Van Glasgow via Oban naar Ullapool

Vliegen naar Glasgow is een fluitje van een uur en een kwartier. Dat is dus een kleine moeite, zo gepiept. Met sandwich in de ene en biertje in de andere hand, door de KLM-blauwe stewardess aangereikt, wip je zo de Noordzee en het middenrif van Engeland over. De brexit brengt ons in glijvlucht naar de internationale luchthaven van Glasgow, waar het Schots gezellig is. Bij Avis focussen wij ons op een Ford onder het gebruikelijke ritueel van extra verzekerde aanmoediging, waar wij niet in meegaan. Links rijden is voor eigen risico, dat beseffen we al te goed. Erna moet chaufferen, omdat zij de credit card beheert. Wijziging van bestuurder kan alleen in overleg met reisorganisator. In moeizame telefonades hebben we geen zin, en ik neem toch maar achter het stuur plaats. Erna leest wegenkaart en routebeschrijving driedimensionaal, zodat we soms alle kanten op vliegen. Een verkeerde afslag of een gepasseerde bestemming vragen om onderhoudend onderhoud. Ons doel bereiken we steevast, zoveel is zeker. Zelfs in metropool Glasgow, waar het hotel aan de ene kant ligt en wij aan overzijde van de straat onze ogen mogen sluiten. Dat laatste lukt zonder problemen na een fikse wandeling door het centrum van de winkelrijke stad met in het straatbeeld een behoorlijk aantal bedelaars.

Na de nachtelijke rust volgt een zoektocht tot voorbij Oban, waar Margaret en David Adams ons een kilometer of tien verderop in 'Innis Chonain' gastvrij opwachten. Twee nachten te Benderloch betekenen een ganse dag om het lieflijke stadje Oban met vissershaven te verkennen. Hier likt de internationale, vooral oriëntaals Oosterse wereld zijn vingers af aan vis, schaal- en schelpdieren. Wij doen mee in het 'Fishouse Waterfront Restaurant' aan Railway Pier nr. 1, waar het blonde juffer biertje na afloop een vrij prijzige nasmaak achterlaat. With blondies more fun, moet de bijgedachte zijn.

Oban is bij veel toeristen in trek. Bij de MacCaig's Tower ontmoeten we natürlich Duitsers, op ons logeeradres ook Australiërs uit Brisbane. Bij de maaltijd aan de spoorwegpier zitten we naast een jong Schots stel uit Edinburgh, dat ons probeert over te halen de haggis te proberen. Waar het duo halverwege is, haken wij voor deze keuze toch maar af. "Het is wel lekker, maar niet gezond", legt de Schotse jongeman glimlachend uit. Reden voor ons om voor een oergezonde garnalencocktail te kiezen, gevolgd door een minstens zo heerlijk vismaal als tweede gang. Daarna nog even nakaarten over het voetbal, waar Heart of Midlothians de favoriet van onze buurtafelgenoot blijkt te zijn. Niks Celtic, niks Glasgow Rangers. Zijn hart klopt voor Hearts.

De rit van Oban naar Ullapool vormt onze langste reisdag. Afhankelijk van de gekozen route is het in ieder geval meer dan driehonderd kilometer, soms via enkelspoorwegen waar om de zoveel meter 'passing places' gelegenheid tot passeren bieden. Vorstelijk inspannend rijden dus, vooral ook omdat Pluvius de luiken van de hemelpoorten wagenwijd heeft geopend. De van zwart water voorziene lochs zitten al tot de nok gevuld, toch hangen groezelige gordijnen in meer dan vijftig tinten vochtig grijs voor onze ruitenwissers. Schotland op z'n best, we hadden het vermoed. Zonde als je door schitterende delen van het land - groene natuur, bergen, dalen, meren en rivieren - met zeven versnellingen voortraast, terwijl de zon zo vele nog mooiere beelden had kunnen opleveren. Gelukkig breekt in de middag af en toe een warmschijnend straaltje door, hoewel het wolkendek dreigend aan boord blijft. Van twaalf graden Celsius in de ochtend bereiken we ten slotte tot onze verbazing twintig graden Celsius in Ullapools namiddag. Het temperament kan met het firmament verkeren.

Omdat we onderweg een heerlijke 'fishing platter for two' delen, arriveren we toch tevreden in ons Dacama-onderkomen van David en Mairi Mackenzie aan de North Road in Ullapool. Wat zijn we blij dat we en route geen chocolate brownie, flapjack of toffee tiffin hebben genomen. Dat zou teveel van het te goede zijn geweest. Na een 'Failte Chridheil', de Keltische hartelijk-welkomgroet, genieten we op onze kamer-en-suite van een zelfgezet kopje thee met koekje erbij. Hoe Keltisch kan een Britse namiddag zijn.