Op goed geluk naar de druivenpluk

Antoine doolt over smalle wegen tussen de wijnvelden door. Zover het oog reikt, staan druivenstruiken in eindeloze rijen opgesteld. Dorpelingen verdrinken hier in gevestigde namen als ‘Côte de Beaune’ en ‘Côte de Nuits’. Kan Antoine alleen witte van blauwe druiven onderscheiden, hier wil hij de wereld van de wijn binnentreden. Zijn diepste wens: druiven plukken in een droomdomein.

Een gigantische poort bewaakt het landgoed, waar de duurste wijnen ter wereld worden verbouwd. Antoine waagt zijn kans. In de ontvangstruimte staat een aardige juffrouw van rond de twintig hem te woord.

“Non, non. On n’a pas de travail. Dégustation non plus”.

Ze verwijst hem naar een naburig wijngoed. Hij weifelt, de groene kijkers en kuiltjes in de wangen die hem toelachen, magnetiseren. Wat beduusd bekijkt hij haar figuur. Om te zoenen, maar helaas … pas de dégustation.

Op de bonnefooi dwarrelt hij naar château Grignard en treft de kasteelheer.

“Ik wil graag druiven plukken”.

“Ah, bon, kom binnen, u komt als geroepen”.

Antoine volgt zijn gastheer over de krakende houten vloer, krijgt een kamer met bed toegewezen, zonder tafel of stoel. Ook geen wastafel, laat staan douche. Kale bedoening, maar natje en droogje zijn inbegrepen, zakcentje toe. Antoine’s zoektocht is geslaagd: hij gaat aan de druivenpluk.

Een groepje vaste plukkers komt iedere dag vanuit het dorp naar de kasteelkeuken om vooraf gezamenlijk een ferm ontbijt aan de stamtafel te verorberen. Wijn en een soort brandewijn vloeien rijkelijk. Eerst een uurtje kauwen en klinken, dan menig uurtje aan de slag.

Op de velden staan duizenden ranken keurig in het gelid. Trossen vol druiven moeten met de hand geoogst. Flinke maaltijden ondersteunen het zware werk, zowel tussen als aan het eind van de middag.

Antoine plukt vol overgave mee. Met de druiventang knipt hij het velletje tussen duim en wijsvinger regelmatig aan flarden. Ook zijn rug, die niet aan de werkhouding is gewend, speelt hinderlijk op. ’s Avonds poedelt hij zich met warm water uit de ketel boven het fornuis zweet en modder van zijn lijf, geronnen bloed van zijn hand.

Een weekje later eindigt Antoine’s avontuur in gezellige ambiance. Wijn, proosten en liederlijk gezang vormen een waar bacchanaal. Op weg naar huis ontdekt Antoine in het dorp een salon de massage. Zijn pijnlijke rug verleidt hem aan te kloppen. De deur gaat open en … hij staart in een gezicht met sprekende ogen en wangen met kuiltjes.

“Bonjour, ik ben Angélique”, zegt ze, “ik doe hier manuele massage op basis van fruittherapie”.

Antoine ligt op de massagetafel en ziet een rij potjes staan. Hij leest de etiketten. “Aardbei, sinaasappel, perzik, citroen, kiwi”, legt Angélique uit. “Ze hebben ieder een eigen uitwerking”. Dan opent zij een kast, pakt een vol potje, opent het deksel en smeert wat bruinige gelei op Antoine’s hand. 

Hij ruikt en vraagt: “Waar dient dit spul voor?”.

De masseuse lacht geheimzinnig. “Dit is van een tamelijk kostbare druif gemaakt. Ik gebruik het voor speciale behandelingen. Verborgen gel werkt het best. Draai je eens om”.