Lapland, mysterieuze rafel van Europa (8, slot)

Na ons wintersportweekje in Lapland staar ik in de verre van betoverende buitenwereld thuis. Ik droom terug naar de witte deken, overgoten door lichtblauw uitspansel, die aldaar de boomrijke horizon bedekt. Roert maart ook z’n Lapse staart, vraag ik mij af. Miezerige regen, gelardeerd met koude, stormachtige wind, uit westen, zuidwesten, zelfs uit zuiden. Ik stap hier de mij omringende natuur niet binnen, hoe graag ik ook de deur uit wil. Dáár, in vijandige vrieskou, is de aantrekkingskracht van de wondere wereld onstuitbaar.

Anders dan vroeger tijdens wintersport stonden we in Enontekiö niet dagelijks op lange latten om berghellingen af te suizen. Vlakbij Hotel Hetta reikt de hoogste berg licht boven drielandenpuntniveau, in ons land Limburgs unieke climax boven de zeespiegel. We zijn nieuwsgierig omhoog gewándeld. In alle rust en ruimte liepen ‘cowboys’ Richard en Dennis voor ons uit. Zij waren eerder zo genereus ons hun skibrillen uit te lenen voor de huskytocht. Bedoeld ter bescherming tegen rondvliegende faecaliën. De amicale geste bleek overbodig. In de afdaling vanaf de 408,4 meter hoge, van beginners’ skihelling voorziene ‘Hiihtomaa’-bult gingen zij ons voor, spartelend door diepe, verse sneeuwlagen. Wij verkozen het gebaande pad, vonden een gloednieuwe zonnebril in de sneeuw en konden de boys lachend terugbetalen. “Dat heb ik nog nooit meegemaakt”, grijnsde Richard tegen Dennis. “Ik was al bang dat ik hem kwijt zou zijn”.

Nadien liepen we dezelfde wandeling met schitterende uitzichten nogmaals, dit keer op snowshoes, in aparte groepssessie. Piebe uit Leeuwarden, vergezeld van echtgenote Sjoukje, opperde geanimeerd om te gaan langlaufen. Ski’s en schoenen stonden in rijen in de hotelcoulissen, gratis glans, glorie en genot. Met ons vieren volgden we een ganse ochtend de uitgestrekte loipe richting het dorp. Debutant-op-ski’s en voormalig wereldkampioen powerliften Piebe voorop. Bijnaam Piebe ‘Passivo’, ten onrechte. Wij schoven met Sjoukje in onze skisporen achter dit kracht- en prachtmens aan, waarlijk lachend, gierend, brullend. Vooral toen snelle Elske ons flitsend voorbij schoot. Kleinste uit het hele hotelgezelschap, altoos samen met vriendin Jooske, langste uit ons midden. Elske bleek geroutineerd skister, in deze sporttak van edelmetalen sterren voorzien. Goudglinsterend, zilverstralend.

Half maart. Buiten lopen en fietsen mensen voorbij, in regenkleding, handschoenen aan, mutsen op. Ik zie ons op de sneeuwscooter over het Finse meer racen. Nou ja, racen … gecontroleerd groepsgewijs groeven volgen. Niet alleen in een overdagse, ook in een avondlijke tocht, heel bijzonder. We moesten flink ingepakt kou en sneeuwbuien trotseren, maar dat hadden we er graag voor over. Meesterlijk scooteren, al ontbrak magisch noorderlicht. Tussenstop in een houten ‘tipi’, brandend houtvuur in het midden. Opgewarmd met warme bessendrank, afziend van verbrande worst en gesmolten marsmallows. 

Allermooist op mijn netvlies is het beeld van de hotelkok, die stoer als een échte Fin de ‘hot tube’ op het meer instapt. Dampen slaan hem om de oren, alsof een maaltijd wordt klaargestoomd. Alsof de kleumende kannibalen eromheen ongeduldig op hun diner staan te wachten. Je moet maar durven. Ik ben niet zo’n held, blijf thuis ook nog even binnen. Heerlijke, heftige herinneringen herhalend.