Park van Tervuren, zonder zwaan-kleef-aan

In een lange wandeling door het Zoniënwoud valt zeer veel te zien. Als je niets noteert, bestaat echter grote kans dat opvallende aspecten worden vergeten. Dat is geen ramp, maar het kost me vaak moeite om impressies opnieuw voor de geest te halen. Mijn geheugen pijnigen mondt slechts langzaam uit in waardevolle indrukken, al dan niet in juiste sequentie. Zo mag ik onze wandeltussenstop in het grootste loofbos van Vlaanderen, dwars door het park dat door Natuur&Bos van de Vlaamse Overheid en Regie-der-Gebouwen wordt beheerd, bovendien naadloos aansluit bij het Zoniënwoud, beslist niet vergeten. Park van Tervuren, royaal in ’t groen. 

Tussen Gordaalvijver en Molenvijver staat het ‘Spaans Huis’, stammend uit midden 16e eeuw. Het bouwwerk was langdurig een watermolen - Gordaalmolen -, met een eerste vermelding in een document uit 1293. De naam zou verwijzen naar indertijd gebruikte langwerpige ‘Spaanse’ bakstenen. Nu is deze trekpleister aan Spaanshuisdreef 1 in Tervuren een uitspanning om een ‘bakkie te doen’. Je kunt er ook barbecuen of geschenkmanden met streekproducten op maat verkrijgen. Wij pauzeren er voor een koffie, waar ik als enige mijn kans grijp om een biertje uit te kiezen. Alleen in dit huis is een ‘Linus’ te bestellen, lees ik op een krijtbordje. Had ik dat maar niet gedaan. Het smaakte zoals het eruit zag: ’bier dat al gedronken was’. Had ik mijn drinkmaat Serge, aan de koffie, maar om goede raad gevraagd …

Het prachtige park van Tervuren telt in verschillende periodes aangelegde vijvers. De eerste reeks wordt door de Voer gevoed, rivier waar Tervuren zijn naam aan dankt. Wij passeren, lopend over de Spaanshuisdreef, de Kanaal-, Bad-, Spiegel- en Kasteelvijver. Dan zijn er, naast de twee met het Spaanse Huis ertussen, nog de Vossem-, Grote en Kleine Vaart- en twee Sint Gertrudisvijvers. Op het ruime grasveld langs de langwerpige Kanaalvijver heeft een kolonie meerkoeten zich verzameld. Tientallen zijn het, grazend in vergadering over het gedrag van echtpaar zwaan, dat in echtscheiding lijkt te liggen. Daar heeft het alle schijn van. Veelal zwemmen zwanen als duo bijeen. Het stel in de Kanaalvijver wijkt daarvan af. Vrouwtje peddelt richting Spiegelvijver (“Ben ik nog mooi?”), terwijl mannetje zeker honderd meter naar andere zijde koerst, richting Gordaalvijver. Wil hij de voorhene dwangmolen in ere herstellen?

In het park van Tervuren valt nog veel meer fraais te ontdekken. Helaas was onze tijd beperkt. Sint-Hubertus-kapel en Hoefijzer, Afrikapaleis en Hobé-gebinte, Franse tuinen en mammoetboom, wij moesten ze allemaal aan onze neus voorbij laten gaan. Bijzondere attracties die wij voor een volgend bezoek zullen bewaren. We betraden wel de trappen van het pompeuze paleis, dat Belgische koning Leopold II liet neerzetten om zijn bevolking met de kolonie Congo te laten kennismaken. Deze locatie van koninklijke domeinen is de geboorteplaats van het Congomuseum in het daar opgerichte Afrikapaleis, voormalig Koloniënpaleis. Het gerestaureerde en gerenoveerde gebouw in neoclassicistische stijl oogt imposant, met ertegenover aan de Leuvensesteenweg een metershoge olifant van de hand van Albéric Collin (1886-1962), de belangrijkste Belgische dierenbeeldhouwer van zijn tijd.

(wordt vervolgd)