Het mondaine vakantieoord Cascais

Cascais is een mondain vakantieoord met modieuze winkels in de straatjes van de oude stad. De plaats ligt aan een beschutte baai bij de monding van de Taag. De haven bestaat sinds prehistorische tijden; vroeger werd hij zwaar verdedigd tegen indringers. Rond 1870, toen Luis I de 17e eeuwse citadel op de zuidwest hoek van de baai liet ombouwen tot zomerpaleis, werd Cascais een modieuze vakantiebestemming. Rijke families lieten er aan het begin van de 20ste eeuw fraaie vakantievilla's neerzetten.

De visserij is in Cascais nog steeds een belangrijke activiteit. De vangst van de dag wordt 's middags bij de haven geveild. De ware liefhebber hoeft slechts op de geur af te gaan om de plaats van handeling te ontdekken.

In het Gandarinha-park staat het Museu-Biblioteca, ooit het paleis van de Conde de Castro Guimaraes. Het ligt schitterend aan een inham, waarin bij vloed de zee binnenstroomt alsof je in een jacuzzi zit. Het paleis is in 1892 gebouwd, in de tijd dat Cascais zeer in trek was. De graaf en zijn vrouw stierven kinderloos in de jaren twintig van de 20ste eeuw. Zij lieten het 'huis' met zijn verzameling meubilair, schilderijen, azulejos, porselein en waardevolle boeken aan de staat na. Het kostbaarste stuk in de bibliotheek is een zeldzaam, geïllustreerd boek uit de 16e eeuw: Kronieken van Dom Afonso Henriques. Ik heb de suppoost nog netjes gevraagd of ik de bijbehorende boekenlegger mocht meenemen. Opeens bleek de uiterst vriendelijke man geen Engels meer te verstaan. En wat is boekenlegger in het Portugees? Iets met livro, maar verder ... como se diz isto em portugues? Falo sommende um pouco!

Zo'n drie kilometer westwaarts aan de kustweg rolt de zee in kloven en grotten in de rotsen. Hij maakt daarbij een onheilspellend dreunend geluid. Bij ruw weer spuiten spectaculaire fonteinen omhoog. Het is de Boca do Inferno oftewel 'mond van de hel', zoiets als we onlangs op de Kanaaleilanden meemaakten als Devil's Hole. Hier aan de Portugese kust wordt de plek bijna aan het oog onttrokken door een markt en cafe's. Op een platform heb je echter goed uitzicht op de razende oceaan. Ik ben daar altijd gek op en zou zo in die geweldige golven willen duiken, zoals ik mij nog altijd herinner van het spektakel aan de Atlantische kust in het Franse Les Landes, toen ik mij bij springtij ver in de zee liet zakken en hij mij daarna met zijn golfbewegingen weer veilig op het strand afzette. Slechts een iemand, die mij de techniek had voorgedaan, deelde mijn onstuimige pret, die mij nog altijd is bijgebleven. Hier laat ik het Zand voor de kust van Cascais (niet te verwarren met dat van Aveiro) niet in mijn krullen vastroesten. Ik ben inmiddels immers te oud voor dat soort nautica-gymnastiek.