Het meestbezochte meer van de Canadese Rockies

Ongeveer zestig kilometer na Banff, op weg naar Jasper, komen we de topattractie van de regio tegen. Lake Louise is een turkooizen meer, omringd door een schilderachtig berglandschap, waarin de machtige Victoriagletsjer zijn witte tong uitsteekt. Aan de oever van het meer rijst tussen de flora het imposante Château Lake Louise op, een accommodatie met plaats voor tweeduizend gasten. Het kasteel is oorspronkelijk in 1890 door de Canadian Pacific Railroad als chalet neergezet. Het huidige fenomenale pand is na een brand in 1924 opnieuw opgetrokken. Naar verluidt weerhield de enorme fik de gasten niet om op de avond van het drama hun diner voort te zetten en te dansen alsof er niets aan de hand was. Wij hebben het Château niet betreden, maar het interieur maakt veel indruk met bars, restaurants en talloze luxe boetieks. Koffie drinken of een hapje eten in de Lakeview Lounge kost een aardige grijpstuiver met de beeltenis van de norse Queen Elizabeth, maar dan kun je door ronde schuifpuien het koninklijke beeld van het meer op je laten inwerken.

Lake Louise heeft door zijn glinsterende saffierblauwe water en majestueuze decor van bergen, gletsjers en bossen ongeëvenaarde schoonheid. Het meer ligt in die bergen verscholen, op een paar kilometer van Lake Louise Village. Dit dorpje stelt niet zo veel voor, het valt bij de wereld op zich die Château Lake Louise heet zelfs in het niet. Ene Tom Wilson, arbeider aan de Pacific Railroad, is de eerste Europeaan die het meer - ‘Parel van de Rockies’ - onder ogen krijgt. De plaatselijke Stoney’s waren hem voor en gaven het als naam ‘het meer van de kleine visjes’. Wilson noemde zijn ontdekking in 1882 echter ‘Emerald Lake’, waarna het twee jaar later werd herdoopt tot Lake Louise, naar Queen Victoria’s dochter, prinses Louise Caroline Alberta.

Net als veel andere meren in de Rockies dankt Lake Louise zijn intense kleur aan fijne deeltjes silt, ook wel ‘rotsmeel’ genoemd. Dit gletsjerslib absorbeert alle kleuren licht, behalve de magnifieke blauwe tinten. De deeltjes komen in voorjaar en zomer met het smeltwater van de gletsjers in het meer terecht. In de andere jaargetijden is het water gewoner van kleur. Hoewel slechts half zo groot moet Moraine Lake, dertien kilometer verderop, met nog dieper blauwgekleurd water nóg mooier getint zijn dan Lake Louise, mede door kolossale sneeuwbedekte mountains als spectaculaire achtergrond.

Eenmaal in Jasper zat het weer ons niet mee. De koude noordenwind bracht ons ’s ochtends in het plaatsje zelf aan de cappuccino met rozijnenmuffin. In de middag liet de zon zich zien. Het leek ons een goed plan om een kort ritje met de auto naar een Lake te maken. Wij kozen niet voor Lake Edith en Lake Annette, maar gaven de voorkeur aan het iets dichterbij gelegen duo Lake Patricia en Lake Pyramid. Bij Patricia wandelden we ruim een uur langs de oever door het dichte sparrenbos in de hoop een zwarte beer tegen te komen, zoals deze op de foto in brochures stond afgebeeld. Helaas, helaas … Een klein stukje verder lag ook Lake Pyramid aan de voet van een imposante berg. Hier genoten we op een bankje van het uitzicht en van de Aziaten die, zoals op alle plekken in onze route goed vertegenwoordigd, de kano en waterfiets uitprobeerden, waarvan wij uit onze infogids wisten dat de huur geen goedkoop grapje betrof.

Omdat we toch in de Tonquin Inn logeerden, besloten we ’s avonds in het belendende Tonquin Prime Rib Village aan de Juniper Street te gaan eten. Dit restaurant staat bekend als het beste in Jasper voor steaks van Albertarund. We waren rond half zeven mooi op tijd voor een tafeltje aan het raam, voordat het gehele restaurant volliep. De serveerster die ons bediende was een alleraardigste Tsjechische uit Praag, die precies drie jaar emigratie naar Canada op haar naam had staan, met vergunning tot verblijf in 2017. Op de vraag of zij geen heimwee kende, sprak haar gelaat een bevestigend antwoord in boekdelen. Haar job vervulde zij trouwens met bekwame passie.