Naar Inverewe Garden bij Poolewe

Een zondagsrit van vijftig mijl brengt ons van het lieflijke Ullapool slingerend langs de kust naar de tuinen van Inverewe (spreek uit: Inveryou), vlak voor Poolewe (Poolyou). Tientallen hectaren met groen en andere kleurtjes zorgen voor een ontspannen sfeer om rond te wandelen of op een bankje van fraaie uitzichten te genieten. Die panorama's ondergaan we onderweg erheen al. Wat een magnifiek landschap, uitgestrekt, bergachtige heuvels al dan niet omringd of besprongen door witte, witgrijze of grijze wolken, om over de in beeld zijnde blauwe en naar zwart neigende wateren nog maar te zwijgen.

Onze eerste stop is op twaalf mijl van Ullapool om een klaterende waterval in de gorge langs een wandelpad en over een wiebelbrug, waar maximaal zes mensen tegelijk op mogen, te aanschouwen. Onverwachte diepten pal naast de doorgaande weg, meer dan de moeite waard om een stevige neergaande en weer opgaande wandeling voor te maken. Natürlich treffen wij het niet met een buslading Duitsers voor ons op ons pad, waarop überholen nicht untersagt, aber vrijwel onmogelijk is. En dan schiet het niet echt op, ter bevestiging van ons uitgangspunt om vooralsnog nog steeds niet met een busreis op stap te gaan. Ook al kost ons het als 'ouwetjes' zelfstandig zoeken van onze route en het links aanhouden op de openbare weg steeds meer moeite. Vooral daar waar de Schotse doorgangen soms smaller zijn dan twee elkaar passerende auto's. Maar de vereiste vaardigheid uit handen geven aan een touringcarchauffeur? Geen denken aan. Met veertig, vijftig, soms zelfs zestig in zo'n vlaggenschip op wielen opgeborgen collega-ouderen, restaurant met koffie, thee, chocolade en pepermunt aan boord (wie weet zelfs condooms), zo ver zijn wij nog niet hene.

Bij vertrek van de parkeerplaats kunnen wij achteraan aansluiten bij een konvooi oldtimers dat er pittig de gang in houdt. Kronkelweg of niet, de gemiddelde snelheid bedraagt vijftig tot zestig mijl per uur. Zelfs bij regenbuien onderweg houdt de karavaan vol, de enige cabrio met open dak draaft ook lustig voort. In een mum van tijd bereiken wij op die manier het tuinencomplex bij Poolewe, waar de parkeerplaats aardig is gevuld. Eerst nuttigen we een broodje gezond en een stevig soepje, zodat we in staat zijn om een forse wandeling door de aangelegde natuur te maken.

Toeval bestaat niet. Toch komen we "Hansie uni Hermann' wieder tegen, die we tot twee keer toe in Oban al hebben ontmoet. Trakteren is bij drie keer herkenning voor Duitsers geen vaste gewoonte, al weet 'Hermann' ons opnieuw heel veel over deze omgeving te vertellen. 'Hansie' glimlacht stilzwijgend en laat de verbale honneurs aan zijn gids, die al een keer of zes, zeven de Schotse Hooglanden heeft verkend. Wij vermaken ons kostelijk met de smeuïge verhalen unserer Freund en vervolgen zonder nadere afspraak onze weg. Zij verblijven een week in Poolewe, wij gaan terug naar Ullapool, om vervolgens via Inverness, Fort William, Callander en Glasgow in die week huiswaarts te reizen. We zullen elkaar derhalve stellig niet voor de vierde keer ontmoeten.

Als we 's avonds in Ullapool uit eten gaan, zien we naast onze tafel onze gastvrouw Mairi en gastheer David met een stel vrienden druk in gesprek. Zij noch wij hadden door dat we buiten hun Dacama House - ons verblijfsadres - elkaar zonder last of ruggespraak zo dicht buiten de deur zouden treffen. Ik zei al: "Toeval bestaat niet".