PS kraakt een voet(bal)noot (7)

De achtste-finale tussen België en Hongarije heb ik uitgekeken, meer met stille hoop op de gelijkmaker dan in de verwachting dat het een duidelijke 4-0 voor de Rode Duivels zou worden. Het was verdiend, de Belgen waren beduidend beter dan de mager opererende Hongaren. Hazard ging voorop in de strijd, zoals wij dat ooit met Robben deden. Waarom verdedigers zulke kereltjes niet stuiten, snap ik niet. Mocht ik centraal achterin staan opgesteld, zou noch Hazard noch Robben op de zo bekende wijze - van buiten naar binnen komend de bal in een hoek deponeren - tot enig doelpunt komen. Maar ja, als de Hongaren na tien minuten al toestaan dat twee bomen van Belgische verdedigers volledig vrij staan bij een indraaiende vrije trap naar het doel van de Hongaarse keeper-in-pyjamabroek, dan vraag je om een vroege achterstand en leg je de rode loper uit. Vechten tegen de bierkaai voor Hongarije, vleugeltjes voor België.

Nog steeds ben ik van het spel van onze zuiderburen niet erg onder de indruk. Ik ben overtuigd dat zij nog tegen hun miskleun aanlopen, waar het tot nu toe allemaal meezit. Zelfs als hun lange doelman Courtois onderuit glijdt als hij de bal wil trappen, rolt het object niet ín, maar naast zijn eigen doel. Nondedju, als die bal er onverhoeds was ingegaan. Dat zou de Magyaren een boost hebben gegeven, en de Belgen meer dan een mokerslag. Toen Hongarije inzag dat het duidelijk de mindere was, kregen de Belgen alle gelegenheid om tot de hoogste score tot nu toe te komen.

Zo’n resultaat hadden de Duitsers ook kunnen realiseren, wanneer het jongetje met de ‘schelvisogen’ Özil vanaf de stip had raak geschoten. Nu bleef Duitsland tegen Slowakije op 3-0 steken, met overtuigender goed voetbal dan de Belgen. Dat is mijn mening, hoewel ik geen rancune tegen de ploeg van Wilmots koester. Waarom zou ik? Gevoelsmatig heb ik eerder iets tegen onze ooster- dan tegen onze zuiderburen. Dat slaat eigenlijk ook nergens op, ten slotte heb ik zowel een Antwerps vriendinnetje als eentje uit Frankfurt gehad. Of zou het misschien daarin zitten dat ik nog steeds - ijdele - hoop koester op een EK-titel voor IJsland?

Franse vriendinnetjes waren er ooit in meervoud. Sylvie, Sonia, Angélique … ik herinner me niet alle namen meer. Wel de zoete geuren van parfum en likeurtjes. Marie Brizzard, par hazard. Frankrijk versloeg met veel pijn en moeite het nukkige Ierland, dat binnen twee minuten - ten onrechte - vanaf elf meter raak mocht schieten en dus achterover leunend een 1-0 voorsprong kon verdedigen. Dat lukte een helft. Maar ik wist zeker dat de mij sympathieke Ieren - mooi land, nietwaar? - dat nooit zouden volhouden. Dat ventje in de spits van Frankrijk, doelpuntenmachientje van Atletico Madrid, hield zijn reputatie hoog. Antoine Griezmann, niks griezeligs an. Vive la France, veni, vidi, vici, laat Spanje of Italië maar komen.

Ik denk dat het Italië wordt en hoop dat IJsland een tweede brexit veroorzaakt. We ‘ll see tonight.