Mooie stad aan het water: Dordrecht (2)

Na de voormalige watertoren aan het Wantij lopen we via het Top Naeffpad langs de muur van de moestuin van Villa Augustus. Een paar haakse bochten, een betonnen brug over en ziedaar: Kinepolis en het ‘Energiehuis’. Het Energieplein met genoemde bioscoop en theater is dé culturele hotspot van Dordt. De ontwerpers hebben hun best gedaan om de herinnering aan houthaven, scheepswerf en energiecentrale, die hier vroeger lagen, te bewaren. De tweedeling van het plein is historisch, betonnen strips met stalen banden langs het Wantij verwijzen naar voormalige scheepshellingen en de donkere klinkers van het Energiehuis roepen beelden van de oude kolenopslag op.

Eenmaal op de Merwekade aangekomen kiezen we voor een tussenstop met soep en stokbroodje in Brasserie Down Town. Panoramisch lunchen aan het drierivierenpunt, het grootste van Europa. Groot-groter-groots. Nemen we hier de waterbus naar Rotterdam Erasmusbrug? Toch maar niet. De Groothoofdspoort lonkt, samen met de Catharijnepoort (waar we niet langs komen) de enige van dertien stadspoorten van het ommuurde Dordrecht. We lopen met opgeheven hoofden onder van oorsprong gotische gewelven van de Groothoofdspoort door, tegen Europa’s drukst bevaren rivierenkruispunt aan. Die gewelven stammen uit 14e en 15e eeuw. Na een verbouwing in 1618 kreeg de poort zijn huidige renaissance-uiterlijk, de huidige koepel verving de toenmalige kap tijdens een verbouwing in 1692.

Bij onze huismeester Koos kunnen we de sleutel van ons onderkomen afhalen. Hij is werkzaam in de bieb van het Dordrechts Museum. Althans, dat heeft hij ons gezegd. We gaan die richting uit, onder twee poortjes door en komen bij het Hof van Nederland. Oorspronkelijk gebouwd als Augustijnerklooster in 1275 was dit klooster het grootste en belangrijkste van de Noordelijke Nederlanden. Hier werd in 1572 de basis voor de onafhankelijke Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden gelegd.

We steken de Kloostertuin over langs een graseiland en komen door een ‘moderne’ poort in de Lastig Eendstraat. De oorspronkelijke benaming voor dit kleine straatje was ‘Int lastigh ent’. De straatnaam had betrekking op een huis met deze naam. De gevelsteen draagt een afbeelding van een eend met een grote steen op zijn staart. Een verwijzing naar de uitdrukking ‘Het ent draagt de last’. In de 17e eeuw betekende ‘ent’ zowel eend als einde. Lastig betekende lastdragend. De Lastig Eendstraat, tot 1640 ook aangeduid als ‘Brughstraetgen’, dateert uit 1616.

Op zoek naar de sleutel komen we in de Museumstraat, waar op huisnummer 40 het Dordrechts Museum is gevestigd. Het is een van de oudste musea van ons land, in 1842 opgericht. Iets meer dan de eerste honderd jaar bevindt zich in dit gebouw een voormalig kranzinnigengesticht. Nu bevat het een representatieve collectie van zes eeuwen Nederlandse schilderkunst met werken van hoge kwaliteit. Van meesterwerken uit de Gouden Eeuw, Hollandse nostalgie van de Haagse School tot onbevangen kunst van de Cobragroep. Vooral de schilderijen van de in Dordrecht geboren Ary Scheffer (1795-1858) zijn ruim vertegenwoordigd. Deze schilder woonde slechts de eerste twee jaar van zijn leven in Dordrecht, maar bezocht de stad later regelmatig als beroemd Franse kunstenaar.

(wordt vervolgd)