Even terug naar Perth, dan de challenge

Heel blij zijn wij met ons bezoek aan Jan en Frank in Perth. Zij leggen ons in de watten, rijden ons alom rond en wijzen ons empirisch de weg. Voor mij moet het spannendste nog komen: de Cape-to-Cape-challenge. Wat mag ik verwachten? Lukt het mij om die vierdaagse uit te rijden? Pikt de bezemwagen mij op? Ontkom ik aan linke valpartijen? De vragen spelen door mijn hoofd op de terugweg van de zuidkust naar Perth. Eventjes voor een paar dagen ‘huiswaarts’, om ons op de MTB-uitdaging voor te bereiden. Wel weer ruim vierhonderd kilometer onder de wielen, het blijft Australië met de Australiërs.

We hebben twee volle dagen om op adem te komen, dagen waarin we met gastvrouw Jan haar moeder opnieuw op een ‘koffie-mét’ uitstapje trakteren. Grandma Anne geniet van ons gezelschap, gevoelens die wederzijds zijn. Erna en ik vermaken ons ook met ons tweeën, in een wandeling(etje) van huisuit - dat vergt een minuut of tien - naar shoppingmall Karrinyup. Gedurende korte tijd elkaar in eigen taal bejegenen levert lucht, waar we soms naar snakken. Inspanning om continu Australisch ‘slang’ te vertalen, rap uitgesproken, is veeleisend, vrij vermoeiend. 

Frank stelt alles in het werk om zich op de fietsrace te prepareren. Twee MTB’s poetsen en oliën - de zijne en die van zoon Michael -, gereedschapskisten klaarzetten, reserve-banden en -onderdelen bijeen scharen, kortom, hém kan niets onverwachts overkomen.

“Wil jij ook een reserve-binnenband mee?, vraagt hij.

Mij is dat om het even. Ik ben niet als hij, kom vermoedelijk onverschillig over. Of stoer.

“Ik krijg geen lekke band! We gaan toch een goeie fiets voor mij huren?”.

“Het kan je altijd overkomen”, reageert mijn punctuele inspirator.

Ik zie me al staan, midden in de bush. Panne met een lekke band. 

“Er passeren vast rijders die me helpen. Trouwens, ik ben helemaal niet handig met dat gedoe. Derailleur, smerige ketting, nee, laat maar zitten, leave it”.

Frank pakt toch een extra band en een fietspompje in. Voor alle zekerheid. De mijne of de zijne? Hij laat niets aan het toeval over, evenmin met zijn bolide. Motorkap omhoog, check, check, dubbelcheck, olie bijvullen. Het fietsrek zit dan al achterop vastgespeld.

Dat Frank over oog voor details beschikt in zijn punctualiteit blijkt uit het artikel van ABC Radio Perth uit 2018, dat ik op internet over hem vind onder de kop ‘Bikes made by Milton Jones being saved from scrapheap (schroothoop) to preserve Perth cycling history’. In dit verhaal komt Franks liefde voor fietsenmaker MH Jones in het bijzonder naar voren, befaamd fietsenmaker van fietsen-op-maat. 

Na jaren vol fietsenthousiasme traceert Frank op het internet een bericht over een oud, gestript fietsframe, dat hij als project om te restaureren aangrijpt. Het frame moet en zal voor Australië behouden blijven, dus pakt Frank zijn kans en koopt het. Sindsdien is hij een speciaal register van oude, waardevolle bikes gestart. Nadere details en foto’s van deze unieke fietsen - objecten van verfijnd vakmanschap - verhalen uitgebreid over de West-Australische wielerhistorie. Belangstellenden die zich aansluiten bij wat tot een vereniging van MH Jones-fietsbezitters is geworden, ontvangen van Frank een symbool en een inschrijving op naam in het register. Over zijn tijdvretende hobby raakt Mr. West zowel opgewonden als nieuwsgierig, vooral met betrekking tot zijn zoektocht naar de vijftigste ‘Jonesy’ om aan de lijst toe te voegen. Informatie over dit MH Jones-register is te vinden op de site van WA Historical Cycle Club. 

Ik raak zelf opgewonden na de rondleiding in Franks ‘keldermuseum’ aan huis, gevuld met een kleine twintig voornamelijk racefietsen. Hij raakt niet uitgepraat, kent historische feiten en gegevens uit zijn hoofd en laat de mountainbike niet buiten beschouwing. Niettemin, op de dag van inschrijving voor de Cape-to-Cape-race - woensdag 16 oktober 2019 - zorgt ‘onze chauffeur’ ervoor van zijn werk op tijd thuis te zijn voor de rit naar Margaret River. Met de achterbak vol bagage, vier personen (Jan, Frank, Erna, Peter) aan boord en twee raceklare fietsen achterop vertrekt het knalblauwe racemonster op vier wielen mooi op tijd om voor het donker zijn doel te bereiken. Forte Leeuwin Apartments aan Wallcliffe Rd wacht ons na zo’n driehonderd kilometer op, riant, ruim en rustgevend. Dat heeft Jan uitstekend geregeld. Zoons Michael en Fraser arriveren wat later in Michaels stoere bak, een 4WD Pajero-jeep.

Tijdens een tussenstop genieten wij een drankje en doen inkopen in een Farmers Market. Eenmaal ter plaatse verkennen we de gezellige winkelstraat van Margaret River en belonen we onze gastvrouw en gastheer voor hun uitmuntende inzet. Vlug, veilig en voortreffelijk vervoer. Hoogwaardige, hypermoderne, heerlijke huisvesting. Frank weet eveneens het adres voor mijn mountainbike. Ik probeer een gedegen bike bij ‘The Hairy Marron’, the go-to place for bike hire in Margaret River. Lachende eigenaar, puike service. Onmiddellijk bindt Frank de reserve-band en fietspomp aan mijn fiets.

De inschrijving bij Leeuwin Estate verloopt gemoedelijk. Frank en ik ontvangen een bag met info, cap en T-shirt. Samen met een trio van Franks fietsvrienden beproeven we een stuk van het parcours dat ons staat te wachten. Ik kan de mannen - Frank, John, Craig en Evan - met moeite bijhouden. Zij stimuleren mij echter, beschouwen me als mogelijke ‘dark horse’. Een mens kan zich vergissen, nietwaar. 

Terug in ons appartement schep ik op waar de anderen bij zijn: “Laat Cape-to-Cape morgen maar losbarsten, ik ben er klaar voor”.