Peters gloed over schrijver Jan Brokken

15 oktober 2016 - Sint-Petersburg, Rusland

Reisverhalen en literaire non-fictie genieten mijn persoonlijke leesvoorkeur. Verteller van formaat Jan Brokken (1949) kan op mijn belangstelling rekenen. Zijn ‘observeren, luisteren en ramen van de geest wijd open zetten’ spreken mij aan. De schrijver verwerft nationale en internationale faam. In ‘De zee van vroeger’ kiest hij Indonesië, China en Rusland als locaties, begin van een rusteloos bestaan. Zes jaar woont hij in West-Afrika en schrijft hij romans en reisverhalen die in Burkina Faso, Ivoorkust en Gabon spelen. Zijn ‘De moordenaar van Ouagadougou’ siert mijn boekenkast, ‘De regenvogel’ ontbreekt, al is dit volgens Boudewijn Büch het ideale reisboek. In Brokkens ‘Zaza en de president’ treft Doeschka Meijsing een Afrika aan ‘dat volkomen overtuigt’. Jan Cremer over Jan Brokken: “Hij is de enige Nederlandse schrijver die zich met Graham Greene kan meten. Gewoon fantastisch, zoals hij schrijft”. The New York Times prijst Brokkens ‘Jungle Rudy’ aan als meesterwerk van verhalende non-fictie. Met ‘Baltische zielen’ schrijft hij een baanbrekend en grensverleggend boek.

Jan Brokken is gezegend met uitzonderlijk verteltalent. Hij woont wisselend in Amsterdam en aan de Franse Atlantische kust, als hij ten minste niet op reis is. In zijn vijftigste levensjaar doet hij aan boord van een kustvaarder Estland aan. Tallinn, Riga en Vilnius laten de man, die dacht alleen van tropenhitte en tropenverhalen te houden, niet meer los. Begin deze eeuw reist hij vaker naar de Baltische staten, waar hij op de intrigerende familiegeschiedenis van beroemdheden als Hannah Arendt en Mark Rothko tot die van onbekende of vergeten families stuit. Allemaal krijgen zij een plaats in zijn vuistdikke ‘Baltische zielen’.

In 1992 verhuist Brokken naar het Caribische gebied en publiceert onder meer ‘De blinde passagiers’ en ‘De droevige kampioen’. Vanuit Curaçao onderneemt hij reizen naar Zuid-Amerika, met onder andere non-fictie roman ‘Jungle Rudy’ tot gevolg. Tien jaar later keert Brokken naar Nederland terug, na vijftien jaar wonen en reizen in het buitenland.

In 1975 bezoekt de dan 25-jarige Jan Brokken voor het eerst Sint-Petersburg, dat nog Leningrad heet. Vier decennia later keert hij terug om de stad te herontdekken. Heden en verleden roepen de geest van dichters en dissidenten, van gekken en genieën, van wanhopigen en geliefden op. Dostojevski, Toergenjev, Nabokov, Tjaikovski, Rachmaninov, Stravinsky en vele anderen. In ‘De gloed van Sint-Petersburg’ wil Jan Brokken zijn lezers in de culturele rijkdom van deze stad onderdompelen. Gaat dat lukken?

Waar Tallinn, Riga en Vilnius op mijn bucketlist van stedentrips staan, merkt Erna op dat zij graag eens naar Sint-Petersburg wil. De voormalige hoofdstad van Rusland telt meer dan honderd musea. Met genoegen zal ik mijn signatuur - voornaam in kapitalen - in het Hermitage-gastenboek plaatsen. Voor het zover is, mag ik mijn licht over ‘De Gloed van Sint-Petersburg’ laten schijnen. Via zijn uitgever ontvang ik Jan Brokkens nieuwste boek om het te recenseren. Nu al weet ik dat het in DWDD tot Boek van de Maand zal worden uitgeroepen. Jan Brokken behoort vast tot de inner circle van gangmaker Matthijs van Nieuwkerk.

1 Reactie

  1. Marijke:
    15 oktober 2016
    Fictie en nonfictie weten te mengen en samen te voegen tot een nieuw genre, zoals Jan Brokken dat kennelijk kan, is kunde en kunst verenigen. Als voorstudie van een reis naar bv Sint-Petersburg aanbevolen. Zelf heb ik amper iets van Blokker gelezen,maar een vriendin van mij las hem gretig en graag i.v.m.haar reis naar de Baltische Staten.
    Veel leesplezier gewenst, wat een mooie opdracht om het nieuwe boek van Jan Brokken te recenseren!