In historisch en monumentaal Sevilla (6)

Op de tekentafel is beslist dat het nieuwe Sevilla voor Expo 1992 moest worden gebouwd op het voormalige eiland rondom het klooster dat het eiland zijn naam gaf. Het Expo-terrein ligt er al jarenlang troosteloos verlaten bij. Wij vragen twee señora’s de weg naar Centro Andaluz en naar de betekenis van de treurige bouwwerken. Voor zover wij hun antwoord begrijpen, beseffen we dat het doodse voortbestaan hier een ongelooflijke blunder van bestuurders moet zijn, die handenvol geld kost. Machteloos schouderophalen van de minachtend lachende Spaanse dames zegt voldoende.

Na de Expo 1992 weet men niet wat men met de mix van futuristische paviljoens en historische gebouwen op de ‘andere’ oever van de Guadalquivir aan moet. Uiteindelijk vinden wij de verlaten, afgelegen ingang naar Monasterio de la Cartuja de Santa María de las Cuevas, lopen er tussen enkele buiten-kunstuitingen omheen en melden ons aan de kassa van Centro Andaluz de Arte Contemporáneo. Slechts een handvol mensen volgt ons spoor, op zoek naar het museum voor hedendaagse kunst. Wat staat ons voor verrassing te wachten? De vraagt dringt zich op bij het vernemen van de toegangsprijs: één euro tachtig per ‘adulto’, zonder ouderdomskorting.

De verrassing pakt zeer positief uit. Het complex van het voormalige kartuizerklooster vormt een spannende stijlmix, waarin barokke elementen, vroeg-industriële bouwkunst en avant-garde door elkaar lopen. Het klooster zelf is in de 15e eeuw op de restanten van een kluizenaarswoning en een Arabisch keramiekatelier gebouwd. Columbus leefde en werkte hier ooit. Zijn skelet bevond zich tussen 1509 en 1538 in de crypte van de kloosterkerk.

De kartuizermonniken geven opdracht tot kunstwerken van de Sevillaanse school, waaronder schilderijen van Zurbarán en Marinez Montañez, die nu in Museo de Bellas Artes worden tentoongesteld. De monniken zijn na de intocht van Napoleons troepen in 1836 verdreven. In 1841 verandert een Britse handelaar - Charles Pickman - het complex in een keramiek- en porseleinfabriek. Hoge stenen pijpen torenen uit boven wat eens ovens waren. Ovens, schoorstenen en hallen van de productieafdeling, die tot 1982 actief was, zijn bezienswaardige restanten uit het industrietijdperk.

Tot onze verbazing blijkt het Museum voor Hedendaagse Kunst in een modern gebouw gehuisvest. Niets dan rechte hoeken en in een smetteloos witte kleur. We zien onder meer werken uit de 20ste eeuw van Miró, Chillida, Saura, naast hedendaagse kunstenaars die met doeken, foto’s, video’s en ander beeldend werk hun ideeën verbeelden. Vanaf de start zijn wisselende exposities een hoofddoelstelling, waarbij de activiteiten een educatieve focus moeten hebben op de meest gevarieerde vormen van internationale hedendaagse kunstuitingen. Een uiterst moeilijke formulering, die wij wel hebben ervaren. Het culturele aspect van het Centrum geeft ons zicht op de artistieke en archeologische erfenis uit een lange geschiedenis.

Als wij er zijn, toont de zuidelijke vleugel een exhibition onder de titel ‘What do the Andalusion artists of today feel and think?’, gebaseerd op ‘Balada para los poetas andaluces de hoy’, ballade uit 1953, waaruit jaren later een lied is voortgekomen dat in de laatste jaren van het Franco-regime populair was.

(wordt vervolgd)