Lapland, mysterieuze rafel van Europa (3)

In een hoek van de hotellobby hangen diverse A-viertjes met onze namen, ingedeeld in groepen, per dag en per evenement. Zo weet iedereen - het merendeel een koppel vormend - waar hij en/of zij aan toe is. Minuscule letters maken de leesbril onontbeerlijk om uit te vissen op welke dag van de week je vroeg moet opstaan of wat later ter ruste gaat. Aanvullend zijn nog optionele excursies mogelijk, naar ijskasteel of Sami-dorp, het ene niet zo prijzig als het andere. Het leidt in de hotelhal met fauteuils rond vlammend haardvuur tot hartverwarmende discussies. Virtueel Noorderlicht biedt spectaculaire sfeer vooraf, waar rendieren met machtige geweien hun oren spitsen. Deze fenomenen, die ons mogelijk in realiteit wachten, gloreren in prachtige foto’s aan de muur. De dieren bekend cultureel symbool uit het leven van de Sami, het buitenaardse kleurenspectrum als magistraal uitspansel.

De eerste klus op de aankomstdag na de bijeenkomst in de gehoorzaal is het stillen van onze honger. Een Finse tienerstagiaire wacht ons tamelijk verlegen op bij het betreden van de zaal, waarin de tafels door het hotelmanagement zijn ingedeeld. Zij checkt of de op plastic standaards vermelde namen kloppen en keert dan bescheiden glimlachend naar nieuwkomers terug om deze op hun beurt naar de toegewezen tafel te geleiden. Zo is de tafelschikking vastgelegd, zo zal het stramien de gehele week blijven. Het meiske behoeft de resterende dagen van de week derhalve niet meer als ouvreuse te fungeren. We zien haar terug in andere dienende horecarollen, van drankjes rondbrengen tot tafelruimen. Praktijkonderdelen in haar hotelschoolopleiding. De gasten mogen eigenhandig uit verzorgde au bain-marie en vitrines opscheppen. Keuze genoeg, iedere dag nieuwe variëteiten.

Na puike nachtrust in doodse stilte besef ik de volgende ochtend dat ik 73 ben. Oud, ouder, oudste van ons tweeën. Erna is de eerste die mij feliciteert en via mij verneemt dat ze het niet verder hoeft te vertellen dan op zijn vroegst later in de week. Dan verwacht ik immers niet met terugwerkende kracht alsnog door het mij veel te grote, uitbundige, gemêleerde gezelschap toegezongen te worden. Hoewel je dat soort uitspattingen nooit met zekerheid weet. Groepslid Dennis, met kompaan Richard een ‘cowboyduo’ vormend, komt daar later - op de dag dat het populaire ‘broekie’ 37 (!) is geworden - tot z’n verrassing achter. Aubade in het vliegtuig!

Zoals de hele week, zijn wij elke dag eerste bezoekers van het ontbijtbuffet. Slechts op de laatste dag worden we afgetroefd door enkele vroegtijdigen, die naar huis verlangen. Voor het voortreffelijke ontbijt met royale keuze in veel, zo niet alles dat op de vroege ochtend wenselijk is, zou je zó langere tijd in Hotel Hetta willen verblijven. De chef-kok en zijn manschappen verdienen ook hiervoor een grote pluim.

Na het ontbijt vindt een noodzakelijke verkleedpartij plaats. Voor de komende winterse activiteiten moet iedereen zich in koudebestendige outfit hijsen, van thermische overall tot shawl en muts, schoenen, sokken, handschoenen en niet te vergeten valhelm met ondermuts. Het laatste attribuut ontlokt de gevatte opmerking “Welke bank bezoeken we als eerste?!” …