Jersey in rep en roer

Jersey, het grootste van de Kanaaleilanden, is een fantastische bestemming. Wij hebben er volop genoten. Het eiland kent vele verhalen. Eentje betreft het verhaal van de broertjes Newall. Of hun gruweldaden ook in Nederland voor het voetlicht kwamen, durf ik niet te zeggen. Hun geschiedenis ter plaatse lezend resulteert bij mij in het plan om hun 'story' hier uit de doeken te doen. Geen plezierig reisverslag, geen foto's, wel veel leesstof. Lees over de afschuwelijke gebeurtenissen ... en huiverrr. Jersey was in rep en roerrr!

Schrijver van kinderverhalen wilde pa Nicholas Newall worden. Hij had al enige manuscripten klaarliggen. Tweelingbroer Stephen leek als twee druppels water op hem. De Newalls waren niet arm, ook niet echt rijk. Oom Kenneth schonk Nicholas en Stephen een half miljoen Engelse ponden, waarmee de twee een huis in Spanje en een jacht kochten. O ironie, want Nicholas’ familie en zijn vrienden zeiden dat hij zuinig was en nooit grote bedragen uitgaf. Arrogant en dominant, vond men de man die een teruggetrokken bestaan leidde.

Nicholas’ vrouw Elizabeth leek nogal onvolwassen. Zij hield van lang leve de lol, waar haar man altijd gespannen was. Zij was een actief liefhebster van sport met een goed stel hersens, maar had net als Nicholas weinig trek in huiselijke besognes. Elizabeth richtte haar pijlen op geld en op aandelenkoersen. Nicholas vond dit niks. Hij liet zijn eigen financiën met volmacht aan zijn jongste zoon Mark over. Intussen spendeerde Nicolas veel tijd in Spanje, meer op Mark leunend dan op het financiële brein van zijn vrouw.

Op naaste vrienden maakten de Newalls indruk. In hun auto’s scheurden zij als bezetenen, alcohol gebruikten ze mateloos. Beiden stamden uit welgestelde families, beiden werden leraar op St. Andrews New Park School. Daar raakten ze verliefd op elkaar en trouwden op 20 december 1963 in Schotland. Twee jaar later werd het stel verblijd met zijn eerste kind. Roderick Innes Nelson zag op 11 april 1965 in Glasgow het levenslicht. De tweede, Mark Stephen Nelson, kwam op 22 juni 1966 ter wereld.

Aan het eind van de jaren zestig zegden Nicholas en Elizabeth, ervaren zeelui, hun beroep vaarwel. Zij kochten een jacht en beseften dat, als ze zorgvuldig met hun geld omgingen, zij comfortabel konden leven. Zeilend in de richting van West-Indië legde de familie in Jersey aan om een kinderjuf mee te nemen. Helaas werd deze juf na enkele dagen zeilen ziek, ze keerden naar Jersey terug. De Newalls verkenden het eiland en Nicholas raakte er in verrukking. Eigen parlement, eigen wetten, belastingvoordelen: hier moest hij zijn. Het stel bleef.

Hun eerste huis was Martello Lodge aan St. Brelade’s Bay. In 1972 verhuisden ze naar hun nieuwe huis ‘Het Kraaiennest’, dat over de Grève de Lecq-baai uitkeek. Hoewel ‘gesetteld’ kocht Nicholas in 1977 nog een huis, in Spanje. Daar brachten zij verschillende maanden achtereen door om blauwe wateren te bezeilen. Eenmaal terug in Jersey nam Nicholas een baan als leraar aan op St. Michael’s school, waar Roderick en Mark op zaten. Elizabeth stapte in een klein onderwijsbaantje. Haar energie stopte zij in sport. Ze werd een sterke tennisspeelster, die altijd voor de winst ging.

Onder leiding van hun ‘nanny’ ondergingen de zoons een strikte opvoeding. Hun ouders wilden het allerbeste voor hen. St. Michael’s stond als school in hoog aanzien. Toen Roderick zeven was en Mark zes gingen zij naar een Engelse kostschool in Hertfordshire. Het was ongebruikelijk om op deze jonge leeftijd volledige kostganger te zijn. De meeste leerlingen van St. Michael’s gingen niet eerder dan op hun negende, sommigen zelfs pas op hun dertiende naar kostschool. Zes jaar later stapten Roderick en Mark over naar Radley College in Oxfordshire, waar zij tot hun achttiende jaar zouden blijven.

Nicholas hanteerde hoge normen voor zijn zoons. Hij doordrong hen van ‘liefde om te leren’ en moedigde hen aan om te sporten. Mensen rondom de Newalls maakten zich geen enkele zorg over de opvoeding van de jongens. Het waren goede surfers en zij kwamen al jong met skiën, duiksport, golfen, zeilen en waterskiën in aanraking. Hoewel niet ongeliefd, voelden de broers zich niet echt tot anderen aangetrokken. Hun vader toonde zelden enige genegenheid. Hij speelde nooit met ze. Hij zag het duo als de ‘jongens van Elizabeth’. De vier individueel ingestelde gezinsleden beschikten elk over een eigen, wispelturig karakter.

Roderick was altijd groter dan Mark en leek zijn broer ook te domineren. Eén gemeenschappelijk ding verbond hen. De zoektocht naar hun eigen identiteit en de poging om een goede band met hun ouders te realiseren. Hierdoor was hun trouw aan elkaar diep verankerd. De buitenkant toonde een ander verhaal. De jongens probeerden elkaar regelmatig af te troeven en vochten vaak met elkaar – zo erg dat, toen zij op Radley studeerden, de jongens apart van elkaar met vakantie werden gestuurd.

De twee broers voelden zich genegeerd en afgewezen, Mark het sterkst. Zijn gevoelens verborg hij echter onder een harde schil. Onder medestudenten was hij niet populair. Zij vonden hem arrogant en onplezierig in de omgang. Hij zou regelmatig woedeaanvallen hebben, waarbij hij met zijn vuisten op de muren bonkte. Soms liep hij op school zelfs met een lap leer om zijn knokkels, bang als hij was om door ouderejaars te worden aangevallen. Dat was immers gebeurd toen hij net op de school begon.

Roderick Newall verstopte zijn gekwetste gevoelens op een andere manier. Hij werd een leider, die men wilde volgen, een allesdurver die om aandacht vroeg. Op die manier bereikte hij zijn grote ambitie: dienen in het leger. Tegen zijn vrienden vertelde hij dat dat was, omdat hij ‘wilde doden’. Je kunt je afvragen of het een jeugdige, opgeblazen uitlating was, of een serieus gemeende.

De leraren deden hun best om bijvoorbeeld bij sportwedstrijden aan teamgeest te werken. Een keer kwam Nicholas naar Roderick kijken, maar hij richtte zijn camera op een andere jongen. Het ergste was dat hij het toestel gewoon aan de ouders van die jongen gaf en er verder niets tegen zijn eigen zoon over zei.

Mark en Roderick waren zeer intelligent en fysiek vaardig. Roderick zette zich in om zijn droom van legerofficier te realiseren, Mark richtte zich op management. Hun toekomst zag er veelbelovend uit. Maar Roderick vond het leger al gauw net als thuis. Toen hun oom de beide broers een flink bedrag schonk, was het voor Roderick de kans om wat anders te gaan doen. Hij maakte zijn dromen om te reizen tot realiteit. De loopbaan van Mark daarentegen verliep uitzonderlijk goed. Net twintig jaar jong ging hij voor een Arabische bank werken. Met trots en veel plezier zag hij er een uitstekende toekomst in.

Op de avond van vrijdag 9 oktober 1987 kwamen Roderick en Mark naar Jersey om hun moeder Elizabeth op haar verjaardag te verrassen. Roderick verbleef in het nieuwe huis van zijn broer, vanwaar zij hun ouders belden om hen uit te nodigen voor een etentje op de volgende avond. Roderick, zo wordt gezegd, zou met hen over geld en de toekomst hebben willen praten. Elizabeth leek erg opgewonden over het bezoek van haar jongens, vlak voor zij met Nicholas later die maand naar Spanje zou gaan.

Op zaterdag 10 oktober arriveerden Roderick en Mark bij de woning van hun ouders. Mark en zijn vader vertrokken onmiddellijk om een huurbusje op te halen, waarmee zij wat meubilair naar Marks huis wilden vervoeren. Om acht uur ’s avonds startten de Newalls het verjaarsfeest met twee flessen dure champagne. Ruim een uur later begaven zij zich naar het Sea Crest-restaurant om te dineren. Tijdens het diner dronken zij nog een fles champagne, aansluitend glazen wijn en likeur. Vlak na middernacht keerde de familie terug naar het huis van Nicholas en Elizabeth, waar zij overgingen op whisky. Zoals vaak wanneer drank in het spel is, kwamen de tongen los en werd er vrijuit gesproken. De sfeer raakte gespannen en over Rodericks loopbaan brak een woordenwisseling uit. Mark reageerde dat hij dit al eerder had gehoord en – hij had als enige niet gedronken – ging naar huis, de ruziemakers achterlatend. De voortgaande woordenstrijd liep op een enorme confrontatie tussen vader en zoon uit.

Op een zeker moment stonden de kemphanen neus aan neus, verwijten schreeuwend die nog nooit eerder aan de orde waren geweest. Nicholas gaf Roderick een duw, waardoor hij met zijn hoofd tegen de eettafel viel, waaraan zij daarvoor nog gezellig hadden zitten drinken. Roderick greep uit een doos, die hij eerder van zolder had gehaald, een gevechtswapen en sloeg zijn vader om de oren. Toen viel hij zelf op de grond en werd het zwart voor zijn ogen. Zijn volgende herinnering was dat hij zichzelf op de vloer vond, recht in de ogen van zijn dode vader kijkend. Toen ging hij de pols van zijn moeder bevoelen, zonder resultaat. Diep geraakt door de gedachte dat hij zijn beide ouders had omgebracht, overspoelde hem een gigantisch gevoel van wanhoop. Te midden van de bloederige brij belde Roderick zijn broer om te vertellen wat hij had gedaan. Hij voegde Mark toe wat hem als enige te doen stond: zichzelf ook van het leven te beroven.

Mark beschreef het telefoongesprek later in een verklaring. Hoewel onsamenhangend had Roderick het vermoorden van hun ouders bekend. Dus was Mark naar het huis gegaan, waar hij de lichamen van zijn ouders met bloed overdekt aantrof. Zijn broer zat ook onder het bloed, hij schreeuwde en gedroeg zich buitensporig gespannen, het geweer van zijn vader in een stevige greep. Mark vroeg Roderick om de politie te bellen, maar Roderick bleef maar herhalen dat hij zichzelf ging doodschieten. “De politie zou mijn verhaal toch niet begrijpen”, reageerde hij. Uiteindelijk viel het besluit dat Mark eraan zou meewerken om de moorden te verbergen. Als hij dit niet had gedaan, zei Mark, was hij ervan overtuigd dat Roderick zichzelf zou hebben gedood.

In alle kamers waren bloedspetters, alsof het een slagerij betrof. Dit moest dus voor de ochtend worden schoongemaakt. Omdat de lichamen lang op de vloer lagen, was het bloed uit Nicholas’ schedel gestroomd en in de vloerbedekking getrokken. Elizabeth zou na een klap op haar knieën zijn gevallen en in die positie vermoedelijk zijn gestorven. In de slaapkamer zaten bloedspatten op de lampenkap en was bloed door de parketvloer gesijpeld. Mark ging op zoek naar iets, waarin de lichamen konden worden opgeborgen. Terwijl hij garage, bijkeuken en tuinschuur doorzocht, vond hij wat zeildoek en schoonmaakspullen om bewijsmateriaal te verwijderen. Zij rolden de lichamen van hun ouders in het doek en legde hen voorzichtig achter in de bestelbus die zij een paar dagen eerder hadden gehuurd.

De plek om de lichamen te begraven lag in de buurt van Grève de Lecq, waar zij toen ze jong waren veel speelden. Zij droegen de lijken uit de bestelauto en groeven een gat. Mark en Roderick keerden daarna terug naar het huis. Het was dag geworden. Zij schrobden en schrobden om de vlekken te verwijderen, maar die bleven zichtbaar op de vloer van de slaapkamer. Om zeker te zijn dat alles snel zou drogen, zetten ze de centrale verwarming in een hoge stand.

Die ochtend arriveerde om kwart voor negen een goede vriendin van Elizabeth. Maureen Ellam kwam langs met een boeket bloemen. Roderick stond haar te woord en vertelde dat zijn ouders nog sliepen. Maureen geloofde dat niet echt, maar besloot de bloemen aan Roderick te overhandigen om ze aan zijn moeder te geven.

Enige tijd later verbrandde Roderick in de buurt van het oude huis van de familie Newall in Grève de Lecq enige bezittingen van zijn ouders. Op 8 maart 1988, bijna vijf maanden later dus, vonden politiehonden overblijfselen, die de speurders op het spoor brachten van Nicholas en Elizabeth Newall.

Roderick verklaarde in zijn verhoor vol overtuiging dat hij na de maaltijd op een laat tijdstip naar het huis van zijn ouders terugkeerde. Dat zij daar een fles whisky geopend hadden en nog wat andere drankjes nuttigden. Een paar uur later waren hij en Mark met de bestelwagen vertrokken om naar Marks woning terug te keren. Toen hij wegging, stonden zijn ouders op het punt om naar bed te gaan. Hij zei dat hij de volgende ochtend met Mark naar hun huis ging en via de achterdeur naar binnen stapte. Omdat zij niks hoorden of zagen, dachten ze dat hun ouders na de avond vol stevig drankgenot nog sliepen. Zij controleerden of dit zo was, zagen ze hun roes uitslapen en gingen beiden naar de keuken om een ontbijt te maken. Rond negenen hoorde Roderick de deurbel en zag een vrouw staan, die naar hij later begreep Mrs. Ellam was, die hem de bloemen gaf. Vervolgens vertelde hij dat zijn ouders opstonden, dat zij wat met elkaar praatten, zodat hij en Mark vertrokken om een klusje voor hun vader te doen – een oude matras met de bestelwagen ophalen. Toen ze het karweitje hadden gedaan, zei Roderick, kwamen ze precies voor het middaguur terug en gingen ze om ongeveer half een aan de lunch. Tijdens het eten, opnieuw onder het genot van een paar flessen wijn, betrof het onderwerp van gesprek weer het geld dat ze van oom Kenneth hadden gekregen. Om drie uur ’s middags, zeiden Roderick en Mark, moesten zij vertrekken om hun vluchten naar Engeland te halen. Zij laadden de matras uit, brachten de huurauto naar Falles Hire Cars op de luchthaven en rond kwart voor zes zat Roderick in het vliegtuig.

Het is niet verrassend dat de verklaring van Mark Newall precies hetzelfde luidde. Terwijl de twee broers huiswaarts keerden, waren zij de enige twee ter wereld die van elkaar wisten wat de ander had gedaan, en dat noch zij noch iemand anders hun ouders ooit weer zouden zien. Hun lichamen zouden immers in jaren niet worden gevonden.

Maureen Ellam was degene die haar zorgen ging uiten. Zij vond het zeer vreemd dat haar vrienden niet belden, want ze spraken elkaar telefonisch regelmatig. Maureen had al twee dagen niets van Elizabeth gehoord. Ze was nieuwsgierig en bezorgd tegelijk. Haar eerste gedachte was dat zij naar Sark waren gegaan om Kenneth te bezoeken. Een van haar grote angsten was dat zij door de storm die op 16 oktober tekeer ging in moeilijkheden konden zijn geraakt. Misschien was hun huis beschadigd, want er waaiden alom daken van huizen en er sneuvelden bomen. Ze begon zelfs te denken dat het echtpaar ernstig gewond kon zijn. Terwijl zij haar man ertoe aanzette bij de Newalls te gaan kijken, groeide haar achterdocht. David Ellam vond een stapel ongeopende post, zag dat de huiskamer meer opgeruimd was dan ooit en ontdekte een cv die in de hoogste stand stond. Buiten hing een natte jurk te drogen, dacht David, die er daarom geen aandacht aan schonk. Hij besloot Mark te bellen. Hij kreeg diens antwoordapparaat aan de lijn. Uiteindelijk kregen ze Roderick te pakken, die enkele dagen later bij het huis terugkwam, waar hij door Mrs. Ellam werd vergezeld. Zij heeft er nu spijt van dat ze aan sommige rare dingen die ze ontdekte voorbijging, omdat Roderick hier meteen een uitleg voor had, waarmee hij het onderzoek in de wielen reed. Ze kon niet in het minst beseffen dat de man, die samen met haar door de familiewoning rondliep, de moordenaar was.

De Newalls werden als vermist gemeld en een grootscheepse jacht startte. De politie doorzocht het huis en ondervroeg de broers, maar met geen andere getuigen, het huis kennelijk in orde en hun sluitende verklaringen, viel het de dienders moeilijk een dossier op te bouwen. Velen zeiden dat het echtpaar het eiland had verlaten om naar hun huis in Spanje te gaan. Maar daar waren ook vraagtekens bij te plaatsen, want niemand uit hun vriendenkring had hen daar gezien. Een forensisch team is tenslotte ingezet om de woning te onderzoeken. Dit liet een ander plaatje zien. Met behulp van ultraviolet licht werden sporen van talrijke bloedvlekken gevonden, die niet helemaal waren weggepoetst. De jacht op de moordenaar kon beginnen.

Nadien werd meer bewijsmateriaal op het eiland ontdekt. De politie vond wat schoonmaakmiddelen en borstels, die overeenkwamen met de forensische analyse van vloerkleden in huis- en slaapkamer. Verbrande en gesmolten stukjes doek kwamen overeen met het type en de kleur die op 10 oktober 1987 in Norman’s store waren verkocht. In de bodem bij Noirmont Common ontdekte men een begraven schep, die een dag voor de moorden bij Norman’s was aangeschaft. Niettemin was er nog steeds geen greintje bewijs om Roderick en Mark aan de misdaad te koppelen. De beide broers schreeuwden om het hardst onschuldig te zijn en in die tijd bestonden nog geen moderne DNA-technieken.

Roderick voer met het jacht van de familie naar Spanje en doolde wat over de Middellandse zee, terwijl thuis het onderzoek in volle gang voortging. Hij deed wat hem het liefste was: zeilen. Zou dit hem helpen om de afschuwelijke beelden in zijn hoofd van de vreselijke moord te vergeten? Beseffend dat de politie daar geen contact met hem kon krijgen, besloot hij naar de Falkland eilanden te zeilen, om zijn droom te realiseren: charters met zijn jacht. Nog maar 23 jaar jong had hij meer dan genoeg tijd om zijn plannen te realiseren en hechtenis te ontwijken. Hij wilde proberen een nieuw leven te beginnen.

Zo’n twee jaar later, op 19 december 1989, kwam er een einde aan het onderzoek van de politie. Het huis van Elizabeth en Nicholas werd aan de familie teruggegeven, in oude staat en schoongemaakt. Niemand had sinds ongeveer een jaar meer iets van de twee broers vernomen. Mark bevond zich in New York en Roderick was druk bezig zijn business op te zetten.

In 1991 belde Roderick naar Mark om hem te vertellen dat hun ouders officieel dood waren verklaard en dat de broers op het punt stonden een fortuin te erven. Juist op dat moment was Roderick in Brazilië, waar hij een vrouw had ontmoet met de naam Elena Pedo. Hij vertelde haar dat hij pas miljonair was geworden. Hij verkocht zijn jacht en vloog in januari 1992 met Elena naar Miami om naar een nieuw schip uit te kijken. Op een avond, toen zij naar de bioscoop waren geweest, leek het of de gewelddadige filmscenes Rodericks behoefte om te bekennen hadden aangewakkerd. Hij vertelde zijn verhaal echter niet aan de politie, maar bracht Elena ervan op de hoogte. Zij geloofde hem niet.

Velen vermoedden dat Roderick de hele geschiedenis aan Stephen, de tweelingbroer van zijn vader, had opgebiecht. De politie hoopte bij hem een aanknopingspunt te vinden. Toen Roderick in de zomer van 1992 naar Engeland kwam op jacht naar een ander schip, reed hij noordwaarts naar zijn grootmoeder in Schotland. Hij werd gearresteerd en de politie arrangeerde een  confrontatie tussen hem en Stephen in het Dunkeld House Hotel. Oom Stephen ontving instructies om – zonder druk -  een bekentenis af te dwingen. De kamer werd afgeluisterd. Na Rodericks komst hadden hij en Stephen een praatje over wat zij onlangs deden. Tijdens dit gesprek bekende Roderick, maar op een dusdanig cryptische manier dat het voor welke getuige ook moeilijk was om exact weer te geven wat hij had gezegd. Hij maakte zijn zinnen niet af en, hoewel de strekking duidelijk was, riepen zijn woorden vraagtekens op. Maar het was een bekentenis. Hieruit concludeerde de politie dat de lichamen in plastic waren verpakt en verstopt. Roderick en een ander zouden de daders zijn. Toen de politie de kamer binnenging, zei Roderick dat hij een afspraak over zelfmoord met zijn medeplichtige had gemaakt. Stephen beluisterde in het verhaal van zijn neef wat voor worsteling deze in de laatste jaren had moeten doorstaan. Hij besefte ook dat een enorme last van Rodericks schouders moest zijn gevallen.

Ondanks de bekentenis was de Schotse politie niet in staat om Roderick meteen op te pakken. Zij moest op toestemming vanuit Jersey wachten, waar de aanklager die de afgelopen vijf jaar aan de zaak had gewerkt, bang was dat de opgenomen tekst niet voldoende bewijsmateriaal voor een jury zou opleveren. Hij wilde de tape eerst zelf beluisteren. Hierdoor kreeg Roderick de gelegenheid om er vandoor te gaan. Rijdend op de M6 wist hij dat hij werd geschaduwd, maar met zijn militaire ervaring wist hij zijn achtervolgers van zich af te schudden. Tegen zijn familie vertelde hij dat hij hen niet kon bezoeken en hij begaf zich naar Zuid-Frankrijk om zijn boot op te pikken. Het gezag zat hem echter op de hielen: twee dagen later, op 17 juli, vaardigde het een oproep uit om hem te arresteren. Op dat moment werkte Mark in Parijs, maar de politie ontdekte dat hij het plan had om zijn broer aan het eind van de maand in Tanger te ontmoeten. Het zou hun laatste live ontmoeting voor vijftien maanden zijn – de eerstvolgende keer dat zij elkaar tegen zouden komen, was in La Moye Prison.

Uiteindelijk was het de Royal Navy die Roderick aanhield door zijn jacht op zo’n 150 mijl ten zuidwesten van Gibraltar te onderscheppen. Hij wilde via de Canarische eilanden naar de Falkland eilanden koersen. Zijn fout was om onder het Britse rode vaandel te varen, waardoor de Royal Navy hem opmerkte. Zou hij onder Spaanse of Franse vlag zee hebben gekozen, zouden ze geen permissie hebben om hem te enteren. Eenmaal van boord moest hij zijn handen hoog houden: Roderick weigerde dit. Hij moest op het dek gaan liggen: opnieuw weigerde hij. Toen lieten de officieren hem de oproep tot arrestatie van Jersey zien. Op 7 augustus 1992 werd Roderick Newall gearresteerd voor de moord op Elizabeth en Nicholas Newall – bijna vijf jaar na de brute, bloedige slachtpartij.

Roderick werd niet meteen naar Jersey teruggevoerd, maar bleef vastzitten in het politiebureau van Gibraltar. Hij zou naar Jersey kunnen terugkeren als de bewijzen tegen hem niet werden aangevochten. Mocht dit wel gebeuren, dan zou het wel een jaar kunnen duren voor hij naar het eiland terug mocht. In afwachting van het onderzoek kon hij het nieuws volgen en kranten lezen. Hierdoor kon hij zijn situatie redelijk inschatten. Politie en verslaggevers vonden het een goede zaak de voortgang in het onderzoek openbaar te houden, want publiciteit zou hen alleen maar helpen. Roderick ging in hongerstaking, maar hield dat slechts vier dagen vol – men stelde dat hij nogal kwaad was dat zijn verzoek tot vrijlating op borgtocht was geweigerd.

Op 17 december – Roderick zat nog steeds vast – slaagde de politie erin Mark op te sporen en te arresteren. Hij werd opgesloten in La Santé, de hoofdgevangenis van Parijs. Zijn uitlevering zou vermoedelijk een stuk eenvoudiger zijn dan die van Roderick. Toen hij het nieuws over zijn broer vernam, deed Roderick een poging tot zelfmoord. Hij gebruikte hierbij een injectienaald, die in een sinaasappel was verstopt. Hij herstelde snel van zijn poging. Mark keerde ten slotte op 30 april 1993 per vliegtuig op Jersey terug. In de avond werd hij voor moord aangeklaagd. Op 4 mei hield hij een betoog dat hem niet schuldig aan de moord op zijn ouders verklaarde. Pas op 5 november tekende de gouverneur van Gibraltar een verklaring, die tot Rodericks uitlevering leidde. De volgende ochtend om half acht ging Roderick op weg naar Jersey. In het vliegtuig overhandigde zijn advocaat, die hem begeleidde, een plattegrond van Jersey aan de assistent van hoofdofficier Paul Marks. Bij nauwkeurige bestudering zag deze dat Roderick de graven van zijn ouders erop had aangegeven. Roderick kreeg vervolgens een gedetailleerder kaart om de locaties van de lichamen nog preciezer te duiden.

Op Jersey aangekomen werd Roderick beschuldigd van de moord op zijn ouders. Later op de dag ging hij onder politiebegeleiding naar de plek waar zij waren begraven. Dat was slechts een paar honderd meter van het oude huis vandaan. Iets meer dan zes jaar later was het terrein door de grote storm van 1987 enorm veranderd. Roderick had veel moeite om de juiste plek aan te geven. De lichamen werden die dag noch de volgende gevonden. Daarna richtte de speurtocht zich op aangeven van Roderick naar een andere hoek van het gebied. Bij de opgravingen ontdekte men enige sporen op een smalle strook. Nader onderzoek resulteerde in de vondst van Nicholas Newall’s schoen en voet. Zijn lichaam was in een groene doek verpakt, de overblijfselen van Elizabeth bevonden zich in een blauw kleed. Hoewel deze ontdekking niet helemaal onverwacht kwam, was het voor de politiemensen een enorme schok. Hoe heeft dit op een zo klein eiland kunnen gebeuren? Ambulances kwamen de lichamen ophalen. De agenten toonden hun teken van respect door hun helmen af te nemen.

Nadien is geconstateerd dat de Newalls waren omgekomen door ernstige verwondingen aan het hoofd, veroorzaakt door een slagwapen. De diepste wonden trof men bij Nicholas aan zijn achterhoofd aan. Het wapen moest scherpe randen hebben gehad. Het forensische team vond het opmerkelijk dat in de maag van zowel Elizabeth als van Nicholas een medicijn tegen epilepsie werd gevonden. Geen van de Newalls leed aan deze ziekte. Bijeffecten van dit aangetroffen middel kunnen slaperigheid of zelfs verdoving zijn.

Op maandag 8 augustus 1994 zat het Gerechtshof vol met politiemensen en verslaggevers. Roderick en Mark werden voorgeleid. Eindelijk zou het recht zegevieren. De grimmige werkelijkheid van het naderende verlies van hun vrijheid stond helder in de bleke gezichten van de broers te lezen. Zij raakten zowel hun vrijheid als hun erfenis kwijt. Het Hof beaamde dat de bewijzen aantoonden dat het geen spontane, maar een weldoordachte misdaad was geweest. Roderick Newall kreeg twee maal levenslang. Mark werd tot zes jaar gevangenisstraf veroordeeld, omdat hij had geholpen de moorden te verdoezelen. Toen het tweetal werd weggevoerd, vertoonde het geen enkel teken van emotie.

Mark diende twintig maanden van zijn straf uit. Men zegt dat hij zijn veroordeling aanvocht en daardoor ook zijn erfrecht terug verkreeg. Roderick werd in 2007 vrijgelaten, na twaalf jaar te hebben vastgezeten. Het verhaal gaat dat hij in Engeland woont en IT-deskundige is.