De overzichtelijke medina van Essaouira

Met twee Belgisch bruisende grotestadsmensen reizen wij, twee Noord-Hollandse dorpsbewoners, per taxi naar het 175 kilometer westelijk van Marrakech aan de Atlantische kust gelegen Essaouira. Drie uur lang rondkijken met drieën opeengepakt op de achterbank van de spraakwaterval die tevens chauffeur is. Onze voorman Serge, naast de bestuurszetel gezeten, hoeft slechts een vraag te beginnen of de Berber geeft uitgebreide uitleg. In eigen opvattingen over de maatschappij plaatst hij vol overtuiging zijn visie, die vol kritische kanttekeningen is. De ‘filosoof’ van 53 jaar heeft een aantal jaartjes onderwijs gevolgd, maar met uitgesproken opvattingen geeft hij blijk van ruime levenservaring. In zijn Berberdorp beschikt hij over televisie, een computer ontbreekt.

Onderweg stoppen we op een parkeerplaats, waar we worden belaagd door leidsmannen van dromedarissen die ons een rit op deze transportmiddelen opdringen. Of de herkauwers nu een of twee bulten hebben, wij nemen in hun zetels niet plaats. Onze benen strekken en van het uitzicht genieten, is voldoende. 

Even later doorrijdend zien we wat auto’s en een touringcar op de vluchtstrook staan.

“Kijk, geiten in de bomen”, wijst onze filosoof aan. “Arme mensen willen hier met hun huisdieren geld verdienen”.

We minderen vaart, maar stoppen niet voor het bizarre schouwspel. In een handvol bomen staan van laag tot hoog geiten op takken, alsof het versierde kerstbomen betreft. Belangstellenden maken wel een stop. Zij schieten foto’s van de vertoning, waar de geitenhoeders volgens onze chauffeur behoorlijk veel geld voor vragen.

“Ze moeten wel, die mensen hebben niets anders dan hun geiten”.

Vol verbazing over de voorstelling vervolgen wij onze weg. Hoe krijgen de veeboeren in hemelsnaam hun dieren uit de boom wanneer het donker wordt? Of zijn het berggeiten? Wij moeten als vanzelfsprekend aan de Partij voor de Dieren denken, leggen dat evenwel niet aan de man achter het stuur voor. Hadden we dat moeten doen om zijn wereldbeeld te vervolmaken?

Met onze bagage worden we tot voor een van de toegangspoorten van de medina van Essaouira gebracht. De taxi mag de stad niet binnen, autoverkeer is er niet toegestaan. Talloze mannen met handkarren staan klaar, een ervan brengt ons naar ons onderdak. In de medina krioelt het van handelaren, toeristen, winkeliers, arbeiders, bedelaars. De muezzin heet ons welkom als wij tegendraads een straat naar het westen inslaan. We raken aan zijn oproepen gewend, beantwoorden deze echter niet.

Onze Brusselse vrienden worden als eersten in hun riad afgeleverd. Voor de toegang staat een poortwachter en een scanpoortje. Wij werpen een nieuwsgierige blik op de kleurrijke patio, spreken af elkaar drie kwartier later weer te treffen en vervolgen onder leiding van onze kruier de weg door de zonnige straten van kustplaats Essaouira. Altijd wanneer je in een stad voor het eerst arriveert, oogt het stratennet verwarrend en niet herkenbaar. Onze riad is gelukkig maar een paar honderd meter van die van onze kompanen verwijderd. Ik geef de man van de handkar dezelfde fooi als onze voorgangers. Hij neemt er geen genoegen mee, het is ten slotte verder weg. Geef hem eens ongelijk.