak, ’Grote verwachtingen’, neemt me mee op een fascinerende reis door het Europa van de afgelopen twintig jaar. Al eerder genoot ik zijn reizen in ‘In Europa’ en ‘Reizen zonder John’.

Voor mijn boekenkast zie ik tientallen reisboekruggen met intrigerende titels, de ene nog aansprekender dan de andere. De opsomming is vermoeiender dan het reizen zelf. Hij loopt van Frank van Rijns wereldse fietstochten tot moeilijker verteerbare V. S. Naipaul. Bijzondere auteur vind ik Redmond O’Hanlon met pillen als ‘Tussen Orinoco en Amazone’ en ‘Congo’ . Trouwens, nóg een geschiedenis van dat land staat ernaast: ‘Congo’ van David van Reybrouck.

Kon ik maar schrijven als die jongens (en meisjes, zoals Carolijn Visser). Daarvoor reis ik voldoende, zeker sinds mijn pensionering, naar verre, avontuurlijke bestemmingen. Maar verwoord ze maar eens. Niet eenvoudig, eigenlijk kunst, een vak apart. In het vooruitzicht van een geboekte reis in het najaar heb ik Paul Theroux in handen. Hij schittert glansrijk in mijn kast met titels als ‘De gelukkige eilanden’, ’Het drijvende koninkrijk’, ’De zuilen van Hercules’, ’Het diepe Zuiden’, ’China, per trein’, ’De grote spoorwegcarrousel’ en ‘Soerabaja’. Deze man uit 1941 kan bij mij niet stuk. De links-liberale Britse krant ‘The Observer’, oudste zondagskrant ter wereld, voor het eerst op 4 december 1791 verschenen, beschouwt zijn werk als de ‘standaard op basis waarvan alle andere reisliteratuur moet worden beoordeeld’. 

Een half jaar voor wij naar Zuid-Afrika (en Mauritius) willen afreizen, trek ik met Theroux in zijn meesterlijke ‘Dark Star Safari’ van noord naar zuid door Afrika. Hij reist per trein van Cairo naar Kaapstad, waar Erna en ik - als de Corona-rem hopelijk is opgeheven - straks naar Johannesburg vliegen, waarvandaan we per huurauto een panoramaroute willen afleggen. De kunst is om net als Paul Theroux prachtige verhalen aan mensen te ontfutselen, wil ik ten minste ook tot leesbare teksten komen, al was het maar voor m’n reisblog. Zuid-Afrika staat ons nog te wachten, waar Theroux het als de moeite waard beleefde: zijn ideale picknick. Zijn pil van ruim vijfhonderd bladzijden heb ik in ieder geval ademloos, in no time verorberd.

Aansluitend heb ik nu de langverwachte opvolger van ‘Dark Star Safari’ in handen. Het is de ultieme Afrikaanse safari van Theroux met als titel ‘Laatste trein naar Zona Verde’. Die trein brengt hem in een nieuwe reis van Kaapstad naar Angola, dwars door het continent waar hij zoveel van houdt. “Ik was weer gelukkig, terug in Afrika, rijk van het licht”, aldus de man, wiens leven uit reizen en schrijven bestaat. 

Ik hoop dat wij dat over enige maanden van Zuid-Afrika kunnen zeggen. Tot die tijd blijf ik lezen, lezen, lezen.

Foto’s

1 Reactie

  1. Marijke:
    25 maart 2020
    In je hoofd geen Corona wereld, daar kunnen reizen mbv kijkende leesogen.. Het ware reizen in deze barre tijden! Dat voorpret tot ware pret mag worden komend najaar! Lees ze en lees ze...