Van Leeuwin Estate naar Caves House (deel 2 Cape-to-Cape)

Eenmaal uit mijn droom ontwaakt, doe ik nieuwe inspiratie op. In Franks gids staat veel fraais. De tweede etappe bijvoorbeeld. Die voert de fietsers door Leeuwin Estate Winery over ongerepte velden, waar wijnliefhebbers met glazige blikken staan te kijken. Ook hier kilometers asfalt met hellingen die benen verzuren, gevolgd door een afdaling over heftige waterbarrières. Na zo’n opwindende gedeelte een dubbelspoor door het aloude karriwoud van Boranup. De paden bieden een mix van diverse snelheden, nu eens door zand, dan weer over rotsstenen. Dicht bij de kust loopt het tegen een spectaculaire witte kalkstenen rotspartij omhoog. Het tweede deel is vlakker en sneller, over brandgangen. Aan het eind over stukken spoorbaan. Poortjes moeten geopend en gesloten. Aankomst uiteindelijk in de buurt van Margaret River.

Ik leer razendsnel dat ‘Cape-to-Cape’ door interessante stop-overs enorm gevarieerd is. In een paar uur trap je met dodelijk vermoeide benen over forse beklimmingen en door woelige waterplaatsen naar een Colonial Brewery om aan een plaatselijk biertje te nippen. Daarna rest nog tijd om de omgeving te verkennen. Ik droom de beelden voor ogen.

… Na etappe 2 ploeter ik me suf. Een lange klim door mul zand is de zwaarste kluif van de dag. Voor mij dé onthullende ontdekking van de vierdaagse. Positieve prikkel is een bochtige afdaling. Zand en rotsbodem naast lager gelegen strand vormen fantastische voedingsbodem voor druk op de pedalen. Het ware Mountainbiken vangt aan met wervelend draaiende gedeelten door ruige bosschages langs de kust. Constant op en af, draaien en keren. Razendsnelle afdalingen, lange, trage beklimmingen.

Het zou niet zo fnuikend zijn, wanneer zacht zand zijn krachtige greep op mijn wielen thuislaat. Iedere keer opnieuw houd ik mezelf voor dat het de laatste klim is. Toch duikt telkens de volgende op, dezelfde moeilijkheidsgraad. De wetenschap dat ten slotte een afdaling naar de finish leidt, houdt me op de been. Beter gezegd, in het zadel. Nou ja, … in? Geen steile daling, ook niet snel. Maar het gevoel dat ik me niet dood hoef te trappen, is verademend. Ik raas door Yallingup naar Caves House om over de finishlijn te stuiven …

(wordt vervolgd)