PS kraakt een voet(bal)noot (9)

Aan Frankrijk en Portugal kleven goede vakantieherinneringen. Atlantische oceaan, Azoren, Auvergne, Algarve. Parijs, Porto, Lissabon en Lacanau. La douce France heeft Charles Aznavour, de República Portuguesa fadozangeres Cristina Branco. Alles bijeen om van te genieten. Morgenavond spelen Frankrijk en Portugal in de Franse lichtstad de finale van EK Voetbal 2016.

Geen droomfinale Wales-IJsland, de ‘voetbaldwergen’ hebben het toneel met opgeheven hoofd verlaten. Wales kwam tot de laatste vier, de Vikingen tot de laatste acht. In dit toernooi van kracht, tactiek en discipline hebben de Franse haantjes het tot de finale geschopt. Ik heb de extra waarde van ‘thuisland’ al als voordeel genoemd. Dat bleek bij het toekennen van de penalty, vlak voor de thee. Beter kon de Fransen niet overkomen, kantelmoment in de wedstrijd. De Duitse hoop op de eindstrijd werd steeds ijdeler. Veel sterker dan onze oosterburen waren Les Bleus niet, maar zij hebben een scorende spits.

De ster van Frankrijk - Antoine Griezmann - draagt de hoop van een natie op zijn schouders. Hij heeft er zes in het mandje liggen, het dubbele van zijn achtervolgers. Griezmann klinkt Duits, maar Antoine groeide op als halve Spanjaard, zijn moeder is Portugese (!). Heel Frankrijk omarmt de kleine ster als troetelkind. De naam van de opvolger van Michel Platini en Zinedine Zidane klinkt in alle steden en dorpen, met een zachte ’n’ op het eind, dat klinkt Franser. Zondagavond moet Antoine Gri-ez-máhn vervolg geven aan het gedroomde, perfecte verhaal. De Europese titel behoort aan Frankrijk, vinden de Fransen.

Ondanks het thuisvoordeel en ondanks mijn ‘liefde’ voor Frankrijk als vakantieland, bekruipen mij twijfels. Het gaat niet altijd goed, zelfs niet als de eigen hoofdstad plaats van handeling is. Portugal is niet voor de poes gebleken, ondanks magere wedstrijden. Wales werd zonder problemen opzij gezet, met de - letterlijk en figuurlijk - hoog boven alles en iedereen uittorenende Cristiano Ronaldo als superster.

Wint Portugal morgen - ik sluit het niet uit - is dat de ultieme bekroning voor Ronaldo, de Portugese blikvanger. In deze individualist van grote klasse - ongrijpbaar, geniaal - schuilt een fascinerend verhaal. Na zijn in 2004 tegen Griekenland verloren EK-finale stond de jonge Cristiano te huilen op het veld. Portugal’s ster van toen - Luis Figo - troostte hem. “Jij krijgt ooit weer een kans”, fluisterde hij in Cristiano’s oor.

Die kans is op 31-jarige leeftijd voor CR7 aangebroken. Hij een droom, Portugal een droom: winnen van een groot toernooi door een relatief klein land met grote voetballers. Dat zou de ultieme bekroning zijn voor de ‘meesters van het afbraakvoetbal’ met een weinig sprankelende speelstijl. Wint Portugal, behoudt dit EK voor altijd de klank van een onaantrekkelijk toernooi, op enige hoogtepunten als Ronaldo’s kopbal en enkele andere fraaie doelpunten na.

Favoriet Frankrijk is gewaarschuwd. Ronaldo wordt alleen maar beter als de druk op zijn schouders groeit. Beleeft Antoine G. zijn droomfinale? Of Cristiano R.? Ik zet mijn Franse francs en Portugese escudo’s op Portugal, 1-2 winst, in de wetenschap dat beide muntsoorten toch niets waard zijn.