Ontmoeting met alledaags Marokko

Ons bezoek aan Marrakech zal een cultuurschok opleveren. De stad maakt zich sterk voor groene energie en schoner milieu! We zullen een zee van zonnepanelen op moskeeën zien glanzen! Trappen op een tweewieler - fiets dus - wordt gestimuleerd, plastic zakjes zijn verboden! Kom daar eens om in stadjes en dorpjes van Indonesië, waar we onlangs vertoefden. Lopend door stadsdrukte en over ongeplaveide dorpspaden vol gaten en kuilen, vuilnishopen slingerend ontwijkend, verbaasden wij ons over het verstikkende milieu. Hoe vriendelijk Indonesiërs ook, dat was andere koek.

Marrakech wordt voor ons de toegangspoort naar Marokko. Authentiek binnen de oude stadsmuur, al zijn riads en restaurants modern, boetiekjes eigentijds. Wij zijn benieuwd hoe het alledaagse leven van Merrakchi’s eruit ziet. Daar gaan we proberen achter te komen, hopend op een warm onthaal. En dan bedoel ik niet de hamam, het traditionele badhuis. Alhoewel … een inkijkje hierin kan geen kwaad, toch. Voor je het weet, zie je een vrouw met kroezend hennahaar - knaloranje - de kleedkamer uitschuifelen. Met alleen een slipje aan, toilettas in haar handen. Heel authentiek.

Ik stel mij het leven voor tussen de Berbers op een boerderij met koeien, geiten en schapen. Dat moet een enerverende ervaring opleveren. Met ouders inbegrepen en dagelijks nieuwsgierige buurvrouwen over de vloer, zo steekt het allesbehalve saaie huishouden daar in elkaar. In een Berberdorpje met een paar honderd bewoners, een moskee en Koranschooltje. Vooral vrouwen en kinderen. De mannen trekken op zoek naar werk naar de grote stad, komen maar een paar keer per jaar thuis. Meisjes gaan tot hun twaalfde naar school, helpen mee in de huishouding en bereiden zich voor op het huwelijk. Trouwt een meisje eenmaal, trekt zij bij de ouders van haar man in.

Berbervrouwen houden ervan bij elkaar op bezoek te gaan en de nieuwste roddels uit te wisselen. Geen smoes te gek om even binnen te wippen. Om naar de pasgeboren baby te kijken of naar de nieuwe bruid. Of om elkaar in het huishouden te helpen in ruil voor een vers broodje of een fles melk. De koe staat thuis in de stal, wachtend op vers groen, dat de meeste Berbervrouwen ’s morgens vroeg van hun veldjes gaan snijden. Alfalfa, dagelijks abc’tje.

Op de markt worden streekproducten verhandeld. Je vindt er dadels, kruiden, vee, tweedehands kleding, Chinese plastic voorwerpen. Ik moet weer denken aan onze wandeling over de kleurrijke pasar in Lombok. Maar hier in Noord-Afrika kun je op de markt een tand laten trekken of je ezel van nieuwe hoeven laten voorzien. Ik geloof niet dat dat op het peper-eiland ook kon.

Buurjongens uit arme families zijn letterlijk kind aan huis. Hun vader is overleden, hun moeder bleef alleen met veel kinderen achter. De jongens helpen op het land. Wanneer tegen half twee in de middag de oproep voor het gebed klinkt, komen ze terug van het land en staat de warme maaltijd klaar. Etenstijd betekent dat een grote koperen schaal rondgaat en “bismillah” (in naam van God) wordt gescandeerd. Buurjongens als familie, iedereen zorgt voor elkaar.

NB. Ik maakte kennis met ‘het échte leven! in Marrakech, Marokko’ via lezenswaardige teksten van Mariëtte van Beek in TE GAST IN MAROKKO, uitgave Uitgeverij Informatie Verre Reizen. Met dank.